Op route door Nieuw-Zeeland - deel 1

Lieve allemaal! ‘Kia ora’ vanuit een zonnig Nieuw-Zeeland! Een héél zonnig Nieuw-Zeeland kunnen we wel zeggen; onze warme kleren hebben alsmaar keurig opgevouwen in de ‘kast’ van de campervan gelegen. Los van de wat koelere avonden, hebben we de lange broeken en truien bijna niet nodig gehad. Heerlijk! En we leven hier al ‘in de toekomst’! Het tijdsverschil met Nederland is inmiddels opgelopen tot 12 uren.

We hebben 5 weken rondgetrokken op het zuidereiland van Nieuw-Zeeland (NZ). Een eiland met vele gezichten; van ‘Nederlandse weilanden’ tot het ruige heuvellandschap zoals deze vorm geven aan de filmlocaties van ‘Lord of the Rings’ (LOTR). We zijn onze reis hier begonnen en geëindigd in Christchurch. Dat deze stad in februari 2011 getroffen is door een aardbeving is goed zichtbaar.

Al zigzaggend van oost naar west zijn we naar het meest zuidelijke punt van NZ gereden waarna we de Southern Alps aan de westkust in getrokken zijn. We rijden via prachtige fjorden -of Sounds zoals ze deze hier in NZ noemen– en gletsjers in het Fiordland, steken diverse ‘passen’ over en passeren de dichte regenwouden van de West Coast om uiteindelijk het noorden van het zuidelijk eiland te bekijken. Hier krijg je een Caribisch gevoel door de witte zandstranden met palmen en boomvarens. Onvoorstelbaar, dit eiland heeft zeer gevarieerde landschappen met een fantastische natuur. WOW!

Waar in Australië de Aboriginals de eerste bewoners waren, zo zijn de Maori’s dat in NZ. Net als de Aboriginals zijn de Maori’s lange tijd onderdrukt. Getekende versies van verdragen met verschillende tekstpassages hebben hieraan ten grondslag gelegen. De meeste stamhoofden ondertekenden de Moariversie van het verdrag, dat nog geen tiende van de Engelse tekst besloeg. De Engelse versie werd de officiële. Hierdoor is de Maori’s veel eigen grond ontnomen waardoor ze zich, net als Aboriginals, bestolen voelden. Pas eind jaren tachtig is gestart met het teruggeven van gronden aan de Maori’s. Inmiddels hebben de Maori’s in tegenstelling tot de Aboriginals weer een gelijkwaardige positie. Samen met de blanke cultuur regeren ze NZ. Ze bezitten diverse zetels in de conservatieve ‘Engelse’ regering. Waar we ons in Australië niet op ons gemak voelden in Aboriginal-communities, zo hebben we dat in NZ gelukkig niet ervaren. Sterker nog, iedereen is hier gelijk.

We hebben hier fantastische dingen gezien, gedaan en ontroerende momenten beleefd; we hebben de meest bijzondere dieren gezien en er zelfs ‘onverwacht’ mee gezwommen en een aantal extreme adrenalinemomenten beleefd. Maar dat zullen jullie vanzelf wel lezen.   ;-)

We vliegen nu terug naar Sydney van waaruit we met onze Nissan weer verder reizen. We hebben besloten onze reisplannen iets aan te passen. Dit omdat we nog een keer de woestijnen van Australië willen beleven, zoals we dat hebben gedaan tijdens onze tocht november vorig jaar door de Tanami Desert. We rijden eerst vanuit Sydney langs de oostkust door naar Darwin. Vanuit Darwin doorkruizen we drie woestijnen richting Perth. Dit zijn de Gibson Desert, de Great Sandy Desert en de Great Victoria Desert. Circa 3000 kilometer rood zand, enorme hitte en geen mensen. Vanuit Perth proberen we dan, zo medio april, de auto te verschepen naar Singapore.

PS lieve Zoë, mem vertelde je al, dat we meester Marten (Odinga) tegenkwamen in de supermarkt in Queenstown. We hebben een kort gesprekje met hem gehad en hebben hem gevraagd of hij je een dikke knuffel van mem wil geven, als hij je treft tijdens de Sint Piter-week! ;-) kussssss van mem XX  (enneh.. kijk maar snel naar de foto's van donderdag 7 februari!)

Tot snel! Lieve groeten, Martin en Margrethe

Vrijdag 04-01
Na een lange reisdag gisteren, hebben we heerlijk geslapen in de YMCA van Christchurch. Aangezien we nog via ‘Wilderness’ moeten om onze campervan op te halen, staan we vroeg op en lopen we de stad in om een geldautomaat te zoeken. Maar na een uur –met bagage van minimaal  35 kg– houden we het voor gezien. Gisteravond op het vliegveld waren de pinautomaten helaas buiten werking en we willen toch graag wat Nieuw-Zeelandse dollars (NZD) hebben, voordat we überhaupt een bus of taxi kunnen aanhouden. Na enkele hulpvaardige Nieuw-Zeelanders (Kiwi’s) aangesproken te hebben en niemand ons eigenlijk de juiste weg naar een pinautomaat kan wijzen, vragen we een verkoopster in een fietsenzaak –de Kiwi’s zijn gek op fietsen, net als Nederlanders– en al lachend wijst ze naar de overkant van de weg. -Blijkt dat we net die ene automaat over het hoofd hebben gezien!-

Met verse NZD op zak houden we een taxi aan en meneer brengt ons binnen tien minuten naar ‘Wilderness’. We rijden voorbij aan enkele gehavende gebouwen en overblijfselen die aan de aardbeving (ruim 6 op schaal van Richter) herinneren. De taxichauffeur is de mening toebedeeld, dat de regering van Nieuw-Zeeland traag is met het herstel, maar inmiddels weten we ook, dat de regering wel degelijk het leed probeert te verzachten voor de slachtoffers (zie 24-01).

Zodra we het kantoor van ‘Wilderness’ binnenlopen, heet Steve ons welkom. Steve is een Engelsman die hier samen met zijn vriendin al enkele maanden in Christchurch werkt, maar eigenlijk net als wij op reis is. Ze hebben al een hele reis door diverse Aziatische landen gemaakt en zodra hun avontuur hier op Nieuw-Zeeland eind maart is beëindigd, willen ze verder reizen via en langs de westkust van Australië. –Jullie kunnen je voorstellen, dat we al een heel gesprek hadden gehad, voordat we aan het zakelijke gedeelte toe waren-. Een VW Transporter wordt ondertussen voorgereden door zijn collega en we zijn blij verrast door de indeling van de campervan zodra we de schuifdeur openen. Een keukenblokje, koelkast/vriesvakje, een klein wasbakje, een (bed-)bank en rondom veel ramen. Zowel onder het bankje, als rondom ‘onder het dak’ is kastruimte. -Prima vertoeven deze komende vijf weken!-

Via een deel van het Banks Peninsula Track (wandelroute) bezoeken we vandaag het gelijknamige schiereiland Banks Peninsula. Het van oorsprong vulkanische ‘eiland’ is het bewijs, dat ook de wereldreiziger James Cook niet onfeilbaar was. Cook heeft op zee op afstand de bergachtige vulkaanresten beoordeeld als eiland en tekende daarom Banks Peninsula als eiland op zijn kaarten, terwijl pas veertig jaar later ‘ontdekt’ werd, dat het een schiereiland betrof. Wellicht dat het schiereiland door zijn vulkanische herkomst zo groen en vruchtbaar is. De groene weiden en de grote varenbomen bezorgen ons hier in combinatie met de vele franse plaats- en straatnamen –herkomst ligt bij de franse kolonisten in de 19e eeuw- bijna een mediterraan gevoel.



De landschappen doen erg Europees aan. Engelse heuvelachtige groene weiden met koeien of schapen, maar toch ook een route door dichte bossen zoals in de Belgische Ardennen. Langs ruig rotslandschap zoals in het Franse Normandië en via Noorse overweldigende azuurblauwe gletsjermeren –deze meren zullen we nog veel meer tegen komen- We rijden een landweggetje af, maar zijn even vergeten, dat we in een 1.9l camper rijden en niet meer in de 4.8l 4x4… Het laat zich al raden… Nog geen halve dag onderweg en de camper blijft met de achterwielen in de modder spinnen en de motor heeft in combinatie met de voorwielen niet genoeg kracht om de camper eruit te trekken. Tja, en toen? We kijken elkaar aan, grappen over en weer over de kracht en het missen van de Nissan en kijken om ons heen. Aan het einde van de landweg zien we een boerderij. We zijn verheugd als we zien, dat er een grote trekker in de schuur staat. -Mocht de boer er niet zijn, dan starten we die trekker zelf wel, zeggen we tegen elkaar-. Zodra we het erf oplopen, komt mevrouw al aangelopen. ‘G’day guys! What’s wrong?’, vraagt ze al lachend, alsof ze al weet wat we haar willen vragen. We geven aan, dat we onze camper halverwege hun landweg hebben staan en voordat we onze vraag goed en wel hebben geformuleerd, staat meneer al klaar om de trekker te starten. Het blijkt, dat ze ditzelfde verzoek zeker éénmaal per maand krijgen, waardoor we ons iets minder bezwaard voelen. ;-)

Als we ’s avonds onze slaapplek vinden aan zee op ‘Le Bons Bay’, vragen we ons nogmaals hardop af, waarom we zo opeens vast kwamen te zitten en na onderzoek denken we, dat het mede aan het profiel van de banden heeft moeten liggen. Profiel kun je het niet meer noemen; een Formule-1 coureur zou jaloers zijn op deze slicks! -Morgenochtend maar terug naar Christchurch-. Ondanks alles hebben we een prachtige plek op een locatie waar deze camper voor bedoeld is, een vrije plek in de natuur.

Zaterdag 05-01
De zon schijnt recht in ons gezicht zodra we wakker worden. We doen het vandaag lekker rustig aan. We beginnen onze dag met een duik in zee, in de Grote Oceaan. Het water is niet zo warm als aan de westkust van Australië, maar dat deert niet, omdat de zon ons gelijk weer opwarmt.

We pakken onze spullen in en rijden –weer- naar ‘Wilderness’ in Christchurch. Als we het kantoor  binnenlopen, vraagt Steve zich af of we de dvd’s nu al terug komen brengen. –De camper is inclusief een dvd-speler en de nodige dvd’s mochten we gister uit het rek meenemen -. We moeten lachen en geven aan wat ons probleem is. De camper wordt naar ‘maintenance’ gereden en de heren concluderen dat er met het profiel én de banden niets mis is. Hier zijn we het -uiteraard- niet mee eens en geven aan, dat we goed verzekerd zijn, maar dat we deze verzekering op voorhand toch graag ‘ongebruikt’ laten en dat het ons een veilig gevoel geeft, wanneer in ieder geval de voorbanden verwisseld worden voor nieuwe. Er worden nog enkele tegenargumenten gebruikt, maar we zijn onvermurwbaar. –Met een set nieuwe voorbanden verlaten we het terrein van ‘Wilderness’-

We rijden weer zuidwaarts, maar deze keer via Lincoln door naar Selwyn Huts, aan de kust. We parkeren onze camper voor de komende nacht in een vakantieachtig dorpje genaamd ‘Lower Selwyn Huts’. Vakantieachtig, omdat het dorpje bestaat uit niet meer dan 20 chalets met op iedere oprit een motor- of vissersbootje. Enerzijds hebben we uitzicht over de kwelders van ‘Selwyn Wildlife Management Reserve’ en aan de andere kant hebben we het uitzicht over de uitlopers van Yarrs Lagoon Wildlife Sanctuary. -Voor de vogelaars onder ons moet dit een geweldige ervaring zijn!-

Zondag 06-01
Als we wakker worden, hebben we gelijk het gevoel te maken te hebben met een échte ‘Nederlandse’ dag; bewolkt, kil en guur. Dit heeft weer als voordeel, dat we vandaag gebruiken als ‘autodag’.

De route voert ons langs weilanden en metershoge bomenhagen. De boeren beschermen op deze manier hun akkers en vee tegen de Nor’wester wind. Deze wind is een neefje van de Mistralwind en zonder bescherming zou de Nor’wester alles vernietigen. Via deze laaglanden, Canterbury Plains, doen we de wintersportlocatie Mount Hutt Ski Area aan, maar gezien het feit, dat het hier op het zuiderhalfrond momenteel hoogzomer is, ligt er weinig tot geen eeuwige sneeuw op het bijna 2200 meter hoge massief, dus rijden we door naar ‘Edoras’.

Terwijl we door een lange en brede, maar vooral ongerepte Upper Rangitata Valley (rivierdal aan de oostrand van de Southern Alps) rijden, krijgen we gelijk het gevoel dat we ín de LOTR-films rijden; rotspartijen die door de laaghangende bewolking heen schemeren; kristalheldere beekjes en rivieren die tijdens hevige regenval veranderen in kolkende massa’s en watervallen die op hun weg vanaf de bergen naar beneden enorme steenmassa’s hebben verplaatst. Het valt ons op, dat de vallei zo enorm breed is en zoveel verschillende kleuren groen laat zien mede door de enorme verscheidenheid aan loof- en dennenbomen. Het water in de rivieren is bijna ‘melkwit’, wat een bijzonder contrast geeft in combinatie met de bloemen.



Aan het eind van de vallei, midden op de vlaktes, zien we Mount Sunday staan. Voor de ‘The Lord of the Rings’ (LOTR) liefhebbers onder ons beter bekend als ‘Edoras- de hoofdstad van Rohan –King Theoden’. De stad Edoras is bekend van de tweede film ‘The Two Towers’. Op de locatie zelf is niets meer te vinden, dat herinnert aan de filmset, maar op bijgevoegde foto’s herkennen jullie Mount Sunday, beter bekend als Edoras.



De weg naar Mount Sunday eindigt bij Erewhon Station. Erewhon is een passend anagram voor de afgelegen boerderij die hier ‘in the middle of nowhere’ ligt. Erewhon Station biedt door zijn desolate ligging vooral onderdak aan jagers, die voornamelijk jagen op edelherten, thargeiten en gemzen. -Jagen is namelijk vrij in Nieuw-Zeeland-. Wij parkeren de campervan vanavond ‘in the middle of nowhere’ met het meest fantastische uitzicht tot nu toe. -Hier kan voor ons echt geen LOTR aan tippen!-

Maandag 07-01
Al maanden denken we iedere dag Het Beste, Het Mooiste of Het Meest Geweldige Kampeerplekje te hebben gevonden, maar de afgelopen nacht heeft toch onze verwachtingen v.w.b. NZ nu al overtroffen! Als we wakker worden, schijnt de zon fel door onze ramen, sluimert de nevel door de vallei, terwijl we de toppen van The Thumbs er bovenuit zien torenen.



‘Helaas’ moeten we maar eens verder rijden vandaag... We hadden hier wel dagen kunnen blijven staan. Iedere keer als de zon weer een kwartier langer heeft geschenen, lijkt ook het landschap veranderd, lijkt het water in de rivieren een andere kleur te hebben gekregen en lijken er weer andere bloemen te bloeien. WOW! De mensen die we voorafgaand aan ons NZ-avontuur hebben gesproken, gebruikten allemaal één woord om NZ te omschrijven. -We weten nu waarom ze  ‘OVERWELDIGEND’ gebruikten!-

We vervolgen de route via Geraldine, door Fairlie naar Lake Tekapo. Een onbeschrijfelijk helder turquoise meer, dat wel door ‘photoshop’ lijkt ingekleurd! Het meer glinstert ons tegemoet nu de zon er zo fel opschijnt. We treffen het vandaag nu de zon zo strak helder aan de hemel staat; de kleurintensiteit van het water verandert namelijk sterk afhankelijk van het tijdstip en de weersomstandigheden. Van diep inktblauw tijdens bewolkte dagen tot helder en turquoise bij stralende zonneschijn. Het schraapsel –dat men gletsjermeel noemt- dat deze turquoisekleur veroorzaakt, wordt van het oude gesteente van de Southern Alps geschaafd en door de korte gletsjerstromen direct Lake Tekapo en Lake Pukaki ingespoeld.



Via de westzijde van Lake Pukaki rijden we noordwaarts naar Mount Cook Village. Dit dorpje is halverwege de 19e eeuw ‘ontstaan’ als basiskamp voor bergbeklimmingen, maar bestaat momenteel alleen voor en door het ‘Mount Cook’ toerisme. De Aoraki Mount Cook is met zijn 3754 meter de hoogste berg van Oceanië en vormt samen met de naastgelegen Mount Tasman en Mount Dampier het middelpunt van het Aoraki Mount Cook National Park.
Na een bezoek aan het i-SITE visitor centre –de i-SITES vind je overal verspreid door NZ en informeren je op een korte en heldere manier over de meest uiteenlopende onderwerpen- rijden we onze camper de campsite op. Helaas kunnen we hier in de omgeving niet vrij kamperen, want in dit nationale park is ‘freedom camping’ verboden. Deze campsite is daarentegen met haar ruime en geasfalteerde plekken en prachtige view op de Mount Cook helemaal ingericht voor de vele camper-toeristen die het eiland rijk is. -We zijn morgen vast niet de enigen die een wandeltocht richting de gletsjer van de Mount Cook gaan ondernemen-.
In het visitor centre is ons verteld, dat het hier gemiddeld 260 dagen per jaar bewolkt en regenachtig is en een wandeltocht daardoor minder aantrekkelijk is. Juist omdat je dan alleen maar door een koud en nat wolkendek wandelt en Mount Cook weinig tot niet zichtbaar is. We besluiten gewoon af te wachten tot morgenochtend en omdat het vanavond een kille en gure avond is, duiken we vroeg ons bed in.

Dinsdag 08-01
Een stralende dag! YES! Onvoorstelbaar, dat het weer hier zo snel kan veranderen.



We pakken onze spullen in voor een wandeltocht door de Hooker Valley aan de voet van de Mount Cook. De route leidt ons via twee wandel-hangbruggen door een groene en ruige vallei langs de Tasman River, om uiteindelijk uit te komen bij het morenemeer van de Hooker Gletsjer.



In het meer drijven grote brokken ijs die van de gletsjer afgebrokkeld zijn. Je kunt het ijsblauw zien dat een prachtige spiegeling in het meer geeft. Stiekem hadden we ons een iets andere beleving van de gletsjer voorgesteld, want helaas is deze gletsjer voor het grootste gedeelte bedekt door een dikke laag keien en modder en is daardoor vooral grijs in plaats van ‘ijsblauw’. Desondanks blijft het een indrukwekkend gezicht. We vertrouwen er dan ook op dat de Tasman Gletsjer, de Fox Gletsjer of de Frans Joseph Gletsjer -die we allemaal nog willen bekijken- deze ‘ijsblauwe’ kleuren wel hebben.

Bij terugkomst verlaten we Mount Cook village en rijden we langs de Tasman Gletsjer, die met een lengte van 27 km de langste gletsjer van de Southern Alps is. Helaas is ook hier de gletsjer bedekt onder gruis en daardoor helemaal ‘grijs’. -Nog twee te gaan!-

Wederom langs Lake Pukaki, komen we via Twizel uit bij Lake Ohau. De diverse meren en rivieren hier rondom Twizel en Tekapo zijn niet alleen bekend om de prachtige turquoise kleur, maar ook om hun zalmkwekerijen. De kwekerijen garanderen namelijk dat dankzij de hoge waterkwaliteit de vis absoluut zonder antibiotica en andere ‘toevoegingen’ opgroeit -Dat zullen we binnenkort eens gaan proeven!-

Aan de oever van Lake Ohau zetten we onze camper neer. Het klinkt inmiddels oersaai, maar ook hier past wederom maar één woord: WOW! Het is bijna windstil, waardoor de besneeuwde bergtoppen regelmatig spiegelen in het water en als zich ’s avonds ook nog een regenboog laat zien, zijn we er helemaal stil van.

Woensdag 09-01
Vandaag gaan we via de weg ‘8’, de weg ‘83’ en de weg ‘1’ via Oamaru naar het ‘Schotse’ stadje Dunedin. Het lijkt niet alleen erg Schots, ook de naam Dunedin is Gealic voor ‘Edinburg van het zuiden’. Midden in het stadje prijkt het Dunedin Railway Station. Dit station wordt door velen bestempeld als Hét Mooiste Station ter Wereld, maar wij beginnen deze kreten na een paar dagen NZ inmiddels een beetje in twijfel te trekken. We zijn van mening, dat de NZ-ers de toeristen graag willen laten geloven, dat ieder dorp of iedere stad wel iets unieks heeft te bieden. -Zelfs in gebieden waar naar ons idee al jaren geen toerist meer is geweest of in gehuchten waar niet meer dan vier huizen en één kippenhok staan, vind je een café of museum…-



We hebben na een paar dagen ‘freedom camping’ behoefte aan een échte douche en wasgelegenheid en kiezen er voor om vanavond op Holiday 10 Campground Dunedin te logeren. De camping ligt weliswaar ‘midden in de stad’, maar ook direct naast de duinen, dus ’s avonds maken we een lange wandeling over het strand.



Het is nog lang warm en we houden dan ook niet echt rekening met de regen die vannacht nog gaat vallen, want achteraf blijken we de achterdeuren niet goed te hebben afgesloten en worden we wakker door de regen die ons op onze gezichten en kussens drupt. –Ach, we moeten alles meegemaakt hebben!- 

Donderdag 10-01 en vrijdag 11-01
CHOCOLADE! CHOCOLADEREPEN! CHOCOLADEHAZEN! CHOCOLADEFABRIEK! Dunedin ademt chocolade. In deze stad is namelijk de Cadbury Chocoladefabriek gevestigd. –Daar kunnen we écht niet zomaar aan voorbij rijden– Cadbury geeft ook rondleidingen door de fabriek en een oudere dame –die zo uit Sjakie en de Chocoladefabriek lijkt te zijn gelopen en daardoor perfect in het plaatje past– gaat ons voorop in de toer en vertelt vol passie en hartstocht over alles wat met de geschiedenis en de productie te maken heeft. Ondertussen mogen we verse, nog warme chocolade proeven en krijgen we enkele repen in een ‘snoepzakje’ mee voor onderweg. We weerstaan alle lekkernijen in het bijbehorende winkeltje… -We moeten sterk zijn; degenen die ons goed kennen, weten hoeveel moeite ons dit heeft gekost!-



Om onze gedachten heel snel van de chocolade af te brengen, kijken we snel in de routeboeken waar we vandaag naar toe willen. Eerst rijden we nog langs Het Mooiste Station ter Wereld en dit blijkt ook zeer zeker de moeite waard. Een prachtig gerestaureerd gebouw en wat ons gelijk opvalt, is de weelderige tuin aan de voorzijde. In één van onze vorige verslagen schreven we al dat het ons opviel, dat Tasmanie zo schoon is, maar ook op NZ vind je nergens vuil in de bermen en zijn tuintjes en perken keurig onderhouden. Wellicht is dit een mentaliteitskwestie, maar de hoge boetes voor het achterlaten van vuil zijn ook beslist niet mild. De hele stad Dunedin straalt!

Via een gedeelte van de Southern Scenic Route –een totaal 612 km lange toeristische route over de zuidzijde- rijden we langs de oostkust naar het zuiden en via een deels onverharde weg naar Curio Bay om hier naar de zeldzaamste pinguin, de Yellow Eyed Penguin, ter wereld te kunnen kijken. We zien een groot verlaten strand en dán… stiekem verscholen tussen de struiken laten een moeder en een kuiken zich heel even zien. –Yes, we hebben ze gezien!-



We stappen weer in de camper om onze weg te vervolgen richting Slope Point, het zuidelijkste puntje van NZ, het op één-na-zuidelijkste punt ter wereld ten opzichte van Antarctica. De afstand vanaf hier tot aan zowel Antarctica, als de evenaar bedraagt ca. 5000 km.



Het waait erg hard, het is guur en er is helemaal niemand. Geen bewoners, geen toeristen… -Dit geeft ons écht het gevoel alleen op de wereld te zijn- We parkeren de campervan voor twee nachten aan de rand van een klif en hebben wederom een fantastisch uitzicht, maar deze keer over zee.

Vrijdag lopen we via diverse paden naar de ruige zeekust. We gebruiken deze dag ook om te schrijven aan ons reisblog.

Zaterdag 12-01
Na een dagje ‘Remi –alleen op de wereld’ rijden we vanochtend door naar het westen. Via Invercargill, de meest zuidelijke, maar ook gelijk de meest westelijke stad van NZ. Deze ligging was voor de economische geschiedenis van NZ heel erg belangrijk; juist door de westelijke ligging en de toegankelijkheid lag Invercargill relatief ‘dichtbij’ Australië en was daardoor een belangrijke haven voor de scheepvaart. We maken een korte wandeling door de stad. De inrichting van etalages van winkels, de kleding en producten die er verkocht worden, het geeft ons het gevoel alsof we 40 jaar terug in de tijd gaan. Misschien dat mede hierdoor ook de brei-, stoffen-, borduur- en quiltwinkels nog in grote getale aanwezig zijn.

Via Riverton zoeken we onze kampeerplek vannacht aan de ‘Fishing Camp Road’ in de Te Waewae Bay. Diverse wegen hier naar toe staan onder water. Er is de laatste dagen veel regen gevallen waardoor enkele wegen zelfs afgesloten zijn. Af en toe staan de wielen voor de helft onder water, maar kunnen we uiteindelijk de Te Waewae Bay bereiken. Wederom ook deze avond weer een zonsondergang ‘in zee’. WOW!

zondag 13-01
De zon wekt ons vandaag alweer! De weersomstandigheden zijn echt verbluffend goed. We pakken onze spullen in en gaan op pad. Vandaag gaan we via de meest ‘westelijk gelegen weg van NZ’ naar Lake Manapouri. Lake Manapouri is een stuwmeer en een waterkrachtcentrale. Voor de energiewinning wordt het verval van bijna 180 meter tussen de waterspiegel van het meer en die van het fjord gebruikt. Voor de Maori heeft dit meer (Maori: Moturau) van oudsher een zeer heilige betekenis en enkele van de Maori-schatten liggen door het kunstmatige waterpeil inmiddels ‘helaas’ onder de waterspiegel verscholen.

Daarna rijden we door naar Lake Te Anau, het grootste meer van het zuidereiland. Het is een meer met een lengte van ruim 60 kilometer! Daarnaast heeft het nog drie uitlopers die North, Middle en South Fiord heten. De waterstand van dit meer wordt kunstmatig gereguleerd om er voor te zorgen, dat de waterhoogten van de omliggende rivieren gecontroleerd worden en blijven. Ook zorgt het op deze manier voor zijn bijzondere vegetatie en kunnen er vogelsoorten worden gespot die bijna nergens anders voorkomen. –helaas hebben wij vandaag geen bijzondere exemplaren kunnen waarnemen, een volgende keer beter-



Langs een van de rivieren komen we bij campsite Mackay Creek. Een rustige open plek langs de Eglinton River. Twee kajak-ers zijn bezig om in de ruige rivier hun ‘skills’ te beproeven. Een prachtig gezicht om dit vanaf de kant te bekijken. Na een uurtje komen ze aan wal om vervolgens hun kajakken te verbergen en hun kleding te drogen. Één van de mannen probeert al liftend hun auto op te halen. Ze zijn ongeveer twee uur rivier opwaarts begonnen met hun tocht en te voet is het een behoorlijk eind teruglopen. Hij steekt z’n duim op en de eerste auto neemt hem direct mee! Liften is hier overigens niet vreemd, veel backpackers reizen zo het hele eiland over.

We raken met David, de andere man in gesprek. Hij blijkt een alpinist te zijn en vraagt ons naar onze reisplannen. Onder het genot van een glas kiwi-sap vertelt hij ons de locaties die we zeker moeten bezoeken. Vooral de bergen zijn zijn specialiteit, dat merken we al snel. Fascinerend om iemand zo over zijn ‘achtertuin’ te horen praten. Inmiddels komt Chris, de andere man, al aanrijden met zijn busje. Hij schuift direct aan en voor we het in de gaten hebben, zitten we alle mogelijkheden  op het eiland te bespreken. Volgens hen is het zuidereiland ‘het’ eiland om te zijn. Het noordelijk eiland heeft volgens hen niet datgene wat het zuidereiland wel heeft.

We geven aan, dat we nog graag een raft over een van de rivieren willen doen en ze beginnen enthousiast te vertellen over een raft die Chris al tot drie keer toe heeft gedaan. Hij vertelt over de 3-daagse raft over de Landsborough rivier. We zijn dan ook gelijk enthousiast geraakt en onthouden deze tip voor als we straks in Queenstown zijn!   :-)    (zie 18-01 tm 20-01)

Helaas wordt ons enthousiasme over het raften later op de avond bruut verstoord. We maken kennis met wat later de ‘kwelgeesten van de westkust’ blijken. Waar de reisgidsen ons namelijk niet over geïnformeerd en geadviseerd hebben, zijn de zandvliegen. Een zwart vliegje dat lijkt op het Europese fruitvliegje, maar helaas heel gemeen bijt. Nonchalant slaan we de vliegjes wat van ons af terwijl we om de haverklap door hen gebeten worden. Wat we nog niet weten en wat later op de avond blijkt, is dat een beet van een zandvlieg enorme jeuk geeft, blijft doorjeuken en plekken veroorzaakt die bijna op brandblaren lijken. Zodra de beet opengekrabd is, loopt er een oranje-doorzichtige vloeistof uit die lijkt te zorgen voor nog meer jeuk. Inmiddels hebben we al heel veel tips and trics over de zandvliegen meegekregen, maar één van de waardevolste tips die we pas een paar dagen later zullen krijgen, is dat ze vooral aan de westkust leven. –we willen dan ook zo snel mogelijk, zodra de route het toelaat, terug naar de oostkust- Die avond sluiten we onszelf op in de camper met ramen en deuren gesloten om erger te voorkomen. Ondanks dat zitten de vliegjes al met velen in de campervan en blijven we de hele nacht last houden van diverse beten.

Maandag 14-01
We willen ons niet laten ‘verjagen’ door de hardnekkige zandvliegjes, maar we pakken zo snel als mogelijk onze spullen in, terwijl we ondertussen de laatste kwelgeesten uit onze camper verjagen.

Vandaag gaan we een boottocht over de Milford Sound maken, dus rijden we via de Milford Road richting het noorden. Deze route is volgens onze wereldreisgids één van de spectaculairste sigtseeing-routes ter wereld. We passeren hierbij de Mirror Lakes. De naam zegt genoeg; spiegelmeren. Als de wind is gaan liggen en bij de juiste zon- of maanstand lijken de meren op spiegels. De Mirror Lakes en de Eglinton Valley waarin deze meren liggen zijn onderdeel van de Wereld Erfgoed Lijst en een van ’s werelds grootste wildernes-gebieden. De waterstroom zorgt hier voor een uniek biologisch systeem waardoor planten en dieren rijkelijk gevoed worden. Er wordt gezegd, dat vele Nieuw Zeelandse planten en dieren zullen uitsterven als deze leefomgeving niet in stand gehouden wordt.



Ook ‘conserveert’ het water de boomresten die hier volgens onderzoekers al vele honderdduizenden jaren moeten liggen.



Eenmaal aangekomen bij het eind van de vallei, lijken we niet verder te kunnen omdat we worden tegengehouden door een enorme steile rotswand, maar ‘gelukkig’ staan we nu ook gelijk voor de Homer Tunnel.



Deze tunnel heeft maar één rijstrook en is alleen geopend tussen 07 uur ’s ochtends en 21 uur ’s avonds. Ieder kwartier zorgt een stoplicht voor de verkeersstroom, in noordelijke of in zuidelijke richting. De tunnel is dik één kilometer lang, bijna geheel onverlicht en absoluut niet waterdicht. Het water wordt op de ergste plekken ‘gekeerd’ door een dik plastic zeil. Met een helling van dik 10% is het in het duister heel vreemd rijden en volgen we in het donker de achterlichten van onze voorganger. Onder deze omstandigheden hebben we meer het gevoel in een mijnwerkerstunnel te rijden, dan in een verkeerstunnel.

Zodra we weer uit de tunnel zijn, vervolgt de weg zich via diverse haarspeldbochten tot aan Milford Sound. Eenmaal hier aangekomen, liggen er diverse schepen te wachten om ons over het ‘fjord’ te varen. We stappen op de Milford Mariner. Dat de kapitein trots is op zijn schip, merken we als hij ons bij het betreden van de loopplank welkom heet aan boord. Onze heuse ‘boarding pass’ neemt hij in ontvangst en wenst ons een prettige vaart!



Omdat het vandaag een bewolkte dag is, hangen de wolken nog boven het fjord. Het woord ‘fjord’ is hier eigenlijk niet op zijn plaats, omdat een fjord veroorzaakt wordt door gletsjerwater, daarom spreekt men hier ook van ‘sound’. Een ‘sound’ is een meer, dat wordt veroorzaakt door de uitlopers en samenkomst van rivierwater.

De steile rotswanden zijn allemaal begroeid en bieden daardoor een perfecte beschutte plek voor de jonge zeehonden die hier rusten en spelen langs de rotspartijen van het diepe fjordenmeer. Na een dik uur varen komen we op de open zee uit, maar helaas maakt de kapitein vandaag geen ronde over zee in verband met de weersomstandigheden. Alleen op de zonnige dagen wil hij nog wel eens een stuk over zee varen. Ter compensatie vaart hij ons onder een waterval door. Dit levert ons geweldig fotomateriaal op!



Aangezien er maar één weg van en naar Milford Sound is, moeten we ook via deze weg terug. We stoppen onderweg bij de Chasm Walk. Dit is een korte wandelroute die ons door een sprookjesachtig regenwoud leidt en eindigt bij een natuurlijk ‘kunstwerk’. De Cleddau River heeft hier de rotsen namelijk zodanig uitgesleten, dat het met zijn ronde vormen en blauwe kleuren op een beeldhouwkunstwerk lijkt.



Aan het einde van de dag doen we weer Te Anau aan. Dit is een voor Nederlandse begrippen klein dorpje, maar voor Nieuw Zeelandse begrippen met haar 2000 inwoners al een behoorlijke stad. We zijn laat en schuiven daarom aan bij een Italiaans restaurant. Aangezien de wijn ons zeer goed smaakt, zoeken we onze slaapplek dichtbij en parkeren onze camper aan ‘The Key’;  een landweggetje in the middle of nowhere richting de Mavora Lakes.

Dinsdag 15-01 tm donderdag 17-01
Deze dagen hebben we als bestemming Queenstown. Deze sportieve stad richt zich op de amusementszoekers en adrenalineverslaafden van deze wereld. Een stad van 11.000 inwoners ontvangt ruim 1,5 miljoen bezoekers per jaar. Nergens ter wereld wordt zoveel gebungeejumpt als in Queenstown. Volgens moderne legenden over het bungeejumpen waren het excentriekelingen van de Oxford University die, aangespoord door een BBC-reportage over de springers van Pentecôte, de sprong nabootsten aan een elastiek. Een jonge Nieuw-Zeelander kreeg hier een video van te zien en heeft het bungeejumpen vercommercialiseerd in NZ. De rol van Queenstown als World Capital van de adrenalineverhogende vallende ziekte is hier wel duidelijk: je kunt  43 meter in het diepe springen vanaf de Kawarau Bridge of dit vanaf 134 meter hoogte proberen boven de Nevis Canyon. Op een hoogte van 400 meter kun je zelfs 47 meter boven de stad bij Ledge Bungy springen. -Sindsdien leeft de stad volgens het motto ‘sneller, hoger, maffer’-

Omdat wij ook ons adrenalinegehalte op de proef willen stellen, boeken we de 3-daagse raft-trip bij Queenstown Rafting. Deze tip is ons enkele dagen geleden gegeven door de kajakkers en hun enthousiasme heeft ons doen besluiten dit te móeten ervaren! ;-) Vanaf vrijdag tot en met zondag gaan we raften op de Landsborough River.

Maar voor Martin lijkt dit nog niet voldoende en hij loopt gelijk na het boeken van de raft-trip door naar N-zone, het skydivecentrum, om te kijken naar de mogelijkheden. Martin wordt enthousiast als hij hoort, dat de weersvoorspellingen de komende tien dagen erg goed zijn en hierdoor het uitzicht vanaf 12.000 feet geweldig is bij een vrije val van 45 seconden.

Onze voeten zijn nog lang niet hersteld van de zandvliegen-beten en de blaren worden alsmaar dikker. Zodra we in beweging komen of als we de nacht ingaan, is de jeuk niet te handhaven. Ook al weten we, dat we beslist niet moeten krabben, is dit bijna een onmogelijke opgave. Door het prachtige weer kunnen we ‘gelukkig’ slippers dragen, want omdat onze voeten en enkels opgezet zijn, zitten de wandelschoenen veel te strak.



Ondanks ‘de voeten’ laten we ons niet kisten en zijn we donderdag voornemens om nog een LOTR-locatie te bezoeken, Ford of Bruinen. Helaas is het laatste gedeelte van de route alleen geschikt voor 4WD, dus zijn we genoodzaakt om de route te wijzigen en rijden we naar Coronet Peak Skifield. Het blijft een bijzondere ervaring om hier in een ski-gebied te zijn zonder ‘eeuwige sneeuw’ zoals wij dat zomers kennen in Europa. -Wel is het uitzicht fantastisch op dik 1600 meter!-



Op weg terug naar Queenstown passeren we Arrowtown, een goudgraversstad, met ruim 50 bewaard gebleven gebouwen uit de 19e eeuw. Je kunt zien, dat de bewoners hier met veel liefde hun ‘monumenten’ bewaren.
PS de échte ijsliefhebbers moeten bij een bezoek aan Arrowtown beslist langs Pantagonia! Nog nooit hebben we zulk lekker schepijs geproefd als hier… -mjammie!-

Vrijdag 18-01 tm zondag 20-01
vrijdag 18-01
De afgelopen nacht hebben we gelogeerd op het parkeerterrein van Shotover Jetboat en Queenstown Rafting, iets buiten Queenstown aan de ‘Shotover River’. Het is vannacht ijskoud geweest, we hebben het erg koud gehad vannacht. Later horen we, dat het boven de 1200 meter zelfs heeft gesneeuwd.

Om 08:30 uur worden we verwacht bij Queenstown Rafting voor drie dagen wildernis en adrenaline door de Landsborough Valley en op de Landsborough River. -Margrethe haar adrenaline-peil is al dagen high-sky, sinds we dinsdag gereserveerd hebben!-  Gisteravond is ze met de nodige buikpijn in slaap gevallen, maar vanochtend zijn we er allebei klaar voor. Zodra we het terrein van Queenstown Rafting oplopen, worden we hartelijk welkom geheten door KC, Gaby en Bob. Alle drie hebben ze de afgelopen twintig jaren bijna alle werelddelen en bijbehorende rivieren bezocht om te kunnen raften en we zijn er daardoor van verzekerd met een ‘winning-team’ op stap te zijn de komende dagen.

Nadat we onze wetsuits en schoenen gepast hebben, maken we kennis met één van onze raft-genoten Nicola. Zij is een Nieuw-Zeelandse (noorder-eiland), die sinds enkele jaren in Engeland woont en nu vakantie viert op het zuider-eiland. We pakken onze spullen in dry-bags en rijden via Arrowtown om Dallas op te halen. Dallas is een gepensioneerde reiziger die deze raft-trip al 12 jaar op zijn verlanglijstje heeft staan. In Wanaka pikken we nog het sportieve stel Colin en Bonny op en rijden daarna door naar de Haast Pass. Het is vanaf ons vertrekpunt in Queenstown tot aan de Haast Pass dik 4 uren rijden.  

Halverwege de rit vertellen KC en Gaby ons dat we ons moeten ‘wapenen’ tegen de zandvliegen. Hier waren we al bang voor. Het blijkt dat de zandvlieg zich vooral aan de westkust van NZ nestelt in rivieren en haar zandbedding. Het goede nieuws is dat er antimug spray en “scratchy & Itchy’ meegenomen is om te gebruiken. -we zullen wel het wel zien of voelen …-

Aangekomen bij de Haast Pass pakken we onze spullen uit de bus en stappen we per vier personen in een helikopter, die ons vervolgens 20 minuten later ‘dropt’ in de Landsborough Valley. Deze 20 minuten zijn overweldigend! We vliegen door de vallei met haar groene vriendelijke bergwanden, waarbij de ijsblauwe Landsborough River fantastisch afsteekt. Op een groene weide landt James met zijn helikopter en samen met Gaby en Nicola laden we de spullen van deze eerste vlucht uit. Met de derde en laatste vlucht volgt KC met de resterende vracht –in een net, gehangen onderaan de helicopter-. In the middle of nowhere staat een prima uitgeruste open tent voorzien van keuken en picknicktafels. Het ontbreekt hier aan niets; er is zelfs een heuse ‘afwas-inrichting’ georganiseerd. Rondom staan allemaal kleine tentjes tussen de bomen opgesteld waar we dan ook de nacht in zullen doorbrengen.

Inmiddels worden twee rubberboten opgepompt en klaar gemaakt voor vertrek morgenvroeg. Één is voor het transport van de dry-bags en proviand tijdens de trip en de andere rubberboot is voor ons als ‘rafters’.

We hebben nog steeds geen idee hoe Bob, Gaby en KC het voor elkaar gekregen hebben, maar het eten is deze dagen écht fantastisch!  -Voor ons Michelinster waardig- Als iedereen zijn of haar spullen richting de tenten heeft gebracht, zitten we gezamenlijk in de zon en genieten van knoflook-garnaaltjes en mini-loempia’s bij onze borrel. ’s Avonds wordt er een verse thai-curry gepresenteerd met als dessert chocolate-raspberry-pudding –ovenvers gebakken in de ‘Dutch oven’,  een gietijzeren pan waarvan de deksel de warmte vasthoudt en daardoor ‘bakt’- met slagroom. We zitten nog wat na en bespreken als vast de plannen voor morgen. De weersvoorspellingen zijn slecht voor morgen wat kan betekenen dat we morgenochtend vroeg moeten vertrekken i.v.m. de snel opkomende rivierstand.



Zaterdag 19-01
Om 07:30 uur zijn Gaby, Bob en KC al druk bezig in de keuken. Het water voor de koffie en thee staat op het kampvuur te borrelen, de scones worden vers gebakken op de ‘Dutch oven’ en Gaby staat vers fruit te snijden voor bij de yoghurt en cruesli. Net als gisteravond staat er weer allemaal lekkers voor ons klaar! Na een stevig ontbijt is het tijd om ons om te kleden en in de rafts te stappen. Het is vanochtend om 6 uur gaan regenen en de rivier lijkt wild, maar als we KC mogen geloven is de rivier een ‘beekje’ vergeleken bij 7 dagen geleden, toen het water zeker tot 5 meter hoger stond. Dat kunnen we heel goed zien aan het hout –of hele bomen– die de oevers bekleden en daarmee de waterstand van vorige week laten zien. Sommige oevers zijn in het geheel weggevaagd. Het heeft namelijk de afgelopen twee weken enorm veel geregend en daardoor zijn er iets zuidelijker zelfs hele wegdelen weggespoeld. Voor ons is het heel moeilijk voor te stellen, maar er wordt ons verteld, dat een ‘vriendelijk kabbelend beekje’ binnen 2 uur kan veranderen in een wilde en allesverwoestende massa, waarbij het water binnen een uur met gemak een meter stijgt. Toen KC en Gaby verleden week een check hebben gedaan op de campgrounds i.v.m. deze rafttrip, zijn ze nog hals-over-kop uit ‘camp 2’ vertrokken omdat de rivier ‘donker kleurde’ en het waterpeil aanzienlijk steeg.

Gaby stapt in haar kajak. Zij gaat voorop in haar gele ‘piranha’ om de route te verkennen en informeert Bob en KC tijdens de route over de (on-)mogelijkheden en hoe we moeten varen. Bob volgt daarna in zijn raft, met de dry-bags en het proviand. Met KC als ‘schipper’ stappen wij met z’n zessen -gewapend met wet-suits en helm- in de tweede raft. Het is guur en koud, maar we hebben een geweldig enthousiaste groep ‘rafters’ en merken dan ook weinig van de weersomstandigheden. Onderweg is de route verbluffend, maar door de regen –en daardoor de laaghangende bewolking– wordt ons veel van de vergezichten ontnomen. Desondanks is het echt genieten in de raft. Na een natte kennismaking met de eerste golven schreeuwt KC de commando’s frontpaddle, backpaddle, paddle left, paddle right of paddle team om onze koers over de rivier te bepalen. Stroomafwaarts trotseren we dan ook stromingen waarbij we het gevoel hebben dat de boot ieder moment kan omslaan, maar tot nu toe gaat het goed. Op enkele plekken is de rivier zo woest of ‘gewijzigd’ de afgelopen tijd dat we verplicht moeten stoppen. Er wordt dan eerst een inspectie gedaan of het verantwoord is om verder te raften of dat we via de rotsen de raft een eind moeten dragen. Gelukkig kunnen we vandaag de hele rivier raften. Halverwege oefenen we een 'man over boord situatie' waarbij enkelen van ons zich in de ijskoude rivier laten vallen en laten meesleuren. Dan pas voel je hoe krachtig deze rivier is. Zwemmen van A naar B is geen pretje als je ook nog te maken krijgt met ondiepten, uitstekende rotsen of stroomversnellingen. Uiteindelijk lukt het iedereen weer om ‘veilig’ aan boord te komen. Doordat de regen blijft aanhouden, stijgt het water langzaam in de rivier. Halverwege de vier uur durende tocht staat er een lunch gepland, maar na overleg laten we die voor wat het is.

We raften in één stuk door naar ‘camp 2’, waar we bij het kampvuur opwarmen, genieten van een ‘Alice in Wonderland’-douche –een hete douche, letterlijk in de vrije natuur, midden in een sprookjesachtig bos, hoe is het toch mogelijk- en stiekem uitkijken naar het diner vanavond. Onder het genot van bier en wijn worden de belevenissen van vanmiddag besproken.

Geweldig om te horen en te zien hoe de teamgenoten deze dagen ervaren. Dan blijkt ook hoe een groep met totaal verschillende karakters en zeer uiteenlopende interesses in korte tijd zo’n prettig gezelschap vormt. KC en Gaby zijn twee échte outdoor ‘Kiwi’s’ en maken het raften tot een echte wildernis-ervaring. KC blijkt naast raftinstructeur, ook schapenboer te zijn en jaagt in zijn vrije tijd, samen met zijn partner Gaby, in de outback graag op herten. Bob is een 33-jarige Canadees. Zéér sportief en daarom zijn hele leven alleen maar bezig met sport. Hij vertelt met passie over zijn ijshockey-carriere en zijn raft-ervaringen in o.a. Afrika en Noord- en Zuid-Amerika, waar hij groepen begeleidde die speciale raft-trippen maakten vanuit Alaska met als eindbestemming Peru. Bonny en Colin daarentegen zijn zowel privé, als zakelijk veel met flora en fauna bezig. In hun vrije tijd trekken ze met hun twee kleine kinderen graag de bossen in voor diverse wandeltochten. Bonny is als lerares aardrijkskunde werkzaam en Colin is geoloog, werkt thuis en neemt overdag de zorg voor de kinderen op zich. Dallas is een gepensioneerde fruitteler, maar kan nog geen afscheid nemen van zijn werk en assisteert nog regelmatig op de landerijen, behalve in de zomerperiode, want dan reist hij van oktober tot april graag met de camper door Nieuw-Zeeland. Nicola is, zonder dat ze zich hier erg bewust van is, de diva van het gezelschap. Alhoewel ze een échte ‘Kiwi’ is, zou het ons niet verbazen, als ze familie van ‘Poshy Spicegirl Victoria’ is. Ondanks het feit, dat iedereen meer dan tevreden is met alle ‘luxe’ die ons tijdens deze trip geboden wordt, heeft Nicola toch overal wel een reactie op! –die dan door Dallas op een heel tactische, maar lachwekkend sarcastische manier weer wordt tegengesproken-

KC is vandaag de kok en grilt een heerlijke lamsbout voor ons allen. En ook vanavond weer een ‘grand dessert’ met apple-crumble pie –wederom versgebakken in de ‘dutch oven’-.



Zondag 20-01
De zon breekt langzaam door! De rivier oogt hierdoor een stuk rustiger dan gisteren. De rafts liggen klaar en ook vandaag is iedereen weer vol enthousiasme. Daar Margrethe gisterochtend nog enigszins zenuwachtig was, is dit gevoel vandaag geheel verdwenen. Door de veranderende weersomstandigheden ziet het er voor haar vandaag een stuk vriendelijker uit op de rivier. De ruigheid van gisteren is bijna zo goed als verdwenen. Het is zo nu en dan zo rustig op de rivier, dat KC wat adrenaline-momenten voor ons creëert om niet te hoeven ‘kabbelen’. Bob en Gaby zijn ons vooruitgegaan en hebben voor de lunch een heus ‘lopend buffet’ georganiseerd.



We zitten met z’n allen aan de uitlopers van een waterval en KC stelt daarom voor om deze te bezoeken. Nieuwsgierig lopen we allemaal achter KC aan. Ook nu zijn de resultaten van de enorme regenval voor de leiding duidelijk zichtbaar, want de ‘looproute’ naar de waterval is geheel veranderd ten opzichte van eerdere bezoeken. Normaliter zijn het enkel takken of stenen die de route versperren, maar deze keer zijn er onderweg hele bomen en rotsblokken te trotseren. Eenmaal aangekomen bij de waterval worden sommige teamleden uitgedaagd om de ‘kracht’ van de waterval te ervaren door er onderdoor te zwemmen/drijven. Martin komt als één van de eersten onder de waterval vandaan gewandeld, maar Margrethe is haar moed-durf-lef-gehalte nog zwaar aan het overwegen. ‘Wel-niet-wel-niet...’ Als KC en Martin haar nog enige bemoedigende woorden toespreken, heeft ook Margrethe haar ‘Victory-Moment’ vandaag! ;-)

We ‘dalen’ weer af langs de waterval en de rivier en vervolgen onze raft richting eindpunt ‘Haast Pass’. Omdat KC en Gaby deze route op hun duimpje kennen, weten ze ons veel over de natuur en omgeving te vertellen. Zo ook varen we langs vele ‘kale’ bergwanden. KC vertelt ons dat de eerste Europeanen eind 19e eeuw veel bossen hebben gekapt waardoor veel bergwanden schade hebben geleden of in de ergste gevallen soms in het geheel ‘afbrokkelen’; steenslag en ongevallen veroorzaken. Om dit te herstellen worden op deze bergwanden weer nieuwe bomen geplant, maar het herstel zal nog vele jaren, omdat het natuurlijk evenwicht pas na minimaal 200 jaar enigszins hersteld is. Ook vertelt hij over de ‘mythe’ rondom de elanden. Men zegt dat er –voor de jacht- begin 1900 ca 100 elanden uitgezet zijn op het zuidereiland, waarvan men weet, dat er vijf exemplaren zijn gedood door de jacht. Toch gaat het verhaal, dat men van de overige exemplaren nooit meer iets heeft vernomen of heeft teruggezien in de vorm van karkassen. Inmiddels hebben de resultaten van verschillende DNA-onderzoeken vastgesteld, dat er wel degelijk sprake is van ‘eland-haar’. –Het blijft een mysterie voor de NZ-ers-

Ondertussen haalt KC een paar ‘trucjes’ uit om onze raft nog even te laten kantelen, maar wellicht heeft hij met een goed team te maken, want we blijven alsmaar droog! ;-) We naderen het eindpunt, waar we onze spullen weer in de bus laden. We kletsen op de terugreis nog even na over drie geweldige dagen en nemen afscheid van elkaar. Eenmaal aangekomen bij de parking van Queenstown Rafting stappen we weer in onze campervan en rijden naar Campground Creeksyde in Queenstown. Tijd nemen voor een heerlijke lange warme douche.

Maandag 21-01
Vandaag blijven we lekker in Queenstown rondhangen. Martin is sinds afgelopen dinsdag helemaal enthousiast over de skydive en maakt gelijk een reservering voor zaterdag a.s. De weersvoorspellingen zijn super; we gokken ook voor zaterdag op zonnig onbewolkt weer! Helaas hebben de afgelopen dagen wel gezorgd voor nog meer (extra) beten van de zandvliegen. Ondanks het gebruik van anti mug zijn onze benen en armen ‘lekgeprikt’. Ook hebben de wetsuits en de schoenen geen goeds gedaan. In ieder geval bij Margrethe niet, omdat zij enkele plekken heeft die ontstoken zijn, die daardoor niet alleen jeuk, maar ook pijn veroorzaken. ’s Avonds lijkt een soda-badje dan ook de enige remedie. Omdat we inmiddels weten dat de zandvliegen vooral aan de westkust van NZ rondvliegen, besluiten we vanavond dan ook om onze reisplannen te wijzigen en morgenochtend vroeg naar de oostkust ipv de westkust te rijden. Zo snel mogelijk de zee in om de wondjes in het zoute water schoon te bijten. Een betere heelmeester is er niet.

Terwijl we al sinds de eerste dagen van deze reis, vanaf Perth het ‘Southern Cross’ in de gaten houden, hebben we vannacht dan éindelijk onze primeur! Terwijl Martin midden in de nacht even naar buiten gaat, port hij Margrethe spontaan in haar zij. ‘Kijk! Daar! Het Zuiderkruis! Daar aan de hemel! Supergaaf!’ Het Zuiderkruis op het zuidelijk halfrond heeft de vergelijkbare betekenis als de Poolster op het noordelijk halfrond. Het Zuiderkruis ‘wijst’ naar het zuiden als men het "verticale" deel van het kruis dat gevormd wordt door de sterren gamma en alpha vier en een half keer verlengt, zoals de Poolster op het noordelijke halfrond op de plaats staat van de noordelijke hemelpool.

Dinsdag 22-01
Om nog even de ‘awesome rush’ –de twee woorden die bij iedere Kiwi voor in de mond liggen- en de adrenaline te voelen, rijden we naar AJ Hackett Bungy. Het punt waar je vanaf 43 meter hoogte in het diepe kunt springen vanaf de Kawarau-brug. Geloof ons maar, ook als je aan de zijlijn staat mee te kijken naar de waaghalzen die zich met alleen een touw aan de enkels naar beneden storten, giert de adrenaline door je lijf! –afhankelijk van je moed, durf en lef-



We maken er weer een auto-dag van om vandaag uit te komen bij Otago Peninsula, een schiereiland aan de oostzijde van Dunedin. Het schiereiland kenmerkt zich vooral door a. een gebied waar de meeste mensen wonen, b. een groene heuvelrij met mooie uitkijkpunten en c. het nauwelijks bewoonde oosten met grandioze zandstranden. Een gebied waar men de flora en fauna letterlijk van héél dichtbij kan aanschouwen. Waar pinguïns, dolfijnen, albatrossen, zeehonden en zeerobben zich verzamelen nabij en op de enorme uitgestrekte zandstranden. De enkele kleine dorpjes zien er vriendelijk uit en door de diverse internationale vlaggen die we bij de huizen zien in de wind zien waaien, merken we dat zich hier veel buitenlandse bewoners hebben gevestigd. Zo nu en dan zien we hier de Deense of Noorse vlag wapperen, wat daarmee ook gelijk verklaart waarom juist díe huizen zo ‘gezellig’ zijn aangekleed.



Nabij de ‘Broad Bay Boat Club’ parkeren we de campervan voor de nacht. Allebei lopen we dan ook direct tot onze knieën het zeewater in. Dat bijt. Heerlijk!

De sterrenhemel is ook op NZ weer enorm en tijdens deze heldere nacht vinden we het eigenlijk jammer om te moeten gaan slapen. De NZ-er weet zelf ook dat de sterrenhemel overweldigend is en er zijn daarom zelfs speciale ‘stargaze-tours’ waarbij je ’s avonds onder begeleiding sterren kunt kijken of zelfs een ‘stargaze-night’ kunt reserveren bij speciale accomodaties met ‘panorama-dak’. ;-)

Woensdag 23-01
We willen nog steeds graag naar zee om onze beten te laten helen en plannen daarom vandaag onze korte rit richting Sandfly Bay. -hoe toepasselijk- Deze baai is overigens niet naar de zandvliegen vernoemd, maar naar het rondvliegend zand, dat door de krachtige wind vanaf de oceaankust het land wordt ingeblazen. Geweldig hoge zandduinen leiden naar een lang en ongerept zandstrand. Hier schijnen de zeeleeuwen graag te rusten. Het zou toch geweldig zijn als we deze dieren van dichtbij zouden kunnen aanschouwen!



We wandelen door de hoge zandduinen richting het strand en na tien minuten leggen we onze handdoeken neer om vanmiddag lekker te genieten van zon, strand en zee. Terwijl we onze eerste duik in zee nemen, zien we opeens 50 meter verderop een mannetjes zeeleeuw het strand op schuiven. Hij lijkt ons heel trots te willen zeggen, dat het ‘zijn strand’ is en gaat rechtop zitten, terwijl wij onze fotocamera pakken. Wat een geweldig gezicht! Zo’n log beest, dat gevoelsmatig zeker 1000 kilo moet wegen –misschien wel veel meer- bakent trots zijn territorium af en laat al ‘geeuwend’ zijn aanwezigheid laat merken. Hij gaat er bij liggen, slaat met zijn poten het warme zand over zijn rug en nestelt zich lekker om van de zon te genieten.



Ook wij lopen terug naar onze handdoeken en genieten even een kwartiertje van de zon. Daarna lopen we de zee in om een beetje af te koelen, maar als we nietsvermoedend tot ons middel in zee met elkaar staan te praten, roept Martin Margrethe toe, ‘dat ze heel rustig zijn kant op moet lopen’, want wat blijkt… op nog geen 5 meter afstand duikt opeens nog een zeeleeuw op die nieuwsgierig kijkt naar wat we aan het doen zijn. Ook al weet je op zo’n moment, dat je vooral rustig moet blijven, als zo’n dier met opengesperde bek voorbij zwemt, voelt het toch wel beangstigend. –een adrenalinekick zonder daarvoor naar Queenstown te moeten!-



Op Taiaroa Head, op de punt van het schiereiland, leeft een grote kolonie albatrossen die nergens anders ter wereld op het vaste land en zo dicht bij bewoond gebied leeft. De albatrossen hebben een vleugelspanwijdte van bijna 3,5 meter. Helaas hebben we ze niet van heel dichtbij kunnen zien en op foto kunnen vastleggen, maar die kans wordt ons deze reis vast nog wel een keer geboden.

Vanavond parkeren we de campervan op het strand van ‘Harington Point’. Deze keer niet alleen een fantastisch uitzicht over zee, maar ook nog eens een privé-strandje.

Donderdag 24-01
Daar staan we dan… Gereed om te vertrekken, maar de auto wil niet starten, want de accu is leeg. Gelukkig schijnt de zon alweer hoog aan de hemel, dus terwijl Margrethe nog even geniet op het strandje, loopt Martin naar de dichtstbijzijnde woning om hulp te vragen. –probleem al snel verholpen, de motor loopt weer!-

De wegen die we vandaag berijden zijn erg smal, bochtig, met water of steile hellingen aan de rand en de meeste zijn niet geasfalteerd. We komen langs diepe blauwe baaien en enorme vogelwaad-gebieden op route naar Allans Beach. Daar blijkt al snel, dat we vandaag niet de enigen zijn met pech, want hier staat een gezin ontredderd naar de auto te kijken. De sleutels blijken in de achterbak te liggen, terwijl de auto al op slot zit. Ze genieten vandaag van hun laatste vakantiedag in een hotel in Portobello. -een dorpje even verderop- Aangezien we ruimte genoeg hebben in onze campervan, stellen we voor om hen naar Portobello te rijden om de reservesleutel op te halen. –ook hier weer een probleem opgelost- . Het gezin blijkt in Christchurch te wonen en zijn tijdens de aardbeving ook zwaar getroffen. Hun woning is geheel onbewoonbaar verklaard en sinds begin 2011 wonen zij nu, op kosten van de overheid, in een hotel. Daar de taxi-chauffeur ons aan het begin van onze NZ-reis vertelde dat de regering soms tekortschiet met de nodige hulp, is dit gezin erg lovend over de manier waarop zij en vele andere bewoners in Christchurch gesteund worden door de overheid.

Vanavond slapen we nabij het strand van Okia Reserve. In dit natuurgebied leven ook weer zeeleeuwen en yellow-eyed pinguins. Op de borden wordt er zelfs voor gewaarschuwd, dat bezoekers oplettend moeten zijn, omdat ze zich niet moeten laten verrassen door zeeleeuwen die opeens voor hun voeten verschijnen. Het reservaat kun je alleen te voet betreden en het zal jullie dan ook niet verbazen, dat we tijdens onze wandeling over het strand enkele zeeleeuwen hebben zien liggen die heerlijk lagen te zonnen. Zodra de avond begon te vallen, zagen we zo nu en dan een yellow-eyed pinguin het strand opkomen, maar ondanks het feit dat we ons zo goed als mogelijk hebben verscholen, hadden ze ons zomaar in de gaten en liepen ze zo snel als mogelijk het water weer in. Het is zo’n enorm geluksgevoel als je daar helemaal alleen op zo’n enorm strand loopt, zeeleeuwen aan je voeten ziet liggen, pinguins uit zee ziet komen en dan opeens ook nog zeehonden op de rotsblokken ziet liggen. –Echt een voorrecht, WOW!-

Vrijdag 25-01
Vandaag maken we een lange autorit terug naar Queenstown. Morgen zal Martin hier zijn sky-dive ervaren.

Zaterdag 26-01
Het is vandaag wederom een zonnige dag! Vandaag gaat Martin eindelijk zijn wens vervullen door een skydive maken. En dat bij prachtig zonnig, maar bovenal onbewolkt weer. Om half één melden we ons bij NZone skydive in Queenstown. Ieder uur gaat er een pendelbus met maximaal 20 personen richting een vliegveldje net buiten Queenstown. Hier staat een propellervliegtuig klaar om diegenen die de sprong willen wagen naar diverse hoogtes te brengen. Er blijken zich voor de sprong van 13:00 uur maar twee personen te hebben gemeld. Hier zijn we heel blij mee, want dat betekent dat Margrethe mee kan rijden in de shuttlebus om de sprong ‘live’ te kunnen zien. Naast Martin heeft zich een Duitse jongen aangemeld en zit zenuwachtig zijn formulier in te vullen. Ook voor hem is het de eerste keer springen! Achteraf blijkt hij erg blij te zijn geweest dat Martin met hem meesprong ter ondersteuning.

Nadat we alle formulieren hebben getekend, -tja, er zit toch altijd een risicootje aan zo’n sprong- stappen we in de shuttlebus richting vliegveld. Zowel Martin, als Andreas maken een skydive vanaf 12.000 voet (= ca. 3,5 km) met een vrije val van 45 seconden.

“Op het moment dat je het vliegtuigje binnenschuift, want stahoogte is er niet in het propellervliegtuig,  is er geen weg terug. Dat hoeft ook niet want je wilt het zo graag ervaren. Gewoon een sprong met een val in het diepe. Na 10 minuten zitten we op ca. 12.000 voet hoogte en worden er nog wat instructies gegeven. Gewoon je schouderbanden vastpakken, hoofd naar achteren gooien, benen naar achteren, en genieten van de val. Naast me zit Andreas, hij heeft nog geen woord tegen me gezegd (en ik waarschijnlijk ook niet tegen hem). Dan is het moment eindelijk daar, de deur schuift open en tezamen met de tandemspringer schuiven we naar de opening. Even snel een blik in het diepe, wow wat een prachtig gezicht. 3, 2, 1 en in no-time kantelen we 360 graden naar beneden. Met een snelheid van dik 200 km per uur stort je letterlijk naar beneden. Wat een kracht op je lichaam. Ademen, ademen, ademen, ja na 5 seconden eindelijk weer lucht binnen. Wat een prachtig gezicht, de kromming van de aarde, de bergen met besneeuwde toppen en de turquoise meren maken het plaatje compleet. Langzaam krijg ik weer wat lucht binnen terwijl ik het gevoel heb alsof het vel van mijn kin over mijn oren trekt. Dit is geweldig, precies zoals ik me het had voorgesteld. Na dik 40 seconden gaat de parachute open waardoor je het gevoel krijgt alsof je weer omhoog geschoten wordt. De adrenaline spuit door mijn lijf heen terwijl we al zwevend het vliegveld naderen. Na de landing even de ontlading en ik zie Andreas dan ook als een blij kind de handen om mee heen slaan. “Yes, we did it” zeggen we tegen elkaar, geven elkaar een high-five. Andreas loopt hardop in zichzelf pratend en juichend zijn eigen feestje te vieren. Prachtig gezicht."

Om 13:15 uur zitten we weer in de shuttle bus terug naar Queenstown. Nu pas beseffen we hoe snel het allemaal is gegaan. We zijn nog geen uur onderweg geweest en het lijkt alsof we er de hele dag al mee bezig zijn. Ook heeft Martin tijdens de sprong de fotograaf, die foto- en filmmateriaal heeft gemaakt, niet eens gezien. Bij terugkomst zoeken we het terras op en toasten we op de sprong! –PROOST-

Zondag 27-01
Aangezien we de laatste dagen een beetje bijgekomen zijn van alle zandvlieg-beten, durven we het vandaag aan om toch via de westkust te rijden. We willen nog graag wat meer van het ‘Fiordland’ zien. De enige weg er naar toe –als je zonder 4WD reist- is via de Haast Pass, dus via de route die we ook gereden hebben voor onze raft-trip. De route leidt ons door valleien en door het Lake District. Een van deze meren is Lake Hawea. Dit meer is een van de meren dat de afgelopen jaren kunstmatig vergroot is om de toevoer van water naar de energiecentrale in Clutha beter te kunnen reguleren. Naar het schijnt is het waterpeil met zeven (!) meter verhoogd. Destijds zijn de meeste oevers van het meer ‘boomvrij’ gemaakt, maar op sommige plekken groeien de kruinen van de bomen nog boven het water uit. Colin (= teamgenoot raften) vertelde ons, dat je met je boot alleen te water kunt bij boatramps, omdat er anders een mogelijkheid bestaat, dat je in de boomkruinen vast komt te zitten.



Via Haast rijden we zuidwaarts langs de kust over een onverharde, desolate weg. Een prachtige route dwars door de natuur. Achter de duinen strekt zich een vochtige, dicht beboste vlakte uit, met brede riviermonden. Achter de groene bosrand, aan het einde van de horizon, zien we besneeuwde bergtoppen. Wat ons iedere keer weer verbaasd is, dat de natuur die in Europa zo typerend is voor de zeekustgebieden hier in NZ totaal anders is. De scheidslijn tussen de zoet- en zoutwatergebieden is minimaal. Typische zoet- en zoutwatervogels leven naast elkaar en lopen de karakteristieken van de kustlijn in Nederland nog kilometers landinwaarts –denk aan brede duinen, polders en lage struikgewassen- is er hier na maximaal 30 meter breed zandstrand en een 20 meter breed duinrand niets meer dat aan ‘de kust’ herinnert. Sterker nog, je ziet dichte beboste vlaktes of de schapen staan alweer in de weides te grazen.

Vannacht slapen we wederom op een privé-strand. De auto staat op het strand, uitzicht over zee en kilometerslang zandstrand is vandaag van ons. –bevoorrecht- . Achter ons zien we de Southern Alps met haar besneeuwde toppen.