Op route van Melbourne naar Sydney

Lieve allemaal, daar zijn we weer! Allereerst alsnog - als dat nu nog mag en kan - de allerbeste wensen en een heel gezond en voorspoedig 2013. We hebben genoten van onze dagen in Sydney en zijn ondertussen alweer een heel eind verder in de tijd en reizen nu door Nieuw-Zeeland.  De auto hebben we in Sydney laten staan en is ondergebracht bij Max en Bronwyn Johnson (zie reisverslag woensdag 12-12-12) en hun gezin. We zijn van Sydney naar Christchurch – Nieuw-Zeeland gevlogen en hebben daar bij Wilderness onze campervan opgehaald. Vijf weken over het zuider-eiland van Nieuw-Zeeland met een volledig ingerichte VW Transporter-camper. Wederom een belevenis!

Deze keer een iets verlate update van ons verslag tot en met vertrek naar Nieuw-Zeeland, omdat de internetverbindingen, buiten de steden om hier op Nieuw-Zeeland erg slecht zijn. Geen 3G of wi-fi, dus zoveel mogelijk verslag bijhouden en dan posten op dagen als vandaag. Daarbij komt, dat we in Sydney vooral genoten hebben van het stadse leven en daardoor niet veel tijd hebben doorgebracht in ons appartement en het gebruik van internet beperkt hebben tot het skypen, lezen en beantwoorden van mail. Maar vanaf vandaag weer een update en we vertrouwen erop, dat jullie weer met plezier meelezen met onze belevenissen en, net als wij, zullen genieten van onze foto’s!

Het nieuws omtrent de bosbranden in Australië en op Tasmanie is ons niet ontgaan, maar ‘gelukkig’ zijn wij inmiddels op Nieuw-Zeeland en hebben we van deze tragedie niets gemerkt. Op onze reis over de Tanami-road (woestijn route Australië) zijn we door diverse woestijnbranden gereden, maar branden met een omvang zoals de huidige branden in het  nieuws hebben wij gelukkig niet getroffen. We kunnen jullie dus geruststellen en vertellen, dat de branden aan ons voorbij zijn gegaan.  Wel hebben we de verzengende hitte ervaren vanaf Melbourne richting Sydney.

Tot snel! Lieve groeten, Martin en Margrethe

Dag vijftig en eenenvijftig (zondag  16-12 en maandag 17-12)
We zijn weer op het ‘vaste land’ van Australië. Na een rustige nacht aan boord van de Spirit of Tasmania willen we via Melbourne naar Phillip Island rijden voor de ‘Penguin Parade’. De pinguïns komen hier het hele jaar door iedere avond rond zonsondergang aan land en zijn dan een ware attractie voor de toeristen. Als we hier aankomen, blijkt het woord ‘attractie’ zeer zeker op haar  plaats, want helaas is deze hele parade enorm ‘vercommercialiseerd’. We zijn allebei niet erg onder de indruk van deze ‘attractie’, waarbij behalve een (veel te hoge) entreeprijs – ja, we begrijpen ook niet waarom er een absurd bedrag voor de ‘entree’ gevraagd wordt voor het aanschouwen van dit natuurlijke schouwspel – ook nog eens geen foto- en filmmateriaal mag worden vastgelegd. De foto’s die het centrum maakt, kunnen nadien worden gekocht in het visitor-centre. De pinguïns komen op een speciaal afgeschermd strand aan en we besluiten daarom de pinguïns lekker hun gang te laten gaan en rijden een paar kilometer verder naar de kustlijn, waar op twee eilandjes enkele honderden zeerobben zich vermaken. We kunnen de eilandjes wel zien en met de verrekijker zijn de zeerobben ook te aanschouwen, maar helaas hebben we hier geen scherpe of duidelijke foto kunnen maken.



We slapen vanavond op Phillip Island Caravan Park Big4. Omdat het na een enigszins frisse periode op Tasmanie toch heerlijk is om weer van de warmte te genieten, is het nodig tijd om alle wasgoed  lekker aan de waslijn te kunnen drogen en de tent en auto schoon te maken. Hiervoor nemen we dan ook ruim te tijd om morgen door te kunnen rijden naar John en Ken Boeder in Warburton.

Dag tweeënvijftig (dinsdag 18-12)
We gaan vandaag via Koo Wee Rup en Pakenham door naar Warburton. Warburton is de woonplaats van John en Ken Boeder. Op de terugreis op de boot van Tasmanie naar het ‘vaste land’ raakten we in een amicaal gesprek verwikkeld met de Australische John. John is op weg naar zijn broer Ken vanuit zijn (vakantie)huisje op Tasmanie. John heeft ons veel verteld over zijn belevenissen - overal ter wereld-  en blijkt Nederlandse ouders te hebben. We werden van harte uitgenodigd om vanavond bij hem en zijn broer te komen eten en de Bloody Hill-wijn te komen proeven die op de vineyard van een vriend van John gebotteld wordt.



Het – snel speciaal voor ons op karton handgeschreven - huisnummer prijkt bij het hek van de broers Ken en John als we aan komen rijden. Wanneer we binnen stappen, lijkt het alsof we minimaal 40 jaar teruggaan in de tijd. De vloeren zijn oranje met groen, de lambrisering donkerbruin en de keuken is lichtroze. Op de schoorsteenmantel staan diverse souvenirs tentoongesteld en de muren zijn behangen met schilderijen van allerlei soort. Buiten op de veranda staat een Oudhollandse staartklok; het uurwerk ligt waarschijnlijk elders in Huize Boeder, want er staat alleen nog een ‘kast’. Naast deze klok staat een oude wasmachine – die er al jaren ongebruikt lijkt te staan –.



Op de veranda loop je via de achterdeur de hal binnen en gelijk aan de linkerkant is de deur naar de badkamer en het toilet. Niet alleen deze badkamer is een tentoonstelling op zich, nee, het hele huis is één grote tentoonstelling die het midden houdt tussen kunst en kitsch. Het huis is van John’s broer Ken en als we jullie vertellen, dat Ken álles verzamelt v.w.b. schilderijen, kunst, antiek, klokken en kranten, maar ook alles verzamelt over Nederland en de geschiedenis van de familie, dan weten jullie genoeg. - Óf het huis is te klein of de verzameling is te groot - Door het hele huis vinden we schilderijen, waarbij we later op de avond letterlijk – zonder dat Ken en John deze ooit op de juiste waarde te lijken hebben ge schat - nog enkele Originele Grote Meesters in handen gedrukt krijgen. (WOW!)



We hebben een fantastische, een spontane en bovenal gezellige avond! De heren amuseren zich met ons als ‘Crazy Dutchies’ en andersom vragen wij hen het hemd van hun lijven over sommige gebruiken en merkwaardigheden die ons zijn opgevallen tijdens onze reis zover. We weten inmiddels waarom dat sommige Australiërs of Tasmanen wel drie tot vier auto’s op hun erf hebben staan. Ten eerste omdat niemand zich er druk om maakt - de eigenaar niet en de overheid al helemaal niet – maar vooral omdat het inruilen van een auto bij aankoop van een nieuw exemplaar weinig tot niets oplevert. – Dit belooft nog wat, als wij zover zijn om onze Nissan weer te verkopen – Terwijl John ons dit uitlegt, laat hij ons even over het hek kijken bij de buurman in de tuin. Daar staan inderdaad een oude Toyota en een geheel verroeste VW Kever. De broers moeten enorm lachen als wij hen verklaren, dat die VW Kevers in Nederland gekoesterd worden! Als we weer naar binnen gaan, genieten we van een zelfgemaakte lamschotel. Ondertussen laat Ken ons alle foto’s zien van de familie die in Nederland woont. En omdat Ken een groot verzamelaar is, is er aan familieherinneringen niets verloren gegaan en laat hij ons ook de ‘emigration-slip’ en de diverse oorlogsherinneringen en -penningen van zijn vader zien. In de grote stapel met ‘Nederland-souvenirs’ mag natuurlijk de Grote Bosatlas ook niet ontbreken! Broer John is een man van de dag en weet op een geweldig grappige en nuchtere manier de verzamelwoede van zijn broer Ken te minimaliseren. We lachen daarom heel wat af en genieten ondertussen van de nodige versnaperingen!  ;-)

Dag drieënvijftig (woensdag 19-12)
We hebben de afgelopen nacht lekker in onze tent geslapen – op de oprit van de broers -. Met onze rooftop-tent is logeren namelijk geen enkel probleem als de gastheer geen logeerkamer heeft  :-)
De nacht was misschien iets te kort – of de avond ervoor iets te lang -, maar desondanks staat het ontbijt al op ons te wachten. De broers voorzien ons van een echt English Breakfast, maar ook van een boterham met échte De Ruijter hagelslag en - vlokken!



Behalve De Ruijter zijn er nog veel meer Nederlandse producten te vinden in huize Boeder. Iemand in het dorp verderop importeert namelijk  typisch Nederlandse producten voor de ‘Dutchies overseas’ zoals o.a. Wybertjes, Haagsche Hopjes, stroopwafels, penniewafels, bokkepootjes, alle soorten drop, maar ook de échte Napoleon salmiakkogels! Het water loopt ons in de mond als John dit alles op tafel zet. We proberen het te weerstaan, maar we bezwijken binnen 5 seconden. Martin krijgt een handvol drop en salmiakkogels en Margrethe is in haar nopjes met de Haagsche Hopjes. Als we even later afscheid nemen, krijgen we nog een verrassing mee; aardbeien uit eigen tuin en een welgevulde ‘snoepzak’ voor onderweg.



Aangezien de nacht ernstig te kort was – of de wijn misschien te lekker – hebben we vandaag allebei zaagsel in ons hoofd en laten we eerst de alcohol verdampen en maken er vandaag een korte reisdag van. De route vandaag leidt ons met alleen maar haarspeldbochten door de eerste bergen van het Alpine National Park. In deze gemoedstoestand is dit geen pretje.



Via Alexandra en Mansfield rijden we naar Edi Cutting. We installeren onze tent en kruipen snel onder de wol… Althans, dat hoopten we, want als we goed en wel liggen, roept iemand van onder tent ‘Anybody there?’ Meneer blijkt een geëmigreerde Belg te zijn en woont sinds 40 jaar op Tasmanie. Dat niet iedereen even voorbereid op weg gaat, blijkt wel, als hij uitlegt waarom hij bij ons aanklopt: zijn brandstof is op en kan daardoor zijn aggregaat niet meer aan de praat krijgen. We begrijpen het verhaal niet helemaal, maar aangezien we altijd een volle (reserve)tank benzine bij ons hebben, kan hij deze  zonder problemen van ons overnemen.
Als meneer zijn benzinevoorraad weer op peil heeft en zijn aggregaat weer voor de nodige stroom zorgt, lopen we terug naar onze tent. Van slapen komt nog niet veel, want… een voor ons geheel onbekende soort ‘krekel’ heeft zich met honderdduizenden exemplaren tegelijk gevestigd in de bomen op en langs onze kampeerplek. Het zijn insecten van minimaal 6 cm lang, 1,5 cm breed en ze lijken nog het meest op een mengeling tussen vliegen en krekels. Hun vleugeltjes zijn transparant en oranje omlijst en terwijl ze hoog in de bomen aan het tsjirpen zijn – wat zorgt voor een oorverdovend geluid dat lijkt op een autoband die leegloopt– scheiden ze ook nog een kleverige substantie af. Prachtige insecten om te zien, maar wij zijn blij dat we ze nadien niet meer in zulke grote getale zijn tegengekomen.

Dag vierenvijftig (donderdag 20-12)
De alcohol is zo goed als verdampt, het zaagsel is opgelost en we hebben ons ‘slaaptekort’ de afgelopen nacht goed ingehaald om weer helemaal fit in onze auto te stappen. We rijden via Moyhy, Milawa en Myrtleford  naar Mount Beauty en Falls Creek. Dit is ’s winters een prachtig skigebied, maar ook nu in de zomer ziet het er spectaculair uit met haar prachtige valleien en ‘grijze bossen’.



Van veraf lijkt het net alsof er een zachte wollige en lichtgrijze deken over de bomen ligt. We hebben helaas niet kunnen ontdekken waar dit door komt, maar we denken dat het de boomsoort is die van dichtbij een hele lichte schors heeft. In combinatie met de zon zorgt dit naar ons idee voor de verbluffende grijze gloed.

De reis van Melbourne naar Sydney staat in het teken van de Australische Alpen en we rijden daarom via een gedeelte van de Great Alpine Road  door het Alpine National Park. Het weer is warm en zonnig en de route is adembenemend. We rijden over  4WD-tracks via diverse passen. Zo passeren we ook de Mount Bogong met een hoogte van 1986 meter.



Als de avond valt, zoeken we een kampeerplek en zien een fantastische plek in de buurt van Corryong, richting Khancoban. Dit ligt net over de grens van Victoria met New South Wales.



Een boerenweggetje, aan beide zijden omarmd door weilanden met koeien. En ook kangoeroes, zo blijkt. We hebben ons al eens laten vertellen, dat er tientallen diverse soorten kangoeroes zijn en dat er in heel Australië zeker meer dan 25 (!!!) miljoen exemplaren rond springen. De avond kan voor ons niet meer stuk, want enkele van een grotere soort hippen vanavond aan onze tent voorbij!



Dag vijfenvijftig (vrijdag 21-12)
Vanuit Corryong rijden we door het Kosciusko National Park richting Thredbo. Dit is het ski gebied voor de echte wintersporter. Alles ademt wintersport uit ondanks dat alle stoeltjesliften op dit moment stilstaan en er geen sneeuw op de toppen te zien is.



We vervolgen de route door het Namadgi National Park. Een enorm park met uitgestrekte weilanden en zo nu en dan een boerderij. De bevolking leeft hier van de landbouw en er zijn diverse veehouderijen.



We komen uit bij het Tidbinbilla National Park en passeren toevallig het Canberra Deep Space Communication Centre van de NASA en nemen ons voor om hier morgen een kijkje te nemen. Aangezien het al wat later op de middag is, rijden we een 4WD-track op om er te overnachten. Aan de rand van een rivier en midden in de bossen klappen we onze tent uit. Wat een luxe!



Dag zesenvijftig (zaterdag 22-12)
We rijden naar het Canberra Deep Space Communication Centre. Samen met een centrum in Barcelona en een centrum in Passadena vormen zij de grote NASA-communicatiecentra. Dit centrum even buiten Canberra heeft vijf enorme satellieten, waarvan de grootste 60m in doorsnee is en zeven  ton weegt.



Het heeft een klein bezoekerscentrum waar enkele herinneringen vanuit historische ruimtevaarten te bekijken zijn, maar ook wordt er een stukje maankristal tentoongesteld van 3.8 biljoen jaar oud. De bezoeker maakt kennis met de ontwikkeling van de ruimtevaart vanaf het prille begin tot de huidige technieken.

Vanuit Tidbindilla rijden we naar de hoofdstad van Australië: Canberra. Het verhaal gaat, dat er met betrekking tot de ‘Hoofdstad zijn van Australië’ zo’n enorme rivaliteit ontstaan is tussen Melbourne en Sydney, dat er voor gekozen is om in 9 mei 1927 voor een geheel nieuwe stad te kiezen, namelijk Canberra. De rivaliteit is momenteel nog steeds herkenbaar voor ons; als we met Australiërs spreken, horen we ze alleen maar over Sydney of Melbourne spreken. Nog niemand heeft ons nog iets anders verteld over Canberra, anders dan dat het een saaie stad is, waar alleen maar politiek bedreven wordt. Natuurlijk wilden wij het tegendeel bewijzen en dat is ons ook gelukt! De stad Canberra is in een vriendelijke ‘ronde’ vorm gebouwd.
 The House of Parliament is een prachtig vormgegeven gebouw dat bovenaan een heuvel gebouwd is en waarvan je niet meer ziet dan een uitnodigende open voorzijde. De 4700 kamers die in dit gebouw gevestigd zijn, zijn allemaal verscholen in de bergwand.  Ten tijde van de bouw ervan was het met 1,1 biljoen Australische dollars het duurste gebouw ter wereld. We parkeren de auto in één van de parkeerkelders onder het gebouw en nemen een kijkje in dit prachtige regeringsgebouw. Leuk feitje, de vlag boven het gebouw weegt 15 kilo en heeft een omvang zo groot als een half tennisveld.

Natuurlijk verkennen we ook het centrum van de stad. Het centrum is vormgegeven door moderne architectuur en door heel de stad vind je standbeelden en kunstobjecten variërend van kindvriendelijke fonteinen tot abstracte kunstwerken van rvs. Terwijl wij genieten van een wok-take-away laten diverse muzikanten enthousiast van zich horen!

We rijden via de kustplaatsjes Braidwood, Batemans Bay en East Lynne door het Murramarang National Park en vinden onze slaapplek – dankzij de klimkunsten van onze Nissan - voor vannacht boven op een heuvel, in een bos, maar aan de rand van een klif, waardoor we direct uitzicht hebben op de Tasman Sea. We realiseren ons dat dit vanavond de voorlopig laatste slaapplek is in onze tent, omdat we vanaf morgen in Sydney in een appartement verblijven en daarna doorgaan naar Nieuw-Zeeland. We laten de avond daarom zo lang mogelijk duren, zien de zon ondergaan en genieten van de kaketoes die hier boven ons in de bomen rondom onze tent hun slaapplek zoeken voor de komende nacht.


 
Dag zevenenvijftig (zondag 23-12) tot en met achtenzestig (donderdag 03-12) Sydney
We rijden door naar Sydney. Al lang voordat onze plannen rond waren, stond één ding voor ons beiden vast: Oud&Nieuw vieren onder de Harbour Bridge met uitzicht over het Opera House. Dit gevoel wordt opeens enorm versterkt als we de stad aan de horizon zien verschijnen. De wegen worden breder en drukker. Wat een enorme verkeersstroom! Deze verkeersdrukte is met niets te vergelijken hier in Australië en we hebben het idee dat hier even veel auto’s in en om Sydney rijden, dan er in totaal in Nederland rijden. Gek genoeg lijken de ongelukken mee te vallen, want ook al rijden we op de ‘freeway’ (vergelijkbaar met een driedubbele A1 of A4 in Nederland), ook de fietsers en scooters delen deze weg. En bij de afritten zijn er speciale fietseroversteekplaatsen gecreëerd waarbij de automobilisten ‘even extra alert moeten zijn’. Stel je toch eens voor, dat de vluchtstroken in Nederland gedeeld worden met tweewielers. Onmogelijk!

We komen aan bij ons hotel/appartement in de suburb Randwick, in het gedeelte Zetland. Dit is een geheel nieuwe wijk die sinds begin 2000 in aanbouw is en waar nog vele gebouwen gerealiseerd zullen worden. We wassen onze spullen, ruimen de auto leeg en wandelen even een stuk door de wijk om te kijken waar we het openbaar vervoer kunnen vinden voor de komende week. En ondanks het feit, dat we een geweldige slaapplek hebben gehad de afgelopen maanden in onze dak-tent, kunnen we jullie vertellen, dat een boxspring fantastisch slaapt!

Maandag 24-12
We slapen heerlijk uit, genieten van een warm bad en rijden naar de supermarkt voor de nodige boodschappen en het Kerstdiner. We hadden graag een scooter gehuurd hier in Sydney, maar aangezien dit weekend voor de Australiërs de zomervakantie is begonnen, blijkt er voor ons in heel Sydney geen scooter meer te vinden. Geen probleem; dan nemen we het openbaar vervoer.



Eerste Kerstdag
Het regent hard en het onweert. Een beetje dezelfde weersomstandigheden als voor jullie in Nederland tijdens de Kerstdagen. We blijven lekker in ons appartement en maken er vandaag een ‘filmmarathon-dag’ van met als Kerstdiner ‘kip uit zak en ovenfriet’! We kijken o.a. The Hunter; deze film is opgenomen op Tasmanie en zonder de clou te verklappen, gaat het met name over het wel of niet bestaan van de – volgens velen uitgestorven – Tasmaanse Tijger. Een van de scènes blijkt  opgenomen in de bossen van Florentine, op een plek waar zich nog steeds milieuactivisten  verzamelen. Voor ons heel herkenbaar omdat dit een van onze overnachtingsplekken is geweest.

 

Boxing Day – Tweede Kerstdag
Boxing Day betekent voor de Australiërs, behalve cadeaus onder de Kerstboom, ook de dag van de start van de Sydney-Hobart zeilrace. De start is nabij het Opera House en heel Sydney is op de been. Straten worden afgezet en hele families verzamelen zich – met picknickmand – in en om Sydney  Harbour in de parken en aan de oevers. Ook zijn er honderden bootjes en kano’s op het water. Nog weer anderen laten zich met een rondvaartboot tot aan de startlijn varen en genieten hier een eerste-rangsuitzicht. Wij vinden onze plek nabij het Nielsen Park. We hebben vanuit hier uitzicht op de start van de race. Meer dan 200 wedstrijdyachten en recreanten hebben zich verzameld en liggen klaar voor het startschot. Dit evenement wordt door diverse televisiekanalen gevolgd en er vliegen dan ook zeker zeven helikopters in de lucht om de live-beelden te kunnen uitzenden.



Na de start zoeken we onze auto weer op, rijden wat meer richting het centrum en parkeren onze auto in South Dowling Street en lopen vanaf hier naar de wijk Darling Harbour, naar de ‘Cockle Bay’ waar we het Hardrock Café bezoeken en de Darling Harbour Bridge bekijken. Ook komen we langs de LG IMax bioscoop; dit is de grootste 3D-bioscoop ter wereld. Dit willen we zelf natuurlijk graag ervaren en The Hobbit draait vanaf vandaag! De premièrevoorstellingen zijn (natuurlijk) al uitverkocht en kopen daarom tickets voor de voorstelling van zaterdag a.s.



Donderdag 27-12
Het openbaar vervoer is prima geregeld en voor iedereen erg toegankelijk . Ondanks het feit, dat Sydney een enorm grote stad is, rijden de stadsbussen volgens een strak en overzichtelijk schema en lijken ze totaal geen last te hebben van het overige verkeer. Het hele ticketsysteem voor het centrum is efficiënt geregeld d.m.v. drie verschillende tickets te weten a. TravelTen (10 enkele rittenkaart), b. MyBusOne (1 ticket voor 1 zone) en c. MyBusTwo (1 ticket voor 2 zones). Deze tickets kun je bij iedere kiosk kopen. Per rit kun je deze zelf afstempelen in de bus en via een schema op de achterzijde van je TravelTen-ticket weet je nog precies welke ritten je hebt gemaakt en hoeveel je nog tegoed hebt. Gemiddeld kost een enkele reis met een MyBusOne-ticket voor 30 minuten ongeveer € 1,60. – Wij adviseren om, gezien de gebruiksvriendelijkheid van het systeem, per direct de Nederlandse OV-chipkaart te laten vervangen door het MyBus-systeem – We pakken de bus naar het centrum en lopen naar het Sydney Opera House. Hier boeken we voor morgenochtend alvast tickets voor een ‘guided inhouse Opera-tour’ en tickets voor de voorstelling ‘Timeless Classics’ morgenavond. Vanaf de trappen van het Opera House heb je uitzicht op de botanische tuinen.

Vrijdag 28-12
Om 09:30u worden we in het Sydney Opera House (SOH) verwacht voor de toer in en rond het gebouw. We staan ruim op tijd bij de bushalte, maar komen er plotseling achter, dat de entreetickets voor de toer nog in ons appartement liggen. – tja – Op een holletje heen en terug om vervolgens toch nog op tijd bij het  SOH aan te komen. Zowel de nodige videomomenten, als onze enthousiaste tourguide vertellen uitgebreid over de totstandkoming van het SOH en de nodige strubbelingen die hier mee gepaard zijn gegaan.



In de jaren ‘50 wilde Sydney een operagebouw laten ontwerpen en hiermee op Bennelong Point een plek creëren die voor iedereen toegankelijk is. Een plek waar voorstellingen gegeven kunnen worden, maar waar mensen ook op eigen initiatief samen kunnen komen. ‘Een sociale plek’, maar bovenal een plek die iedere bezoeker van Sydney zich altijd zal blijven herinneren. Sydney heeft daarom in 1955 een internationale wedstrijd uitgeschreven waarbij iedereen zijn of haar ontwerp mocht inleveren. De enige voorwaarde was, dat er ruimte voor een operazaal en een symfoniezaal gecreëerd moest worden, zonder enige restricties op de bouw of  kosten. Dat de ontwerpen van de Deense architect Jørn Utzon uiteindelijk na de inschrijfdatum zijn ingeleverd en tóch unaniem zijn verkozen boven de vele andere ontwerpen, zegt genoeg over zijn ontwerp van en zijn visie op het SOH. Men zegt, dat hij het ontwerp zonder meetlat en rekenmachine uit de hand heeft getekend. Utzon hield veel van zeilen en dit gebouw zou zijn liefde voor de zeilsport symboliseren, omdat de daken niet alleen op schelpen lijken, maar ook op de zeilen van een groot zeilschip. Het verhaal gaat, dat Utzon een sinaasappel aan het schillen was, toen hij het ontwerp voor het SOH maakte. – kijk maar eens goed, het lijken wel losse schillen -



Utzon had bij het ontwerp het idee, dat hij niet persé de zalen in één gebouw wilde onderbrengen, maar het wel één geheel wilde laten zijn en voor meerdere doeleinden wilde gebruiken. Het gebouw bevat niet alleen een operazaal, maar ook nog drie andere concertzalen, twee restaurants en zes cafés. De grote monumentale trap aan de voorzijde van bijna 100 meter breed dient niet alleen als entree, maar kan ook als tribune gebruikt worden. Er worden dan ook regelmatig openluchtvoorstellingen en films vertoond.



Helaas hebben financiële problemen tijdens de bouw, uiteindelijk geleid tot een breuk tussen architect Utzon en Sydney. Dit heeft er voor gezorgd, dat Utzon ontslag nam en terug gekeerd is naar Denemarken. Tot zijn dood is Utzon nooit meer naar Sydney gereisd om ‘zijn gebouw’ te komen bekijken. Een treurig verhaal als je ziet met hoeveel liefde dit unieke gebouw tot stand gekomen moet zijn. Zowel aan het exterieur, als aan het interieur kun je zien dat het met zorg is ontworpen en is uitgevoerd. Overal oog voor detail. Architect Utzon heeft veel ruwe beton en houtwerk vorm gegeven, waardoor het in alle opzichten bijdraagt aan het ‘design’ van het SOH.

Utzon wilde een gebouw realiseren dat voor iedereen toegankelijk is; zowel bezoekers, als toeristen kunnen helemaal rondom de losse gebouwen lopen en er ligt een wandelpad tussen de gebouwen door. De heer Utzon zijn idee hierbij was, dat je niet naar binnen hoeft te gaan om toch van het gebouw te kunnen genieten. Maar neem van ons aan, dat je door alleen al de buitenzijde te aanschouwen, vanzelf nieuwsgierig wordt naar wat de binnenzijde van het gebouw te bieden heeft. Eenmaal binnen valt het op, dat het heel ‘vriendelijk’ is. Bijna geen rechte hoeken, veel blank houtwerk, hoge ruimten en een opvallend kleurgebruik. De glazen ‘muren’ zijn in een bepaalde hoek geplaatst, waardoor je niet je eigen spiegeling ziet, maar altijd een view op de Harbour Bridge hebt.



Ondanks dat het gebouw al in 1955 is ontworpen, zou het toch ook heel goed een ontwerp van deze tijd kunnen zijn. Omdat Utzon voortijdig ontslag heeft genomen, is het interieur van het gebouw uiteindelijk ontworpen door een architectencombinatie uit Australië. In 1973 wordt SOH officieel geopend door Queen Elizabeth II, tien jaar na de officiële opleverdatum in 1963. De kosten zijn uiteindelijk tot ver boven de $100 miljoen  gestegen, terwijl deze vooraf geraamd waren op $7 miljoen.

Er zijn vele ‘weetjes’ over het SOH, zoals bijvoorbeeld:
- Het is de thuisbasis van het ‘Sydney Symphony Orchestra’;
- Het staat sinds 2007 op de UNESCO-werelderfgoedlijst;
- Men zegt, dat 1 op 3 wereldbewoners het SOH kent en staat hierdoor  op nummer twee van ‘wereldbekende gebouwen’, achter de Eiffeltoren in Parijs;
- In 2009 ontwierp de Britse muzikant Brian Eno een audio-visuele ‘ervaring’ genaamd 77 Million Paintings, met wisselende kleuren en vormen, die geprojecteerd wordt op het operagebouw;
- De Concert Hall heeft 2.679 plaatsen. Hier vinden allemaal culturele activiteiten plaats, zoals bijvoorbeeld uitvoeringen van klassieke muziek, opera, popconcerten en modeshows;
- Het Opera Theatre heeft 1.547 stoelen. Dit is het basistheater en hier worden vaak grote opera’s en balletvoorstellingen opgevoerd;
- Het Drama Theatre heeft 544 zitplaatsen, dan is er nog een speelzaal voor kleine muziek- en theaterstukken en heeft 398 stoelen;
- De studio is de kleinste zaal met 364 plaatsen en deze vleugel is vooral gericht op kindervoorstellingen;
- Daarnaast is er nog een expositieruimte zonder vaste zitplaatsen;
- In de concerthal staat een van de grootste orgels ter wereld, The Grand Organ, met meer dan 10.000 pijpen;
- De Repetitieruimte waar de spelers met zijn allen kunnen oefenen, is tevens een opnamestudio waar een heel symfonieorkest in past;
- In de theater- en operazalen zijn de muren en het plafond zwart, zodat de aandacht op het podium wordt gericht;
- Het dak bestaat uit 1.056.000 kleine off-white tegeltjes in wit en grijs tinten, die speciaal uit Zweden geïmporteerd zijn. Deze tegeltjes zijn in een bepaald patroon neergelegd;

- Onder de tegels zitten ribben die aan elkaar vastzitten met behulp van kabels, met daar tussen een soort betonnen deksels. Bij de openingen van de schelpen zitten dezelfde ribben zonder tegels of beton, maar voorzien van glas;
- In 2004 is ter nagedachtenis aan de heer Utzon de Reception Hall ingericht en hernoemt als Utzon Hall.

Na deze indrukwekkende toer pakken we de ferry van Sydney Cove naar Cockle Bay. Deze ferry-rit geeft een prachtig uitzicht over zowel de SOH, als de Harbour Bridge. Vanuit Cockle Bay gaan we met de bus naar ons appartement om vervolgens ’s avonds terug te keren naar SOH voor de voorstelling ‘Timeless Classics’ met enkele  Australische (opera)artiesten, waaronder de Australische winnaar van Idols ‘Anthony Callea’. Samen met bijna 2.700 andere gasten genieten we van een muzikale voorstelling. Het repertoire van het Sydney Symphony Orchestra varieert van Tchaikovsky tot The Beatles en ballads van Foreigner tot Andrea Bocelli.



Als we laat op de avond de SOH verlaten, blijkt nogmaals hoe geweldig mooi het gebouw verlicht is.



Zaterdag 29-12
’s Avonds een unieke 3D-ervaring als we in de IMax bioscoop zitten. Het digitale beeld van dik 29 meter hoog en zeker 35 meter breed (totale oppervlakte 1051 vierkante meter) zorgt er voor dat The Hobbit en zijn vrienden wel levendig dichtbij komen.

Zondag 30-12
Tijdens een ontmoeting op Tasmanie met Max en Bronwyn Johnson (zie woensdag 12-12-12), zijn we van harte uitgenodigd om bij hen langs te komen zodra we in Sydney zijn. Vanavond hebben we daarom een afspraak met de Johnsons. Ze wonen in de wijk Bronte, aan de oostzijde van Sydney. Dit is ten noorden van de bekende wijk Bondi. Via de kustlijn wandelen we samen met Max richting het strand van de wijk Cogee, waar we  Bronwyn en hun dochter Molly treffen. In een restaurant zit hun vriend Julian al op ons te wachten en heeft een tafel voor ons vrij gehouden.



Bronwyn haar ouders komen oorspronkelijk van Wales. Dit is de aanleiding voor een lange avond ‘reisverhalen’ die we allemaal met elkaar delen, want iedereen heeft op zijn of haar eigen wijze al veel van de wereld gezien. Max blijkt bijvoorbeeld op zijn motor zowel Amerika, als Europa te hebben doorkruist en gaat nog regelmatig te skiën in Frankrijk of Noorwegen.
Julian blijkt er – voor ons heel verrassend – trots op te zijn in Canberra geboren en opgegroeid te zijn. Zoals wij nog geen enkele Australiër hebben ontmoet die enthousiast is over Canberra, vindt Julian het dan ook geweldig om te horen dat wij Canberra een hele mooie en moderne stad vinden. Dat de rivaliteit (zie 22-12) niet alleen hier ‘in den lande’ heerst, maar ook aan onze tafel, blijkt wel als onze tafelgenoten hierover in een leuke discussie verzeild raken.

Maandag 31-12
Al vroeg in de middag gaan we met de bus richting het centrum. Eindelijk ons ‘doel’ bereikt: Oudejaarsavond in Sydney bij de Harbour Bridge! YES! Gisteravond hebben Max en Bronwyn ons al geattendeerd op het feit, dat Sydney volstroomt op Oudejaarsdag en dat 1,5 miljoen mensen al vroeg een plekje zoeken in de stad om, samen met ons, bij de jaarwisseling getuige te kunnen zijn van het vuurwerkspektakel op de Harbour Bridge. De stad wordt ieder jaar op Oudejaarsavond vanaf 16u afgezet voor alle verkeer – inclusief het Openbaar Vervoer - en alle auto’s die nog in de straten geparkeerd staan, zullen vanaf 19u door de sleepdienst verwijderd worden, vermelden de waarschuwingsborden.



Als we de baai bij SOH naderen, zien we alles al afgezet met dranghekken. Je mag met speciale entreekaarten nog wel richting de ferry’s lopen, maar wij komen er in ieder geval niet meer in. We worden doorverwezen naar de volgende ‘entree’, maar ook daar blijken bij aankomst de laatste personen toegelaten te zijn. Enkele honderden meters verderop vinden we toch een plek waarbij we vannacht prima uitzicht zullen hebben op het vuurwerkspektakel rond de Harbour Bridge.



Ieder restaurant of grand café heeft zijn eigen ‘Oudejaarsavondparty’, waarvan de entreekosten variëren van $150,- (€127,-) tot $1000,- (€850,-). Wel hebben we ons laten vertellen, dat dit de enkel de prijs is voor het feest en absoluut geen garantie biedt voor een spectaculaire view op het vuurwerk. Het begrip ‘vuurwerk’ blijkt hier sowieso een andere betekenis te hebben, dan in Nederland; niemand heeft hier ‘eigen’ vuurwerk! Het is verboden in Australië, net zoals publiek alcoholgebruik. Daar waar in Nederland een feestje begint, maar vooral eindigt met alcohol, is het centrum van Sydney op Oudejaarsavond alcoholvrij, behalve in de cafés. De straffen voor publiek alcoholgebruik zijn niet mild en er heerst een streng lik-op-stuk-beleid. Onze fles wijn en een sixpack Victorian Bitter, die we hadden meegebracht om te proosten op 2013, gaan dan ook ongeopend mee terug naar het appartement.



Het vieren van Oudejaarsavond gaat hier in Australië op een geheel eigen en unieke wijze. In Nederland wordt er gezamenlijk afgeteld tot het 00:00 uur is en dan breekt het feest los, maar hier in Sydney is de vuurwerkshow al begonnen, voordat er überhaupt iemand van 10 tot 0 heeft kunnen aftellen en zodra dit spektakel na 20 minuten afgelopen is, vertrekt de hele mensenstroom naar het bus- en treinstation of duiken de cafés binnen en daarmee is het nieuwe jaar ingeluid.
Vanaf diverse locaties barst het vuurwerkspektakel los, WOW wat een beleving. Vanuit Darling Harbour, de Harbour Bridge, het SOH en vanaf de wolkenkrabbers wordt het nieuwe jaar overweldigend en kleurrijk geopend. Er zijn diverse themakleuren in het vuurwerk verwerkt. Er zouden zelfs koala’s in het vuurwerk zichtbaar moeten zijn, maar deze hebben wij ‘helaas’ niet kunnen ontdekken. Wat een magisch gevoel om hier met ca. 1,5 miljoen mensen te staan. Omdat we al 8 uur op deze plek staan te wachten zie je al snel hoeveel nationaliteiten er om ons heen staan. Achter ons staan Denen waar we vanavond contact mee hebben die vanuit Melbourne speciaal naar Sydney voor het vuurwerk gekomen zijn. We horen zelfs dat via een livestream het vuurwerk in Nederland te volgen was. Neem maar van ons aan dat de livestream misschien ‘meer’ van het vuurwerk laat zien, maar dat ‘live’ niet via een scherm te evenaren is. Sydney kan terecht zeggen dat zij het mooiste en spectaculairste vuurwerk van de wereld hebben. Overigens blijft het raar om hier om 14:00 uur Nederlandse tijd het nieuwe jaar in te gaan.

In Nederland wenst iedere (on)bekende elkaar het allerbeste voor het Nieuwe Jaar, maar hier kijken de mensen ons maar vreemd aan, als we ‘Happy New Year!’ roepen. We lopen door het centrum van de stad en spreken hier en daar wat mensen.  Dat niemand hier morgen nog last zal hebben van een kater zal ons in ieder geval niet verrassen. ;-). Om 3 uur zijn we weer in ons appartement en openen ‘eindelijk’ onze wijn en bier. Happy 2013!

Dinsdag 01-01
We maken vandaag de reservering in orde voor de campervan voor Nieuw-Zeeland vanaf 4 januari a.s. en we doen nog een laatste check op onze visa, zodat we 10 februari a.s. Australië weer binnen kunnen. Alles blijkt prima in orde te zijn.

Woensdag 02-01
We pakken vandaag de Sydney- en Bondi Explorer Bus. Dit is een sightseeing-toer waarbij je 24 uur lang bij iedere ‘Hop On Hop Off-halte’ kunt op- en uitstappen en die je langs alle bezienswaardigheden op route door Sydney en Bondi brengt. We rijden naar Rose Bay, naar Paddington, Bondi Beach en Central Station.



We rijden nog even verder naar de Harbour Bridge om deze nog van heel dichtbij te kunnen bekijken. We lopen de brug op, helaas is het enigszins bewolkt en guur vandaag, maar ondanks dat kunnen we nog een paar mooie foto’s van de SOH maken. We nemen ons voor, dat we de brug gaan ‘beklimmen’ als we na onze Nieuw-Zeeland trip terugkeren in Sydney.


Donderdag 03-01
Het is een stralend mooie dag en rijden daarom nog via Bondi Beach. Bondi Beach is hét strand van Australië, zoals Miami Beach voor Amerika.



Vanavond vliegen we vanaf Sydney naar Christchurch op Nieuw-Zeeland. We pakken onze spullen en rijden naar Bronte, vanwaar Bronwyn en haar dochter Molly ons naar het vliegveld rijden. De auto kunnen we bij hen in de straat laten staan – op deze manier kunnen ze een oogje in het zeil houden -.
Na een vlucht van dik drie uur komen we middernacht aan op het vliegveld van Christchurch. De centrale hal lijkt niet meer dan een grote receptie van een hotel. Op dit tijdstip rijdt er geen openbaar vervoer meer, dus we lopen naar de verzamelplek voor de taxi’s, waar we een taxi nemen richting de ‘YMCA’ in het centrum van Christchurch, ons verblijf voor de komende nacht.