Op route door Nepal

Dag 390 tm 401: dinsdag 21 november tm maandag 2 december 2013

Namaste! In het pikkedonker rijd ik een stoffig Nepal binnen. Door het verkeer dat gehaast en chaotisch over de droge zanderige wegen rijdt, is het net alsof ik door een zandhoos rijd. Wanneer ik na zevenen de Indiase douane gepasseerd ben en het Nepalese Customhouse binnen loop, blijken alle Nepalese officieren, die mijn autocarnet in Nepal moeten afstempelen, al naar huis te zijn. Even lijkt het erop, dat ik deze nacht bij de grens moet doorbrengen, maar gelukkig lukt het me om een douanier te vinden die bevoegd is om zijn handtekening te zetten. Met het passeren van de grens zit ik weer in een andere tijdszone. Meestal gaat het om halve of hele uren, maar het tijdsverschil met India is hier slechts een kwartier. -rare jongens die Nepalezen-

Ik krijg bij het immigratiekantoor te horen, dat de wegen in Nepal veel beter zijn dan in India. In het donker rijden in landen als Nepal en India is niet echt ontspannend, daarom mijd ik het zoveel als mogelijk. Niet alleen omdat de wegen barslecht zijn, maar ook omdat er totaal geen verlichting is. Zeker 50% van de weggebruikers (mens én dier) heeft geen verlichting en daardoor ontstaan er af en toe levensgevaarlijke situaties. Als er toch verlichting gebruikt wordt, lijkt het de normaalste zaak van de wereld om met groot licht te rijden. De koplampen van de tegemoetkomende vrachtwagens en bussen verblinden continue mijn zicht, waardoor ik zelf noodgedwongen ook met groot licht rijd.

Als ik meer dan een uur gereden heb, besluit ik een onverhard pad op te rijden richting het bos. Tot nu toe heb ik nog steeds geen geschikte plek naast de weg kunnen vinden om te overnachten en het is al laat geworden. De temperaturen koelen 's nachts inmiddels af naar circa vijf graden en om het goed warm te houden, heb ik een week geleden twee dikke wollen kleden gekocht op een markt in het Indiasche Agra. De temperatuurverschillen in het noorden en zuiden van India waren ook al goed merkbaar. In Chennai, zuid India, bleef het 's nachts nog boven de vijfentwintig graden, maar in Agra, noord India, koelde het al af naar het vriespunt. Ik heb dik een jaar lang in meer dan vijfendertig graden geleefd, dus ik moet wel even wennen aan de kou. Sowieso moet ik in Kathmandu warme kleding inkopen om de extreme temperaturen te trotseren als ik straks mijn reis voortzet door Tibet, China, Mongolië en Siberië/Rusland.

Wanneer ik in het bos een voor mijn gevoel geschikte plek vind, zet ik in het donker mijn tent snel op en ben erg benieuwd naar wat ik morgenvroeg zal zien bij daglicht. Misschien een wijds vergezicht met aan de horizon besneeuwde toppen, want bergen zijn en blijven magisch voor mij. Ik kijk daarom ook enorm uit naar de eerste besneeuwde toppen van de Himalaya.

De volgende ochtend is het al vroeg als ik kinderen om de auto hoor rennen. Ik denk bij mezelf: 'Ben ik nu alweer gespot? Dat kan toch niet? Ik sta immers midden in het bos en ben hier in het pikkedonker naar toe gereden?'. Wanneer ik de tent los rits en naar de verbaasde en nieuwsgierige gezichten kijk, blijkt dat ik gisteravond met de auto... een schoolplein ben opgereden en dat ik daar mijn tent opgezet heb! Nee he, dat heb ik weer! Lachend probeer ik wat contact te maken en wanneer ik de kinderen allemaal een ballon geef, is het ijs snel gebroken. Naast de open plek in het bos blijkt namelijk een vervallen schooltje te staan waar kinderen van de dichtstbijzijnde dorpen les krijgen. Ik maak handengebarend een praatje met één van de leraressen en nadat de tent gedroogd is, pak ik de auto snel in en word ik uitgezwaaid door jong en oud. Een warm welkom in Nepal!

De rit naar Kathmandu is werkelijk adembenemend mooi. Uiteraard kies ik ervoor om de onverharde weg er naar toe te nemen. Hier rijden geen auto's meer. Op deze offroadroute zijn de Nissan en zijn bestuurder helemaal in hun element! Via rotsachtige bergpaden langs ongekend diepe afgronden, door brede rivieren, langs meren en door verafgelegen dorpen nader ik vele uren later Kathmandu.

Wanneer ik de laatste top van de berg passeer en via bijna onneembare haarspeldbochten moet afdalen, overvalt mij een onbeschrijvelijk gevoel. Ademloos sta ik oog in oog met de toppen van enkele imposante 8.000-ers. Goh, wat kun je je dan sterk, maar tegelijkertijd erg klein voelen. Hiervoor ben ik naar Nepal gekomen; voor dit magische gevoel! Ditzelfde gevoel hadden Margrethe en ik ook toen we in Lapland het Noorderlicht hebben mogen aanschouwen.

Wanneer ik in Kathmandu de nodige warme thermo- en winterkleding heb gekocht, maak ik een week lang een rondreis door Nepal. Nepal doet me erg denken aan onze reis door Nieuw Zeeland; een schitterende ongerepte natuur. Ik overnacht op plekken in Nationale parken, naast wild stromende rivieren of ergens hoog in de bergen. Ik word wakker met uitzicht op de besneeuwde toppen van het Annapurna region en Nagarkot in de Kathmandu Valley. Of ik kijk vanuit de tent bovenop een wolkendeken die de stad eronder bedekt. Magisch!

Ik ontmoet een Duits en een Zwitsers stel waarmee ik in Kathmandu uit eten ga. We hebben een gezellige avond en zij maken mij alvast lekker met hun verhalen over en foto's van de Tibet-reis die zij een week ervoor hebben gemaakt. Tibet, mijn volgende bestemming!

Maandag 2 december rijd ik al vroeg naar Zhangmuzen, de grens van Nepal met Tibet! Daar ontmoet ik vandaag aan Chinese zijde de Tibetaanse gids die met mij op route door Tibet gaat. De grenspassage tussen Nepal en Tibet ligt op dik 2.000 meter hoogte en het duurt uiteraard weer uren voordat ik met de auto de grens bereik. Ik had niet verwacht dat ook hier de vrachtwagens weer massaal de weg blokkeren. Er is hier geen ruimte om elkaar fatsoenlijk te kunnen passeren, dus moet ik geduldig aansluiten in de lange rij.

Af en toe zie ik een gaatje en lukt het me om uiteindelijk toch rond 14 uur bij de grens te komen. Ik moet opschieten, want het is in China 2 uren en 15 minuten later dan in Nepal. En om 17 uur sluit de Chinese grens! Ik weet inmiddels hoe het Chinese regime is, dicht is dicht! Zonder pardon! Tot overmaat van ramp blijkt ook nog eens de sleutel van de kluis van de Nepalese Customs te zijn verdwenen en in deze kluis liggen de stempels die ik nodig heb voor mijn autocarnet. Ik stel voor om dan maar een gelijksoortige stempel te gebruiken waar de heren uiteindelijk mee instemmen.

Om tien voor drie rijd ik dan eindelijk de Friendship-brug richting Tibet op. Een ongekend uniek moment om hier over heen te mogen rijden. Het is weinig buitenlanders gelukt om met eigen vervoer deze brug tussen Nepal en Tibet te passeren en China binnen te rijden.

Ik ben zeker weten de eerste Nederlander in een eigen Australische auto. Volgens mij is mijn geluksgevoel van mijn gezicht af te lezen. Wanneer ik halverwege de brug ben, staan er opeens drie zwaarbewapende guards voor mijn auto. Ik moet stoppen en krijg te horen dat ik niet verder mag rijden en moet omkeren. Wanneer ik uitstap en vraag wat hiervoor de reden is, vertellen ze mij dat de grens gesloten is. Het is vijf over vijf en dus mag ik niet verder! Simpel! Tja... en dicht is dicht! Toch?