Op route door India

Dag 367 tm 390: maandag 28 oktober tm dinsdag 21 november 2013

Wanneer ik in Chennai, India uit het vliegtuig stap, voel ik gelijk de warmte. Letterlijk en figuurlijk. Een geweldig moment om de eerste stappen in dit fascinerende land te kunnen zetten. In het vliegtuig kreeg ik het Indiase hindoeïstische gevoel al over me heen. De stewardessen, gekleed in de typische kleurrijke Indiase kleding, spoten met bussen de oosterse geuren door de cabine. Overal om me heen de losse ja/nee-knikkende hoofdbewegingen van de Indiërs. Overal drukte en de mensen zaten tijdens de vlucht gemoedelijk bij elkaar. Een goed voorteken voor het vervolg van mijn reis... door India!

Ik houd er rekening mee dat het wel een paar dagen kan duren, voordat ik mijn auto weer in mijn bezit heb. Ik heb een Indiase agent vanuit Bangkok ingehuurd om mij te assisteren bij het inklaren van de auto in India. Ik weet inmiddels dat het tijd en inlevingsvermogen vergt om zaken voor elkaar te krijgen, maar India spant op dit gebied tot nu toe werkelijk de kroon! Wanneer ik de agent benader, blijkt dat hij mij veel geld afhandig wil maken zonder ook maar één dienst te verlenen. Hij probeert mij er iedere keer van te overtuigen, dat alles geregeld is en dat alles goed komt. Ik moet hem eerst betalen, maar na een week krijg ik toch argwaan en stap ik naar de 'liner' Caravel Logistics. Dit is de maatschappij die voor mij het transport van mijn auto van Thailand naar India regelt. Dit blijkt geen verkeerde keuze geweest te zijn, want hier wordt bevestigd dat mijn 'zogenaamde agent' er tot nu toe een zooitje van heeft gemaakt.

In korte tijd heb ik er een échte vriend bij, de Indiër BG Praveen. Hij is de eigenaar van dit internationale containerbedrijf. BG behoort tot de upper Bramish hindoes waarover hij me van alles vertelt en laat zien. Hij is gelijk super-enthousiast over mijn/onze wereldreis. Hij is zelf ook een vervend reiziger en tezamen met zijn werknemers zorgt hij ervoor dat ik alle benodigde papieren krijg om uiteindelijk ruim twee weken later (12 november) mijn auto van het terrein van Caravel Logistics te rijden. Het is niet te beschrijven op welke wijze de Indiase overheid omgaat met verkrijgen van mijn benodigde papieren. Ik heb zelfs drie volle dagen bij Customs gezeten om in dit 'tenenkrommende en langdradige' proces mee te draaien. Achteraf is het wel een geweldige ervaring, maar ik moet heel, heel erg geduldig en beleefd blijven. Alles gaat over ontelbare schijven! Door het lange wachten weet ik nu in ieder geval hoe mierzoet de Indiase thee is, want bij elke schijf moet ik uitgebreid thee drinken met de leidinggevenden.

Het lukt mij om de afspraak in Beijing met de Chinese/Tibetaanse gids te verschuiven naar 2 december. Hierdoor heb ik iets meer tijd gekregen om door India te reizen. Omdat het veel meer tijd vergt om de auto in te klaren, blijf ik wat langer in Chennai, de vier na grootste stad van India. Dit is geen straf, want daardoor zit ik midden in de festiviteiten rond 'Divali'; het grootste hindoeïstische lichtfeest van India. Bijna een week lang verblijf ik temidden van het oorverdovende lawaai van het vuurwerk dat traditioneel dagen lang wordt afgeschoten. Overal in de stad wordt zoetigheid uitgedeeld en viert de menigte feest! Prachtig! Ik word daarom opgeslokt door het leven van de stad. De enorme warmte, de armoede, de stank, de enorme troep in deze stad, de drukte van het verkeer en de gigantische mensenmassa. Af en toe lijkt het alsof ik in een onrealistische wereld verkeer. Ik loop door buurten en wijken waar ze volgens mij nog nooit een blanke westerling hebben gezien. Ik loop dagelijks uren door de stad om te zien hoe deze wereld is. Door de enorme contrasten is het behoorlijk afzien om twee weken in dit leven 'mee te leven'. Ik ben daarom ook verheugd als ik 12 november weer in mijn eigen auto zit en verder kan rijden. Toch geniet ik ook erg van de hartelijkheid van de Indiers en hun smakelijke keuken. De Indiase keuken is overheerlijk en de mensen zijn ongelofelijk aardig en gastvrij.

Hoe gastvrij de Indiërs zijn, merk ik pas echt als ik met mijn auto op doorreis ben. In Chennai word ik uitgezwaaid door BG en ik neem afscheid van een prachtig mens. Overal waar ik kom, ben ik een meer dan welkome gast. Ik probeer buiten de drukke steden onopvallend een geschikte overnachtingsplek te vinden, maar ik word toch iedere keer weer gespot. Of het zijn herders met hun kudde schapen of koeien óf het zijn de dorpsbewoners die nieuwsgierig en belangstellend naar me toe komen. De auto in combinatie met de tent is voor hen een echte blikvanger; zoiets hebben ze nog nooit eerder gezien. Ik nodig ze daarom ook van harte uit om even in de tent te kijken en hun reacties zijn fantastisch!

Op een gegeven moment word ik zelfs om 06:00 gewekt wordt door Dewesh en nog zeker 20 nieuwsgierige dorpsbewoners. Ik krijg rondleidingen door verschillende dorpen en moet met de dorpsoudsten warme buffelmelk drinken. Er word me van alles te eten aangeboden en onder het 'wakend oog' van alle dorpsbewoners laat ik het mij prima smaken.

De oost-west corridor van Chennai naar Mombai is redelijk goed te rijden. De rijstijl van Indiërs is kort samen te vatten: dramatisch en vooral levensgevaarlijk. Het is de gewoonste zaak van de wereld om slalommend de vele vrachtwagens en bussen in te halen. Daar doe ik natuurlijk met veel plezier aan mee! Daarbij komt dat het vee, voetgangers en fietsers, zonder pardon overigens, links en rechts de weg oversteken. Last, but not least, spookrijden is in India gewoon toegestaan. Af en toe moet ik de auto de berm insturen om niet frontaal op een tegenligger te knallen. Ook zijn ze in India gek op tolpoorten; tijdens de ca.1500 km lange rit onderweg naar Mombai passeer ik er meer dan 50. Ook bij deze tolpoortjes is de gastvrijheid weer overweldigend, want vaak mag ik onbetaald passeren, omdat ze me vertellen, dat ze er trots op zijn om een buitenlander met een buitenlandse auto te mogen verwelkomen.

De twee dagen autorijden in Mombai is wel de triomf van deze reis tot nu toe. Met de camera uit het raam heb ik vastgelegd hoe het is om in de drukste en meest chaotische stad ter wereld te rijden. Wat een geweldige ervaring! Ikzelf ben er zonder kleerscheuren vanaf gekomen, maar de bumper van de auto heeft een tuk-tuk van te dichtbij bekeken en heeft daarmee een blijvende herinnering aan Mombai meegekregen.

De bezoeken aan de Taj Mahal in Agra, Fort Gwalior en de bedevaartplaats Varanasi zijn indrukwekkend geweest. De Taj Mahal mag zich terecht één van de mooiste bouwwerken ter wereld noemen.

Het van dichtbij zien van lijkverbrandingen is erg ingrijpend als je uiteindelijk 2,5 uur later de resten van de romp in de Ganges ziet afzinken. Op weg naar de vrijheid... Bizar is het ook om te zien hoe een feestvierende menigte afscheid neemt van een overleden familielid dat op een soort 'vlot' in het water ter hoogte van zijn/haar voeten in brand gestoken wordt, terwijl enkele tientalen meters verderop mensen zich uitgebreid staan te baden in dit heilige water.

Na 25 dagen India steek ik bij Raxaul de grens met Nepal over. Het duurt meer dan 8 uren voordat ik de grens gepasseerd ben. De chaos in dit grensstadje is compleet. Slierten vrachtwagens blokkeren massaal de weg en brutaal slinger ik de auto er tussendoor om toch nog dezelfde dag in Nepal te komen. Ik stempel mijn paspoort af in het Immigration Office en ik moet mij melden bij Customs in verband met de check op mijn autopapieren. Nadat drie heren me een half uur aanstaren, onderling druk overleggen en uiteraard weer thee drinken, maar werkelijk geen pen op papier zetten, besluit ik zelf mijn Carnet af te stempelen. Dit gedoe heeft nu lang genoeg geduurd en tijd heb ik vandaag niet meer .. Ik neem het risico dat ik hiermee nog meer vertraging oploop, maar uiteindelijk krijg ik van één van de heren toch de benodigde handtekening. Ik stap snel weer in de auto en rijd eindelijk Nepal binnen, waar het inmiddels al pikkedonker is.