Op route van Wye River naar Tasmanie

Lieve allemaal, daar zijn we weer! Een tijdje geleden, maar door de minimale wifi-verbindingen op Tasmanie zijn we niet in staat geweest om tussendoor te updaten. Het is geen excuus, maar we vertrouwen erop dat we jullie deze keer kunnen verblijden met een paar extra foto’s. We waarderen het zeer, dat we iedere keer weer leuke, lieve en enthousiaste reacties krijgen, dus blijf vooral schrijven.

Hallo Maarten, als antwoord op je vraag hoe lang we nu al onderweg zijn, kunnen we je vertellen, dat we precies 59 dagen op reis zijn (10 dagen Perth + 49 dagen Australie/Tasmanie) en er zullen er nog wel een paar volgen, maar we nummeren iedere reisdag, dus zo kun je mooi met ons meelezen.

Beste Janine, wat leuk om jullie berichten te lezen. Als Bernice en Huub langs willen komen om de paarden te spotten, zijn ze van harte uitgenodigd! Maar komen jij en Jacques dan ook mee om de dieren te vangen en te temmen? Zou gezellig zijn. Het is een feest om iedere keer weer jouw/jullie enthousiasme te lezen in de reacties. Is Sint nog langs geweest? Heeft hij een paar extra flessen ‘rood’ meegebracht? Als jullie dan toch langskomen om de paarden te temmen, laat dan de wijn maar thuis, want wij zorgen wel voor een voorraadje wit/rood/bubbels – we gaan toch binnenkort  een vineyard bezoeken – ;-)

Beste familie Breimer. Wat geweldig om te horen dat Sanne een 8 heeft gekregen voor haar Australie-spreekbeurt. #TROTS# Als Sanne nu een volgende spreekbeurt houdt, dan kan ze nu Tasmanie wel als onderwerp gebruiken, want we hebben genoeg informatie, video- en fotomateriaal verzameld.

We staan momenteel in Devonport te wachten voor de ferry vanuit Tasmanie terug richting Melbourne. Vanaf morgenochtend, maandag (locale tijd 06:30 uur), voor jullie zondagavond, Nederlandse tijd 20:30u, blijven we nog even een dagje in Melbourne om vervolgens door te rijden richting Philip Island voor de ‘pinguin-optocht’, waar zich bij zonsondergang honderden pinguïns verzamelen. Daarna door naar de Royal Botanic Gardens te Cranbourne. Maar wat we ook niet willen missen is de route door de Dandenong Ranges. Voor een wijnproef-middag gaan we naar de wijnboeren in de Yarra Valley om daarna op Kerstavond aan te komen in Sydney waar we een dikke week ‘vakantie vieren’ (in onze beleving) en om er Oud&Nieuw te vieren rond de Sydney Harbour Bridge.

Tot snel! Lieve groeten, Martin en Margrethe

Dag drieendertig (donderdag 29-11)
We horen de kinderen op de camping enthousiast lachen en roepen, want wat blijkt, er heeft de afgelopen nacht een koala in de boom geslapen hier op de camping – wat op zich niet een heel bijzonder evenement is in deze omgeving - maar…  wel exact in een boom op nog geen drie meter van onze tent!

De kinderen joelen, de papa’s en mama’s maken foto’s en we horen de kinderen mooie theorieën bedenken over de plastic neuzen van de koala’s en of het nu een mannetje of een vrouwtje is. ‘No, it’s a female, I know for sure, ‘cause there’s no penis.’, zegt buurjongen tegen zijn buurmeisje. ‘No, that’s incorrect’, zegt zijn buurmeisje op belerende toon, maar in keurig posh Engels, ‘do you see that small thing (het staartje) there on its behind, that’s the penis!’ Tja, kinderlogica, zullen we maar zeggen.

We rijden vandaag The Great Ocean Road af tot aan Melbourne langs een ruige kustlijn met typische kustplaatsjes waar het, net als in ieder zichzelf respecterende badplaats, een kwestie is van zien en gezien worden. Gek genoeg zijn er in deze badplaatsen dus bijna geen stranden. De mensen flaneren zittend op en lopend langs de diverse terrassen. De stadjes zelf zijn opgebouwd uit typische houten kleine Victoriaanse huisjes in pastelkleur geschilderd.

WOW! We zien de skyline van Melbourne dichterbij komen en wat een geweldig grote stad! Een stad van deze omvang hebben we allebei maar weinig eerder gezien. We zien auto’s aan ons voorbij komen, zowel links als rechts. Een grote ‘ader’ brengt de auto’s richting de stad en een andere ‘ader’ leidt de auto’s weer de stad uit. Het is een stad met een ‘autovrij’ centrum en indien je perse richting het centrum wilt, dan kun je via de citylink (prepaid-tolweg-stelsel) de stad binnenrijden. Voor ons gevoel rijden we al écht in Melbourne, terwijl we opeens een bord passeren dat ons vertelt dat het nog 15 kilometer tot het stadscentrum is! Dit blijken dus nog maar de buitenwijken te zijn.

We zoeken voor de komende nachten weer een BIG4-camping, omdat deze campings ons tot nu toe erg goed bevallen zijn. Er zijn maar liefst vier BIG4’s in Melbourne, maar we rijden naar Melbourne Big4 Holiday Park in de stadswijk Essendon  – op ‘slechts’ 90 tramminuten van het centrum – waar we een plek krijgen toegewezen op het backpackers-terrein. De mede-campingbewoners hebben deze dagen eens niet de gemiddelde leeftijd van 50 jaar, hebben niet allemaal een campervan en wandelschoenen, maar zijn juist allemaal rond de 20 jaar, hebben een auto die met tape en tie-rips bij elkaar gehouden wordt, dragen slippers en hebben minimaal 2 surfplanken op hun dak vastgebonden. Geweldig om nu eens tussen de échte backpackers te staan!

Dag vierendertig (vrijdag 30-11) tot en met dag zesendertig (zondag 02-12)
We blijven deze dagen lekker in Melbourne hangen. Het is een overweldigende stad, waar je als toerist oren en ogen te kort komt en omdat we ook nog eens prachtig mooi weer hebben – donderdag 29-11 was het met dik 40 graden de warmste dag van de eeuw -. We laten de auto op de camping staan en reizen met de tram van de ene kant van de stad zo naar de andere kant. We bezoeken o.a. de Queen Victoria Market.

Deze markt is de grootste van Melbourne en is in 1837 begonnen en ligt op een plaats waar vroeger de Melbourne General Cemetery lag. De markt liep zo goed, dat men in 1917 10.000 graven heeft geruimd en is inmiddels uitgegroeid tot 7 ha en 1000 kramen. Gemiddeld trekt deze markt – zeg maar gerust complex – 130.000 bezoekers per week! Ook het Atrium Building op Federation Square was erg bijzonder. Het is het culturele centrum van de stad en het opmerkelijke gebouw is opgetrokken uit glas, staal en zink.

Tijdens een van de ritjes in de tram hebben we een gesprek met een Duitse vrouw die sinds een jaar in Melbourne woont. Ze is na haar studie in Melbourne blijven wonen, omdat ze hier haar Australische vriend heeft ontmoet. Ze geeft ons de nodige tips over Melbourne en waar we écht geweest moeten zijn. Melbourne is verdeeld in veel wijken en zo vertelt ze ook over ‘Brunswick’. Dit is hét uitgaanscentrum van Melbourne.

In deze wijk/straat vind je allemaal gezellige cafés en eetgelegenheden, deur aan deur. – jullie begrijpen wel, waar wij zaterdagavond gegeten hebben - Dat er ook hier in Melbourne een diversiteit aan nationaliteiten woont, merken we aan de  diverse keukens die we tegenkomen. Van Afrikaans tot Libanees, van Vietnamees tot Pakistaans. Als we jullie vertellen, dat je hier na 20uur bij geen enkel restaurant meer binnen komt zonder reservering, dan merken jullie wel, dat Brunswick inderdaad the place to be is op zaterdagavond! Het is zo leuk om met verschillende nationaliteiten te spreken en van hen te horen welke plekken je zou moeten bezoeken. Zo spraken we ook met een jong stel uit Barcelona, dat al heel veel plekken op de wereld heeft bezocht en ook al meerdere keren in Azië is geweest. Ze hebben ons veel tips gegeven over de diverse landen en culturen, maar met name de tips over Filippijnen, Sri Lanka en Taiwan hebben we genoteerd. :-)

Zondagochtend rijden we naar - een achteraf zeer verrassende kant van de stad – de havens van Melbourne waar we vanavond op de Spirit of Tasmania stappen richting Devonport – Tasmanie.



We zeggen verrassend, omdat we over deze kant van de stad helemaal niets hebben gelezen in de reisinformatie, maar hier is een prachtige boulevard aangelegd met aansluitend een groot groen park. We zien dat de ferry gereed ligt en ‘checken in’. Dit gaat wederom zeer gestructureerd en op een geheel eigen wijze – zo anders dan in Nederland. Er wordt ons gevraagd om alle voorwerpen die gas of butane-gas bevatten in te leveren en kunnen het schip oprijden. De reservering hadden we reeds via internet in orde gemaakt en het ‘inchecken’ gebeurt dan ook op naam. Via een ouderwets kaartenbak-systeem krijgen we een toegangsbewijs en onze key-cards voor de slaapstoel. We rijden ons dek op en klaar! Als een geoliede machine stromen de auto-dekken vol. Rond 20:30u zoeken we een restaurant op om iets te eten, maar wat blijkt.. alles is al gesloten! De meeste passagiers blijken al te slapen en het hoofdrestaurant is de kassa al aan het opmaken. Dit is toch even heel anders dan in Europa, maar met een saucage-roll en een cola redden we ons wel  :-) Aangezien er op het hele schip bijna geen passagiers meer zijn te vinden, zoeken we de bioscoop op en zoeken ook wij rond 00:30uur onze slaapstoelen op…



Dag zevenendertig (maandag 03-12)
’s Ochtends om 05:30 worden we gewekt in onze slaapstoelen door een dame die door de speakers aangeeft, dat de passagiers met een half uur weer toegang hebben tot de auto-dekken. We hebben gelukkig goed geslapen, maar het is wel even wennen als je met ca. 75 mensen ‘op zaal’ slaapt. Dan merk je pas dat er toch een heleboel mensen snurken, tandenknarsen en wat al niet meer…
Terwijl de zon opkomt, varen we de haven van Devonport binnen.

Rond 06:30 rijden we Tasmanië op. Dat deze Tasmanie-ervaring geweldig gaat worden, merken we gelijk. De mensen zijn bijzonder vriendelijk en belangstellend en de natuur ziet er – nu al - adembenemend uit. We hebben er bewust voor gekozen om eerst de westkust te bezoeken, omdat de deze kustlijn zich kenmerkt door ruige rotspartijen en een bijzondere – eigen – flora en fauna. Van de westkust van Tasmanie is er tot aan het zuidelijkste puntje van Argentinië aan de andere kant van de aardbol niets anders dan zee. Het gebied heeft daarom zwaar te lijden van de Roaring Forties, de harde constant waaiende westenwinden.



We rijden vanuit Devonport langs de kust via Burnie naar onze eerste overnachtingsplek. Op camping Crayfish Creek zetten we onze tent op, maar merken al snel, dat de warme nachten wel voorbij zullen zijn. Het wordt aan het begin van de avond bijzonder koud en we kleden ons - voor het slapen gaan - noodgedwongen warm aan met sokken en broek. Wat achteraf geen luxe is geweest, want de temperatuur is deze nacht gedaald tot zeker 5 graden! Als je anderhalve week daarvoor ’s nachts het dekbed nog aan de kant schuift in verband met de warmte, is het nu wel even wennen. :-)



Gisteravond hebben we op de ferry nog hartelijk gelachen toen een van de passagiers ons vertelde, dat het zou gaan sneeuwen op Tasmanie, maar nu weten we dat deze meneer zeker geen grapje heeft gemaakt. (Verderop in het verhaal zien jullie de foto’s van de sneeuw!)

Dag achtendertig (dinsdag 04-12)
We nemen een warme douche om van de nachtelijke kou te bekomen, maar we blijven positief en rijden – voor het eerst sinds 18 oktober in de lange broek en trui – door naar Stanley, dat bekend is om het rotsige uitsteeksel Circular Head, beter bekend als The Nut.



Een bijzondere berg die met haar 152 meter imposant boven het dorpje uitsteekt. Normaliter kun je deze berg bezoeken via een stoeltjeslift, die je tot op het plateau brengt, maar door de weersomstandigheden is deze helaas vandaag gesloten. We rijden daarom door via Smithton naar Woolnorth. Onderweg komen we langs het oorspronkelijke hoofdkwartier van de Van Diemen’s Land Company, een in 1825 opgerichte landbouwcompagnie. Het is leuk om te weten, dat Van Diemensland de naam is die Abel Tasman in 1642 oorspronkelijk aan Tasmanie gaf, naar de gouverneur van Nederlands Oost-Indië. Pas later is men het eiland  Tasmanië gaan noemen.



In Woolworth hadden we graag tot aan de zee doorgereden, maar de laatste kilometers van de route zijn private-road en behoren toe aan een energiemaatschappij die hier een groot windmolenpark beheert. Ondertussen passeren we Cape Grim, waar men de schoonste lucht ter wereld vindt! – men zegt hier op Tasmanie de schoonste lucht en het schoonste water te vinden; wij zijn het hier roerend mee eens, want als er zoiets als geurfoto’s zouden bestaan, dan konden we jullie de frisse lucht laten ruiken – onbeschrijfelijk, écht!
We rijden via een overweldigende ruige route door naar Arthur River – The Edge of The World -. Via de kustlijn rijden we een stuk offroad over het strand en door de duinen. Het verbaast ons niet dat dit ‘the edge of the world’ is. De wegen zijn namelijk alleen voor 4-WD toegankelijk en de enkele huisjes die er staan, zijn beter te beschrijven als vriendelijke bunkers en met het meest fantastische uitzicht dat je aan zee kunt wensen. Het is vandaag een donkere regenachtige dag, wat maakt dat de zee er ruig uitziet, maar wat ons bijzonder mooie foto’s oplevert.



Via ‘het randje van de wereld’ rijden we via Couta Rocks door naar het South Arthur Rain Forrest waar we een kampeerplek hebben in het Julius River Forest  Reserve. We staan er midden in de bossen aan een beekje. Er is geen mens te bekennen – wat niet verwonderlijk is nu het zo regent – maar gelukkig is ook deze campground van alles voorzien. Een prachtig overdekte zitplaats met bbq. We installeren onze spullen en maken er een lekkere maaltijd. Terwijl we bezig zijn, springt er een walibi aan ons voorbij. Ze heeft het duidelijk naar haar zin, want ze blijft bij ons rondsnuffelen en peuzelt rustig de blaadjes sla en het brood op, die we haar voeren. En wat een verrassing, want ze blijkt ook nog eens een kleintje bij zich te dragen, die nieuwsgierig uit de buidel naar buiten kijkt.  WOW!



Dag negenendertig (woensdag 05-12)
Wat voelen we ons vandaag weer eens verschrikkelijk bevoorrecht. Niet alleen rijden we een geweldig mooie route, maar ook het wildlife laat zich vandaag goed bekijken. We zien twee wombats, diverse echdnas (stekelvarkens), possums, maar ook de zeer zeldzame quolls lopen aan ons voorbij!



We hebben nog niet de Nederlandse vertaling voor possum en quoll kunnen vinden, dus misschien kunnen jullie ons daar bij helpen. Een possum lijkt een beetje op een mix tussen een stinkdier en een kat, maar dan met korte pootjes. De possums zijn erg brutaal en ze halen dan ook ongegeneerd iedere vuilniszak of container overhoop – ze kropen onder ons tentdoek door, gewoon bij ons tenttrapje omhoog om te kijken of er ook nog wat te halen viel -. De quoll daarentegen is erg schuw en lijkt familie van de marter. Ze heeft een prachtige bruine vacht met witte stippen. Juist omdat ze zo schuw zijn, hebben we ze helaas niet op de foto kunnen zetten.

De Tasmanen zijn enorm trots op hun eiland. Dat merk je overal. De dorpjes zijn schoon, de routes zijn prachtig onderhouden en vuilnis vind je alleen op de daarvoor bestemde plekken. Gister hebben we het dorpje Stanley bezocht en zij zeggen het meest nette dorpje van Tasmanie te zijn. Daar kunnen we ze ook geen ongelijk in geven, want zowel de huizen, als de wegen en de weides waren allemaal keurig verzorgd. Nergens, maar dan ook nergens hebben we de ‘Stanlezen’ kunnen betrappen op een oneffenheid. Dat maakt, dat we vandaag dan ook erg verbaasd waren, toen we Waratah inreden en de tijd wel bleek te hebben stilgestaan. Niet alleen qua leefomgeving, maar ook qua vuilnisophaaldienst. De huizen waren nodig aan onderhoud toe, de wegen zaten vol kuilen en overal zag je troep in de tuinen en op de veranda’s. Het is hier op Tasmanie – maar ook in Australië – ook heel gewoon om je auto op je erf te laten staan, ook al rijd je daar al 30 jaar niet meer mee. De auto’s worden gewoon neergezet en er wordt er niet meer naar omgekeken. Sommige exemplaren staan midden in een weiland, ‘één geworden’ met de natuur en lijken dienst te doen als ‘wilde bloemen-plantenbak’. Niet alleen auto’s, maar ook tractoren of wagens met laadklep. Wel moeten we zeggen, dat het hier een walhalla is voor de autoliefhebber, want ook al laten veel eigenaren hun materieel naast hun huizen staan, toch wordt op sommige exemplaren heel goed gepast en rijden er nog genoeg Ford (Mustangs), oude ‘Chevies’,  maar ook oude Dafjes, Volvo’s en Land Rover’s van de ‘eerste makelij’. Maar om terug te komen op Waratah – auto’s moeten ook voorzien worden van de nodige brandstof, zo ook die van ons – komen we terecht bij een ‘general town store’ dat tevens dienst doet als postkantoor, town hall, wasserette en benzinepomp. De huidige techniek van computers en printers heeft hier nog geen intrede gedaan, want op de – minimaal 30 jaar oude – benzinepomp is een handgeschreven briefje geplakt waarop staat, dat we niet voor meer dan $ 20,- mogen tanken en dit geldt ook voor motorrijders. Er is namelijk niet genoeg voorraad en met een tankbeurt van $ 20,- kun je precies bij het volgende tankstation komen. In de winkel zelf blijkt ook al waarom dat bepaalde technieken van tegenwoordig nog niet ingeburgerd zijn, want wat is dit een fantastische winkel.



Twee dames achter een enorme kassa-tafel staan ons te woord. Een van de dames is haar aardappelen aan het schillen en de andere dame werkt de administratie bij. De winkel zelf bestaat uit tien lange planken waar alle handelswaar op is uitgestald en de muren zijn behangen met ansichtkaarten – die al zijn verzameld sinds de oprichting van de winkel veertig jaar geleden - , leaflets van voetbalclubs, Rotary, handwerkclubjes en ‘Christmas Carols-uitvoeringen’ voor de komende Kerstdagen. Naast de kassa staat een enorm rek met snoepgoed waar je nog ‘losse snoepjes’ kunt kopen. Chocoladerepen en lollies in alle smaken. – time flies, maar niet in deze winkel -  We rekenen af en rijden door naar Black Bluff. Een bergtop met een hoogte van 1339 meter. De ijzige wind snijdt langs onze gezichten en blaast ons bijna omver. Maar we zullen en moeten in de sneeuw staan!  -daar was ie al, zie verslag 03 december-



We hebben vanochtend onze tent nat in moeten pakken en we willen daarom wat eerder op zoek naar een kampeerplek, zodat we de tent en het matras kunnen laten drogen. We vinden een mooie open én zonnige plek nabij de dam en aan de oever van Lake Paranga.  

Dag veertig (donderdag 06-12)
De zon schijnt! Het is een heel verschil met gisteren. We kunnen onze korte broeken weer aan vandaag. Aangezien we sinds gistermiddag hier niemand meer hebben gezien, zetten we de deuren van de auto open, draaien het volume van de audio omhoog en genieten van een ‘We-Beginnen-Deze-Dag-Met-Een-Frisse-Duik’ in Lake Paranga. - We kunnen jullie vertellen dat dit voor ons toch echt een 9 verdient op de schaal van 1 tot 10 als het gaat om een geluksmoment –



We pakken onze spullen in en rijden via Mole Creek, door naar Chudleigh. Een heel klein dorpje waar ze in een opvangcentrum o.a. Tasmaanse duivels en wombats fokken. Ook gewonde dieren (o.a. kangaroes en roofvogels) worden hier opgevangen en verzorgd.

Tijdens een van de auto-onderhoudsmomenten hebben we gezien dat een bepaalde bout aan vervanging toe is en in Deloraine, een stadje in wederom prachtige Victoriaanse stijl, is een automonteur ons zeer hulpvaardig. Hij pakt gelijk zijn materiaal ter hand, maar helaas heeft hij geen passende bout voor ons. Aangezien het hier op Tasmanië toch een kwestie is van ‘ons kent ons’, verwijst hij ons door naar een technisch specialist even verderop in het dorp. ‘En weer een probleem opgelost’.

We vervolgen onze route door en over Central Plateau Conservation Area. De route brengt ons over hoge passen en langs vele meren. Langs de grotere meren staan veel vissers met hun caravan of hutje. We rijden nog een stuk offroad langs de oever. Niet te beschrijven hoe wijds en groot deze meren zijn. Jullie moeten het je voorstellen als de vele gletsjermeren in Noorwegen, maar dan uitgestrekter en minder hoge kliffen. Onderweg treffen we nog twee oude vissersmannetjes die ons spontaan beginnen te vertellen over de visserskunst. Martin geeft heel voorzichtig aan, dat hij ook ‘wel eens gevist’ heeft en dit is voor de heren reden om ons te overladen met alle vissersinformatie die deze heren de afgelopen 60 jaar hebben opgedaan. Welk aas ze voor welke vis gebruiken, welke vishengel er aan te pas komt en hoe ze, na vangst, de vis bereiden!



We rijden naar Cradle Mountain-Lake St. Clair National Park waar we overnachten op een campground aan Lake St. Clair. De kangaroes, possums en quolls lopen om onze tent. Als we nog een nachtwandeling maken – het is hier al om 21u donker-  langs het meer, zien we alle oogjes van de possums en quolls ‘oplichten’ als we met onze headlights door de bomen schijnen. Naast ons staat een echtpaar uit Sydney en zij kijken vol enthousiasme naar de tent op ons dak en naar de spullen die we aan boord hebben. Laptop, iPad, satelliettelefoon, iPhones. ‘Hebben jullie dan ook internet?’, vraagt hij vol verbazing. ‘Ja, momenteel hebben we hier bereik via 3G’. De man blijft zich verbazen, want hoe kan het dat twee Dutchies op reis een betere connectie hebben dan hijzelf, terwijl hij een geboren Australiër is. Tja… ;-)

Dag eenenveertig (vrijdag 07-12)
In heel Tasmanië vind je overal ‘tourist information’ of ‘visitor centres’. Zo ook bij Lake St. Clair. In dit centrum draait videomateriaal over de wildlife, hangen schilderijen en kunstwerken van locale bewoners en verkopen ze de nodige (warme) kleding. We kopen hier onze Holiday-Vehicle-Parks Pass – het toegangsbewijs dat nodig is om de Nationale Parken en sommige campgrounds te mogen bezoeken- en voor ons allebei een muts en handschoenen, zodat we vanaf nu gewapend zijn tegen de nodige kou. De avonden koelen rond 18 uur snel af en de nachtelijke temperaturen blijven steken rond de 5 graden en dan zijn ’s avonds muts en handschoenen geen overbodige luxe. We denken ze straks in Nieuw-Zeeland ook wel nodig te zullen hebben. ;-) Het is voor jullie wellicht niet te geloven, maar overdag lopen de temperaturen met gemak op tot 25-30 graden. Van de bewoners hier op Tasmanië horen we wel, dat het uitzonderlijk mooi weer is, terwijl het nog maar lente is en de echte zomer nog moet beginnen.

Vandaag willen we richting Mount Rufus (1416m) lopen, maar we beperken ons tot de route ‘Shadow and Forgotten Lakes’. Een wandelroute van 15 kilometer (330 meter stijgen) over rotsen,  dwars door gematigd regenwoud en o.a. over een houten wandelpad ‘door’ het Hugel River (moeras-)dal. Het is een prachtige zonnige dag en we komen dan ook weer genoeg ‘wildlife’ tegen waaronder slangen, kangaroes en zwart-gele papagaaien – naam is ons onbekend - . De route leidt ons dwars door eucalyptusbossen en langs de typische myrtle-bomen. Helaas heeft er in dit park jaren geleden een brand gewoed, die een groot deel van de regenwoud-vegetatie heeft verstoord, maar gelukkig herstelt het zich inmiddels snel.



Dag tweeënveertig (zaterdag 08-12)
We hebben vandaag een ‘korte route’ op het programma. We willen graag naar Mount Field National Park, ca. 130 kilometer ten zuiden van Lake St. Clair.



We rijden naar Land of the Giants Caravan Park. Een camping waar de term ‘Giants’ ons al snel duidelijk wordt als we alle bomen rondom de camping zien. Metershoge ‘gumtrees’, sommige exemplaren halen met gemak 20 meter.  In eerste instantie zetten we onze tent aan de rivier, onder de bomen, maar zodra de wind aanhaalt en de nodige takken naar beneden vallen, verplaatsen we hem toch maar naar een ‘veiligere’ plek. In de zon werken we aan onze foto’s en dit reisverslag en genieten we van ‘niets’. Later op de middag willen we toch eens bekijken hoeveel ruimte onze ‘aanrits-tent’ ons biedt. Met gemak kunnen we hierin onze twee stoelen en onze tafel kwijt, wat een groot succes blijkt als het aan het begin van de avond toch plotseling – onophoudelijk – begint te regenen tot vroeg in de ochtend…

Dag drieënveertig (zondag 09-12)
Via Lake Gordon, Lake Pedder en Lake Dobson rijden we verder door Mount Field NP. De weg naar Lake Dobson is met ‘handenarbeid’ aangelegd. In de jaren ’30 ging het slecht met de economie van Tasmanie en heeft de overheid geld ter beschikking gesteld om de arbeidsmarkt te stimuleren. In  1934 werd er een project opgezet waarmee een groep van 50 werklozen van werk werd voorzien.  Ranger Bill Belcher heeft samen met ‘hoofd toerisme’, de heer Emmett, letterlijk het gebied rondom Lake Dobson op de kaart gezet. In 1937 is door hen op Tasmanie de eerste ski-vereniging opgericht en momenteel resulteert dit in het grootste skigebied van Tasmanie. Een groot gedeelte van het jaar ligt hier sneeuw en maanden achtereen is het meer bevroren. De kou heerst hier het hele jaar door,  want terwijl we met onze jassen aan de auto uitstappen, grijpen we direct naar onze mutsen en handschoenen. We blijven dapper in onze korte broeken lopen, maar enkele toeristen die ons passeren – of behaaglijk in hun auto blijven zitten – kijken ons verward aan. - die-hards tegen beter weten in-

We rijden door naar Edgar Dam Campground. Een camping aan een stuwmeer met een adembenemend uitzicht over de bergtoppen en het enorme meer met al zijn eilandjes. Onder het dak van een grote overdekte picknickplaats werken we weer even aan ons verslag en tijdens de zonsondergang maken we een korte wandeling langs het meer. Zodra we goed en wel in ons bed liggen, schrikken we op van drie campinggasten die met veel bombarie laten weten dat ze aanwezig zijn. We hebben onze auto/daktent zo dicht mogelijk tegen de overdekte picknickplaats gezet om zo een beetje uit de wind te staan, maar de backpackers hebben hele andere plannen, d.w.z. ze pakken hun luchtbedje en hun slaapzak en twee gasten gaan op de picknicktafels liggen en een derde legt haar luchtbedje op de grond. We kunnen het bijna niet geloven, dat ze op deze manier de nacht willen doorbrengen ‘in de vrieskou’.

Dag vierenveertig (maandag 10-12)
Maar als we om half 6 gewekt worden door hun ‘aanwezigheid’ blijkt het toch écht waar! De dame die op de grond heeft geslapen is ‘almost freezing to death’ en haar mede-backpacker heeft daar wel een heel originele oplossing voor... en start zonder enige schroom zijn auto om lekker hun handen te kunnen warmen aan de ‘uitlaatdampen’ – die vervolgens precies bij ons door ons ventilatieraampje in de tent omhoog komen -. Het lachen, het met-de-deuren-slaan, het iets-te-luid-praten-terwijl-het-nog-heel-vroeg-is, bleek geen probleem voor ons en ondanks het feit, dat we allemaal campinggasten zijn en je niet met iedereen rekening kunt houden, is dít toch wel een beetje te veel van het goede. We vragen ze dan ook ‘vriendelijk, doch dringend’ om de handen elders te warmen. Backpacker drie is inmiddels ook wakker en gedwee stappen ze in de auto en slapen wij weer verder.

De zon schijnt al op de tent als we wakker worden en we nemen ruim de tijd om de auto en de tent weer eens op te ruimen en stofvrij te maken. Omdat we al een paar vragen hebben gehad over onze bagage en hoe dit er dan uitziet als we alles in de auto hebben gestald, willen we jullie eens laten zien wat we allemaal mee hebben op reis en hebben hiervan enkele foto’s gemaakt. Alle spullen zijn in afsluitbare bakken verpakt en per bak hebben we aangegeven wat er inzit. Dit moet voor mede-kampeerders een prachtig gezicht zijn, als ze zien dat we onze hele inboedel buiten de auto hebben staan. Zoals jullie op de foto’s kunnen zien, hebben we alles per onderwerp ingepakt. Zo hebben we bijvoorbeeld bakken voor o.a. lunch, diner, automaterialen, gas-benzine, apotheek, huishoudspullen, wandel- en handschoenen en kleding. Ook hebben we op film het inpakken van de tent vastgelegd, maar helaas kunnen we via deze site geen videomateriaal delen – dan na onze reis maar een filmdag organiseren voor de liefhebbers – maar we blijken inmiddels aardig geoefend in het uit- en inpakken, want binnen 7 minuten hebben we het hele pakket weer ingepakt en rijklaar! Zie album 'onze inventaris'.



We rijden via een stuk van dezelfde route als gister – veel gebieden in Tasmanie zijn gewoonweg niet begaanbaar – richting Hobart. In de bossen vinden we nog een overblijfsel van protestacties zoals die sinds de jaren tachtig regelmatig gevoerd worden. De overheid van Tasmanie heeft in de jaren zestig veel natuur opgeofferd aan het bouwen van dammen, zo ook in de jaren tachtig, maar toen hebben de protestacties resultaat gehad en is de bouw van een dam in het Franklin-gebied niet doorgegaan.

We vervolgen de route via een stuk 4WD-track door de bossen. Op de kaart worden de verschillende onverharde routes aangegeven met een bruine lijn (= onverharde weg, maar geen problemen), een onderbroken bruine lijn (= onverharde weg, maar er kunnen bij slecht weer kuilen in de weg voorkomen, 4WD wordt aangeraden) en een gestippelde bruine lijn (= vergt enige 4WD-stuurmanskunsten, personenwagens niet toegestaan). Nu is het verschil tussen die onderbroken lijn en de gestippelde lijn niet heel groot als je enthousiast kaart leest, dus zo stonden wij vandaag met onze auto na een paar kilometer.. inderdaad.. op een gestippelde route. We hadden al de nodige takken, boomstronken en stenen van de weg gehaald en dat was geen probleem, tot we aan de rand van een enorme modderpoel stonden die dwars over de weg liep en eindigde in een kuil met wanden van 90° en een diepte van zeker een meter. Tja, alle mogelijkheden geprobeerd; langs de afgrond over nat zand, langs de bosrand over takken. Overwogen om dan toch maar de ‘trackies’ (gripprofielen van 2 meter waarover je heen kunt rijden om de auto ‘veilig’ over zachte ondergronden te kunnen verplaatsen) van de auto te halen, maar na een half uur wikken en wegen, alsnog teruggegaan. Maar dan doet zich een volgende uitdaging voor, namelijk de routekaart. We zijn zeer tevreden over onze Camps 6-routegids, maar soms kan het zijn, dat we op een weg c.q. track rijden, dat niet op de kaart staat. En dan? Hebben we een afslag gemist? Staan we nu híer of zijn we al bij déze T-splitsing? Allemaal vragen die een stuk minder enthousiast ontvangen worden als de klok aangeeft dat het al 18:30 uur is geweest, want dan wordt het al snel koeler en donker. En tja, wat doe je dan als je geen 3G-ontvangst hebt? Rustig blijven, vooral rustig blijven, want wat blijkt..’ooit’ hebben we een kompas-app op onze iPhone geïnstalleerd én de iPhone heeft geen 3G nodig om de routeplanner te kunnen raadplegen. – lucky us – En zelfs de meest verlaten en onvindbare (wandel-)paden staan er op! Maar mochten De Échte Friezen ooit nog verdwalen als ze op zoek zijn naar De Centrale As en ze deze niet via hun iPhone kunnen vinden, hebben wij alvast bewegwijzering aangelegd…

We eindigen vandaag in Hobart. Het is de op één na oudste stad van Australië en ligt verspreid over zeven heuvels tussen de monding van de Derwent River en Mount Wellington aan het water. We hebben Hobart niet echt als ‘toerist’ bezocht, maar hebben het op doorreis gepasseerd. Het is een oud vissersstadje met een klein centrum waar de inwoners hun geld verdienen met de opbrengst van visserij en toerisme. We zetten onze tent iets hogerop, in de heuvels boven Hobart op een beschutte picknickplek, in het bos van Ridgeway. Wederom een ‘WOW’-plek, zoals eigenlijk iedere nacht. – we vallen in herhaling -

Dag vijfenveertig (dinsdag 11-12)
Na een frisse duik in het (ijskoude) water van de Tasmaanse zee, rijden we vandaag toch wel een heel bijzondere route gereden. De rit voerde ons langs kleine dorpjes en uitgestrekte heuvels waar het vee rustig staat te grazen. Kilometers lange kronkelweggetjes die je bij de bergen omhoog en omlaag leiden. Wellicht hebben we het al vaker gezegd, maar het is te vergelijken met Zwitserland. Beekjes die door de dorpen voeren, watervallen, meren en prachtige flora en fauna. In Geeveston kopen we een ticket voor een ‘air walk’. Geen idee wat ons te wachten staat, maar de foto’s in het Visitor Centre lijken veelbelovend. Een toeristische route van 28 kilometer voert ons langs diverse lookouts en tracks. We komen langs de ‘Big Tree Lookout’; een wandeling naar een van de grootste bomen van Australië. We gokken, dat de doorsnee van de stam zeker 4 meter moet zijn. Hoe hoog de boom is, weten we niet. In ieder geval hoog genoeg om niet in zijn geheel op de foto te kunnen. Aan het einde van de route komen we bij de Tahune Airwalk uit. Het is een wandeling door –letterlijk – de toppen van de bomen op een hoogte van circa 40 meter. Aan het einde van de wandeling kom je op een plateau dat op dezelfde hoogte boven de Huon River aan de constructie ‘hangt’ waardoor je een magnifiek uitzicht hebt over het woud en een bijna 360° uitzicht hebt over de Huon River.

Via de kustlijn naar Waterloo – ja, wij moesten ook aan ABBA denken -, door naar Raminea en Ida Bay om uiteindelijk bij Cockle Creek Campground aan te komen. Een beschutte plek, midden in de bossen, maar met uitzicht over de baai (uitloper van de Tasmaanse zee), wat meer leek op een ‘zoutwater-meer’. Terwijl we net aan een heerlijke bonenschotel zitten, komen twee vissers met hun bootje aan. Ze vragen of ze ons ook blij kunnen maken met verse vis. ‘Maar natuurlijk!’zeggen we in koor. ‘We’ve got to much fish in the back of our truck, so please, this is yours. Take it’, zegt de man vriendelijk en geeft ons een verse zeebaars, gefileerd en wel. Jullie weten nu al, wat wij morgen eten!

Dag zesenveertig (woensdag 12-12)
We willen vandaag naar Tasman National Park, een park op een landtong aan de zuidzijde van Hobart. Aangezien we gisteren de 4WD-route hebben genomen en we vandaag toch de nodige kilometers willen rijden, kiezen we de hoofdweg; een A-weg, de highway. Denk nu niet dat dit een weg is die je in één streep van A naar B brengt over een dubbelstrooks en geasfalteerde weg. Nee, niets is minder waar. De highway betekent hier dat je de snelste route gebruikt. Wel altijd geasfalteerd, maar de weg kan ook net zo gemakkelijk stukken bevatten, die niets anders zijn dan een kronkelweggetje waar je met moeite een tegenligger kan passeren. Alles is mogelijk hier in Tasmanie, dat maakt het een fantastisch en erg toeristen-vriendelijk land. Van de Tasmanen wordt ook gezegd, dat niemand haast heeft. Dat is aan hun wegennet duidelijk te zien! ;-)
We rijden via Hastings, door naar Geeveston, via Huonville en Hobart naar Sorell om nog een paar boodschapjes te halen, rijden een stukje over het strand in Dunnalley en bezichtigen een enorme rotspartij - in Eaglehawk Neck-  die bekend staat als ‘The Blowhole’, omdat deze rotspartij bij harde wind een geluid over zee ‘blaast’. ‘Helaas’ hebben we vandaag wederom prachtig mooi weer, dus van dit geluid hebben we niets kunnen horen.  We rijden door naar Port Arthur, Een ‘dorpje’ dat in 1830 werd gesticht als strafkolonie voor recidivisten. Hoewel er in 1853 een einde kwam aan de transporten naar de kolonie vanaf het vasteland, bleef de gevangenis in bedrijf tot 1877. Tegen die tijd hadden er al meer dan 12.000 mannen en vrouwen gevangen gezeten in wat werd beschouwd als het strengste instituut in zijn soort in het Britse rijk. Een van de straffen was opsluiting in de Seperate Prison, een gebouw dat los stond van het hoofdgebouw, waar de gevangen van alle beelden en geluiden van de buitenwereld werden afgezonderd in de overtuiging dat dit tot een morele ommekeer zou leiden. Tussen 1979 en 1986 zijn de resten van het complex gerestaureerd en het 40 ha grote terrein is de grootste trekpleister van Tasmanie. Eenmaal aangekomen bij de ruïnes van Port Arthur raken we niet enthousiast; de dame van het Visitor Centre en de minimaal 200 andere toeristen hebben ons niet over de streep kunnen trekken bij de entree, vandaar dat we jullie helaas geen fotomateriaal kunnen laten zien. – we zijn, geheel tegen de adviezen in in de reisgidsen, al vaker aan de grote trekpleisters voorbijgereden ;-)-

Via een 4WD-track rijden we door naar Fortescue Bay Campground. Een ruime campsite met kampeerplekken verspreid door het bos, maar allemaal met uitzicht over de baai. We bakken onze vis en schrijven nog even aan deze reislog.



Terwijl we achter de laptop zitten, worden we ‘stiekem’ op foto gezet door een vader en zijn zoon (10 jaar). Zoonlief is helemaal enthousiast over onze tent en terwijl vader doorloopt, treuzelt zoonlief langzaam voorbij. ‘Je mag gerust even kijken’, sporen we zoonlief aan om even het trappetje omhoog te klimmen. Een geweldig ‘AWESOME!’ horen we hem roepen als hij rondkijkt in onze ‘slaapkamer’. Even later worden we aangesproken door een ouder echtpaar uit Sydney. Ze zijn zeer geïnteresseerd in onze daktent en vragen ons of we die zelf zo ontworpen hebben. Terwijl Margrethe een Iron Man-leaflet aan mevrouw geeft, laat Martin de tent zien aan meneer. Na een gezellig gesprek dat varieert van meneer zijn Zweedse vrienden tot onze Nederlandse schaatsster Carla Zijlstra, krijgen we hun telefoonnummer en wordt ons vriendelijk verzocht contact op te nemen zodra we in Sydney zijn. We zijn inmiddels van harte uitgenodigd om bij hen te komen eten en ze willen ons dan graag Sydney ‘op hun manier’ laten zien. – nu al zin in! -

Dag zevenenveertig (donderdag 13-12)
Via de Arthur Highway en de Tasman Highway willen we vandaag naar Freycinet National Park rijden. Het schiereiland Freycinet aan de oostkust van Tasmanie is een langgerekte en smalle strook land die wordt beheerst door de granieten bergen van de Harzard Mountain range. Het schiereiland, genoemd naar een Franse ontdekkingsreiziger, bestaat uit stranden aan de oostkant en beschutte baaien aan de westkant. We rijden eerst noordelijk richting Swansea. Het is een bewolkte dag, maar eigenlijk een perfecte dag om in de auto te zitten. De kustlijn doet erg Engels aan door de diverse zandstenen huisjes met rijke rozentuinen. Helaas is veel verloren gegaan, maar de woningen en gebouwen die nog gespaard zijn gebleven, zijn vooral gebouwd door gevangen, in opdracht van de Engelsen die zich hier kwamen vestigen in het begin van de 19e eeuw.
We rijden weer door enorme gumtree-bossen, door weilanden, over heuvels en dalen en zien onderweg de meest kleine huisjes. Aan de auto’s en de kinderspeeltoestellen in de tuinen, zien we dat deze huisjes toch bewoond worden, maar ze lijken verstoken van alle hedendaagse technieken. Er gaan geen elektriciteitskabels heen – op heel Tasmanie voeren die over het land – en er staan geen gastanks naast de huizen en de watervoorraad houden ze op peil met enorm grote waterbassins. Bij sommige huisjes hangt er nog was aan de lijn of staan er schoenen bij de deur geparkeerd, maar dat is dan ook het enige teken van leven. Ramen zijn soms professorisch dichtgespijkerd met hout en lappen stof doen dienst als gordijnen. En op de meest desolate plekken vind je borden met ‘SCHOOLBUS STOP’, dus er moeten toch zeker mensen wonen…



We rijden naar Friendly Beaches Campground. Een campground waar iedereen vrij mag kamperen in de bossen en duinen aan de kustlijn van Freycinet NP. Na zo’n dag rijden waarbij je weinig tot geen mensen tegenkomt, zijn we iedere keer weer verbaasd, dat andere toeristen deze plek ook hebben weten te vinden, want ook hier zijn alle ca. 20 plekken bezet. Het is koud en guur, dus we houden het vandaag voor gezien en duiken onder de warme dekens.


 
Dag achtenveertig (vrijdag 14-12)
Het water was een paar dagen geleden erg koud, maar ondanks dat proberen we het vanochtend  toch weer. Konden we dinsdag nog een rondje zwemmen, vandaag laten we dat voor wat het is – gezien de temperatuur onder en boven water –. Even opfrissen en snel terug naar de tent. Wellicht klinkt het als een onbezonnen actie, maar als je dan eenmaal de watertemperatuur getrotseerd hebt en je loopt weer naar de tent om je aan te kleden, dan geeft dit toch wel een geweldige ‘kickstart’ voor de nieuwe dag! Wellicht komt het omdat het water zo enorm helder en schoon is; dat dit het  voor ons een stuk gemakkelijker maakt om hier in zee te duiken, dan de Nieuwjaarsduik te ervaren in de Noordzee ;-)
Via het Douglas Apsley National Park naar St Marys om een paar boodschappen te halen. We dachten in St Marys een iets groter dorp aan te treffen aangezien het centraal tussen de diverse dorpjes ligt – en omdat het met vette letters aangegeven is in onze Camps 6- gids – maar gelukkig reden we niet al te snel en konden we nog net stoppen bij de supermarkt voordat we het ‘centrum’ alweer verlaten zouden hebben. Een dame aan een tafeltje bij de entree van de supermarkt lacht ons toe. Momenteel verkopen veel locale verenigingen namelijk loten voor de Christmas Lotery. Als we de ‘supermarkt’ binnenstappen, weten we weer waarom een oudere meneer ons laatst vertelde dat ze in Tasmanie nog een beetje ‘old fashioned’ zijn. Vertelden we een paar dagen geleden over de General Town Store met haar twee verkoopsters, zo krijgt deze supermarkt ook een vermelding in ons verslag. Nog nooit hebben we een supermarkt gezien die zo keurig bevoorraad is. Zelfs de pakken macaroni en spaghetti liggen keurig in stapeltjes in de schappen. De ene deur blijkt de entree voor de slagerij te zijn en de andere deur leidt naar de supermarkt. Groot voordeel hiervan is, dat je letterlijk ziet, dat het vlees en de kip vandaag verpakt is. Als we door een deur naar de achterzijde kijken, zien we een oudere dame met een rood gebloemde schort en een bril – die Dame Etna niet zou misstaan en geleend lijkt van een van de Golden Girls – die druk in de weer is met een mes om zelf alle kipfilets te snijden. Aangezien naast haar een grote kist staat met bief, gaan we er vanuit, dat ze vandaag nog wel even bezig is. Achter haar liggen rollen ‘vershoudfolie’ en zwarte vleesbakjes. Alles wordt handmatig gesneden en verpakt, dus ook hier blijken de huidige HACCP-wetgeving en de machines nog niet doorgevoerd.
We pakken de korte route naar Griffin Park Camp Area. We rijden door een vallei waar veel bergwanden opnieuw beplant zijn. De enorme houtkap heeft geresulteerd in compleet ‘kale wanden’. Bij het uitvoeren van deze werkzaamheden hebben de vele machines prachtige steile paden gecreëerd en we kunnen het dan ook niet nalaten om er een geheel eigen 4WD-track van te maken. We kunnen het niet precies nameten, maar sommige hellingen lijken gevoelsmatig wel onder een hoek te staan van 45°. We weten niet onder welke hoek de auto om zal rollen, maar we hebben de wagen met deze tracks wel even op de proef gesteld. Het heeft ons in ieder geval veel extra vertrouwen in onze Nissan gegeven en ook nog eens fantastisch filmmateriaal opgeleverd!



Dag negenenveertig (zaterdag 15-12)
Een lekkere luie dag. Het is regenachtig als we wakker worden. De zon breekt door als we aan het ontbijt zitten en we laten de tent nog even staan, zodat deze kan drogen. We hebben nog maar een korte afstand af te leggen naar Devonport (ferry naar Melbourne), dus we hebben geen ‘haast’ vandaag. De zon verdwijnt weer en aangezien we het in het North Esk Forest Reserve de hoogte opzoeken en langs de Mt Ben Evis rijden (1368 m), voert de route ons letterlijk door de wolken. 



Wat een mysterieus gezicht om de gumtrees en de immens hoge naaldbomen zo in de nevel te zien hangen.  Via Launceston, Westwood en Birallee komen we uit bij de Brushy Lagoon, waar we onze tent aan een klein meertje neerzetten voor de laatste nacht op Tasmanie.

***********************************************************************************************

Zo terloops hebben we al de nodige informatie en feitjes genoemd tijdens het schrijven van ons verslag, maar als we zo onderweg zijn, vallen ons toch altijd weer dingen op die anders gaan of anders zijn, dan in Nederland, zoals:

- als de postbode niet bij de brievenbus kan komen, komt de brievenbus wel bij de postbode:
soms zie je tientallen brievenbussen op rij staan aan het begin van een (heuvel-)dorp; op deze manier hoeft de postbode alleen maar de brievenbussen te vullen en spaart op deze manier vele kilometers rijden én tijd uit.

- er staat veel te koop op Tasmanie:
onafhankelijk van de regio en de bevolkingsdichtheid staan veel, heel veel huizen te koop. Soms staan hele straten te koop. Ook mogen Tasmaniers graag hun spullen aan huis verkopen d.w.z. koelkasten, auto’s, maar ook jam, fruit en vlees worden bij huis verkocht.

- de zon draait hier ‘over het noorden’ (net als in Australie):
wellicht dat er daarom zoveel huizen te koop staan.. de tuinen grenzen aan de zuidzijde ;-)

- Tasmaniers verzorgen hun dieren erg goed:
de stallen en hokken waarin de dieren overnachten worden verwarmd – letterlijk houtgestookt - . Ook al staan de hokken hoog en ver van de boerderij verwijderd, dan nog kunnen we zien, dat er een pijpje op het dak staat voor de houtkachel. Misschien iets voor de boeren in Nederland? Kunnen we mooi ‘mestgestookte kachels’ uitvinden, scheelt weer ten aanzien van het mestoverschot!

- Tasmaniers zijn trots en zuinig op hun eiland:
overal vind je campingarea’s, beschutte hokjes voor wandelaars, openbare (schone!) toiletten en picknickspots. Het land is bijzonder schoon. Weinig tot geen troep en iedereen gebruikt de daarvoor bestemde vuilcontainers die in overvloed aanwezig zijn. Er hangen zelfs borden langs de weg ‘Witness littering? Dial XXXXX’. - Wellicht ook een idee voor Nederland om de parkeerplekken opgeruimd en schoon te houden, we hebben tenslotte een veel kleiner land en zijn dichterbevolkt, dus getuigen genoeg..-

- Tasmaniers zijn ‘old fashioned’ of gewoon ‘goed van vertrouwen’:
mocht je bij de winkel je geld of je pinpas zijn vergeten, dan mag je nog gewoon een volgende keer betalen. En als je graag reclame wilt maken, maar geen geld wilt uitgeven aan dure reclameborden, dan schrijf of verf je de text gewoon op een bord.

- Drive-In Bottle Shop
Daar de Nederlanders tevreden zijn met een McDonalds Drive-In, hebben de Australiers en Tasmaniers hier nog een opmerkelijke Drive-In aan toegevoegd, namelijk de Drive-In Bottle Shop, ook wel genoemd BWS (beer, wine, spirits) of Camel-Tru. We hebben nog geen reden kunnen vinden waarom er zoveel drankwinkels en drank-drive-ins zijn, want alcohol is hier naar ons idee bijna onbetaalbaar, maar wellicht denken ze bij de aanschaf van wederom een sic pack wel ‘beter duur, dan niet te krijgen!’.



En los daarvan willen we nog een paar leuke feitjes met jullie delen:
- We hebben de afgelopen dagen op Tasmanie alle wildlife gezien d.w.z. possums, echdnas, quolls en de wombats, maar helaas niet hét symbool voor Tasmanie, de Tasmaanse Duivel.
(Om ze toch in het echt te kunnen zien, hebben we daarom het breeding centre bezocht - zie 06-12)
- Onlangs lazen we in ons boek ‘Extreme uitdagingen – Ronald Naar’ dat Ronald met zijn expeditieteam als eerste het Iridium-satellietnetwerk in gebruik heeft genomen om ‘onze Iridium satelliettelefoon’ te testen in 1996
- We zijn inmiddels 49 dagen onderweg (los van 10 nachten in Perth), waarvan we maar 2 nachten niet in onze tent hebben geslapen
- We hebben deze 49 dagen 12.029 kilometer gereden