Op route van Ormiston Gorge naar Wye River

Lieve allemaal, wederom fijne reacties van meelezers c.q. ‘meereizers’. Zo geweldig! We zouden jullie graag ‘in real life’ mee willen nemen in onze Nissan, gewoon omdat sommige dingen niet te beschrijven zijn; niet via text en soms ook gewoon niet via foto’s. Sommige kleuren en sommige geuren zijn zo anders en daardoor niet ‘op foto’ vast te leggen. Maar mochten sommige meelezers toch overwegen Australië te bezoeken, dan kunnen we dit inmiddels voor de volle 100% aanraden, maar willen daarbij wel één hele belangrijke kanttekening maken: ga niet voor 4 of 6 weken, maar voor minimaal 3 maanden anders moet je keuzes maken in ‘wat wel en wat niet’ te bezoeken en dan weet je in ieder geval één ding heel zeker: dan moet je nóg een keer! :-)

PS bedankt voor alle fijne verjaardagsberichten (sms/whatsapp/email/telefoon)

Tot snel! Lieve groeten, Martin en Margrethe

Dag twintig (vrijdag 16-11)
Die 3-sterren waar we eerder over spraken, zijn wel verdiend voor het bed! De rest van de taverne en de kamer zijn, hoe zeggen we dit politiek correct, enigszins aan een sfeeropwarmertje toe. De pub was gisteravond drukbezocht en vol gezellige gasten en toeristen, maar de trap omhoog naar de eerste verdieping was bekleed met vloerbedekking waar we exact aan konden aflezen hoeveel verschillende schoenen de trap hadden belopen en wat de gasten mee naar boven hebben genomen aan eten en drinken. Onze kamer was een 4-persoonskamer met een losse douchecel inclusief toilet, maar de wastafel hing aan de muur in onze kamer. Het geheel werd verlicht door een tl-buis die er voor zorgde dat we onze bruine teint geheel verloren toen we in de spiegel keken en ons deed denken aan een steriele operatiekamer. Maar goed, nogmaals, we mogen absoluut niet klagen, want wellicht lijkt zo’n hotelkamer ons wat benauwd omdat we al gewend zijn aan de ruimte in/om/bij onze tent en auto. We hebben de laatste weken diverse andere reizigers gezien die in een 4-WD, busje of met een camper reizen, maar iedere keer kijken we elkaar weer aan om vervolgens met een tevreden blik naar ‘ons huis’ te kijken. We hebben alles binnen handbereik, ervaren de ruimte op de campsites alsof het van onszelf is en de tent voelt alsof het ons eigen Kingsize-bed is met een 360° graden-panorama. Maar we dwalen weer af, we gaan even terug naar dag twintig…

Onze auto heeft veilig achter de hekken gestaan en de tent en de nodige andere zaken liggen nog steeds veilig op het dak. We gaan even via de Carwash4000 om de auto schoon te spuiten. Niet zo zeer vanwege dikke lagen modder, maar meer om het rode zand dat overal in, op, door, tussen en onder zit. We gaan nog via de Cheap Car voor wat auto-onderhoudsmateriaal om nog enkele bouten,  schroeven en moertjes te monteren, maar dan rijden we weer verder richting de Uluru (Ayers Rock). We willen rond Margrethe haar verjaardag bij de Uluru zijn, dus we hoeven niet veel kilometers meer te rijden. We doen het daarom rustig aan en onderweg komen we langs de Ellery Creek. We stappen wat nonchalant uit de auto, maar na een korte wandeling van 250 meter worden we verrast door een kloof die volstaat met helder water en ons, en enkele andere toeristen, uitnodigt om te komen zwemmen. Er zijn ons al enkele toeristen voorgegaan, maar ook wij trekken snel onze korte broeken uit en stappen snel in het water. Het is absoluut niet koud, maar op de borden wordt wel gewaarschuwd, dat het water op sommige momenten van het jaar verrassend koud kan zijn en kan zorgen voor ‘health damage’. Maar vandaag zeker niet, zo blijkt!

We pakken onze fotocamera weer op, trekken onze korte broeken weer aan en stappen weer in de auto. We rijden nog geen 40 kilometer verder, als we besluiten om een campsite voor de nacht te zoeken. We willen er een wat ‘langere avond’ van maken vanavond en besluiten om wat vroeger te gaan eten. We rijden deze keer richting Ormiston Gorge Campground en vinden wederom een verbluffende kampeerplek. Hoe de Australiërs het toch voor elkaar krijgen om werkelijk op de meest verbazingwekkende plekken een volledig uitgeruste kampeerplek te organiseren, weten we nog steeds niet, maar ook deze ‘free campground’ is volledig uitgerust met toilet- en douchegelegenheden voor zowel dames als heren. Er is zelfs een volledig recycle-bar voor glas, papier en batterijen! Deze campground lijkt ruimte te bieden aan circa 15 plekken  en we zoeken een plek ‘in de schaduw’ – al gaat dat vaak wat lastiger omdat de zon hier tot zeker 15:30 recht boven de aarde blijft branden - . We kijken daarom ’s avonds vaak waar het oosten is, zodat we in ieder geval weten waar de zon ons ’s ochtends zal wekken.  Het principe van ‘vrij kamperen’ heeft hier een iets andere betekenis dan in Nederland. ‘Vrij kamperen’ betekent hier, dat je € 5,- fee in een envelop doet waarop je naam en kentekennummer aangeeft, deze envelop in een daarvoor gereserveerde bus doet en het ‘doordruk-exemplaar’ achter je raam tentoonstelt. Helaas hadden we deze avond de instructie niet goed gelezen en bleken we voor één persoon fee in de envelop te hebben gestopt in plaats van voor twee personen, dus na een uur kwam De Campmanager al naar ons toe met het verzoek om voor de tweede persoon te betalen. De Campmanager was in dit geval een dame die haar taak zéér serieus neemt en dit uitstraalde door met flair haar nametag met ‘Campmanager’ te dragen en hierbij een hele serieuze blik aan te nemen door net op 2 cm boven haar bril uit te kijken, maar hierbij tevens excuus te maken voor het feit, dat de bbq’s op de campsite vandaag nog niet schoongemaakt waren, maar dat ze dit bij haar ‘next campcheck at 6pm’ in orde zou maken. Ja, ook bbq-service hoort hier bij vrij kamperen. Op deze camping betekende dit, dat er drie bbq’s (inclusief gasvoorziening) gereed stonden voor gebruik, maar op sommige andere campgrounds komt het voor dat iedere (!) plek een eigen bbq heeft. En laten we dan niet uitgaan van de Nederlandse bbq-formaten. Nee, bbq’s zijn hier ook écht bbq’s, dus een bakplaat met genoeg ruimte voor vlees voor een groep van 15 personen.

Dag éénentwintig (zaterdag 17-11)
Eigenlijk hadden we voor vandaag een laatste route richting ‘Ayers Rock’ in de planning, maar we zijn blijven hangen bij Glen Hill Resort. We moesten even tanken en gedurende het gesprek met de pompbediende – ja, inderdaad nog een pompbediende; zoals iedereen in Australië heeft iedereen een eigen verantwoordelijke taak – we zullen hier later nog even op terugkomen – werden we er op geattendeerd dat er in de taverne wi-fi was en dat we ‘dan ook gelijk even iets kunnen blijven  drinken’. Handel = handel, zeker in Australië, haha! We pakten onze ‘administratie’ bij elkaar en de rest is jullie bekend. De dag eindigde namelijk na 5 uren ‘reisverslag completeren’ met een interview door Barry Skipsey, de locale muzikant en weeknewsreporter. Het verblijf bij Glen Hill Resort was erg gezellig, want het is een taverne waar veel backpackers verblijven en waar een sfeertje hangt van ‘feel free and do whatever you want’.Het is een kruizing tussen een Engelse pub en een woonkamer. Er lijkt aandacht besteed te zijn aan de aankleding en de verlichting van het geheel. Dit lijkt in Australie niet altijd aan de orde. De meeste eetgelegenheden worden verlicht door tl-verlichting en wordt overstemd door een brullende generator. We verplaatsen eigenhandig de nodige meubelstukken om een ‘werkplek’ te creëren en gaan aan de slag. Foto’s hernoemen, verslag typen en op de reislog plaatsen. Al met al verlaten we Glen Hill rond 16u. Wel met het verzoek om nog te blijven tot vanavond, omdat Barry om 19:30u met zijn optreden zal beginnen. Hij speelt voornamelijk countrymuziek en Australische muziek geïnspireerd door en op de Aboriginals en didgereedoos. Vraag ons niet waarom we achteraf niet zijn gebleven, want dan moeten we schoorvoetend bekennen, dat we wel weer genoeg hadden van de groep Nederlandse outbackers die duidelijk lieten blijken dat zij óók bij Glen Hill waren, maar met het excuus ‘dat we graag onze tent bij daglicht op wilden zetten’ werd er heel begrijpelijk gereageerd en kregen we als bedankje voor ons interview een cd van Barry die hij zelf heeft samengesteld uit diverse Australische folkmuziek en het nodige eigen werk.
We rijden via een korte, maar prachtige route richting Red Bank Gorge Campground om onze tent op te zetten aan de voet van de Red Bank kloof. De zonsondergang kleurt de rotsen prachtig warmrood en we wandelen daarom vol enthousiasme naar de kloof, maar halverwege de route ontgaat ons ieder plezier omdat we letterlijk lek worden geprikt door alle muggen. Eenmaal terug op onze campsite laten we ons nog verrassen door de duizenden mieren, dus met een paar verse kiwi’s en sinaasappelen ‘vluchten’ we in onze tent en gaan lekker vroeg slapen. We willen hierbij nog wel een kleine kanttekening maken, want voor de meelezers onder ons die overwegen om Australië te bezoeken.. die insecten vallen uiteindelijk best mee. Het zijn meer bepaalde momenten op een dag. De vliegen vind je vooral daar waar de zon opkomt en daarna overdag hard brandt, de steekmuggen vind je zo rond schemering – als de vliegen vertrekken – en de mieren hebben het vooral druk bij parkeerplekken en vervuilde terreinen d.w.z. daar waar de toeristen én de truckchauffeurs hun troep achterlaten – of uit de auto gooien. Dan vergeten we de motvlinders, de sprinkhanen, de krekels, de torren en de kakkerlakken maar, die ons voor de gelegenheid vaak gezelschap houden in de open sanitaire voorzieningen – afgesloten wanden tot aan het plafond kennen ze hier niet - . Maar het kan ook zijn, dat we inmiddels aan het nodige ongedierte beginnen te wennen. De vliegen en het ‘ongedierte’ worden inmiddels ‘redelijk gedoogd’ door ons, maar de mieren blijven een vreselijke plaag. We komen ze ook in allerlei soorten en maten tegen. Daar waar we er vanuit gingen, dat die kleine zwarte miertjes wel van dezelfde soort zouden zijn als die in Nederland, werden we verrast, want ze blijken stevig te kunnen bijten en laten letterlijk een gemene beet achter.

Dag tweeentwintig (zondag 18-11)
Vroeg uit de veren! Nogsteeds met de reisadviezen van onze Schotse ‘buurvrouw’ in ons achterhoofd reizen we vandaag richting Kings Canyon. Via de Macdonnels Ranges rijden we een adembenemende route door een geweldig verrassend landschap. Via heuvels, rotspartijen en creeks – die overigens in dit seizoen bijna allemaal droog staan, rijden we langs wilde paarden. De dieren zien er prachtig uit en je zou bijna zeggen, dat ze allemaal een persoonlijke verzorger hebben.

Hun vacht glanst, hun manen dansen sierlijk en ze zien er fysiek erg sterk uit. De veulens lopen dartelend achter hun moeder aan. We nuttigen ons ontbijt vandaag vanaf een lookout in de Macdonnels en rijden naar Curtin Springs Roadhouse. Wederom een free campground met alle faciliteiten. Ook de papegaaien moeten weten dat het hier goed vertoeven is, want ze laten duidelijk weten dat ze er zijn. We hebben nooit geweten dat deze dieren zoveel decibellen kunnen produceren. – wellicht moeten we even vertellen dat het er zeker wel 30 exemplaren zijn, als het niet nog meer waren -

Dag drieentwintig (maandag 19-11)
Hieperdepiep hoera! Margrethe is jarig, in de gloria!

Dat moeten ook de papegaaien geweten hebben, want dezelfde vrienden die ons gisteravond lieten weten dat ze er waren, roepen ons nu wakker om 5 uur ’s ochtends! Eigenlijk zijn we ze daar heel dankbaar voor, want de zon komt op terwijl we eerste-rangs-uitzicht hebben vanuit onze tent. De zon schijnt precies op onze gezichten. Dit kan toch allemaal geen toeval zijn, als je jarig bent en je wakker wordt om vandaag naar de Uluru te rijden! We pakken rustig onze spullen op en we realiseren ons dat we nog maar 80 kilometer hoeven te rijden tot Het Symbool van Australië, de Uluru oftewel Ayers Rock.

Nog 50 kilometer, nog 40 kilometer en ja hoor, daar verschijnt ze aan de horizon. Een enorm vlak landschap wordt onderbroken door een enorme roodbruine berg. Een meteoriet die hier 300.000 jaar geleden moet zijn neergevallen. 3,3 kilometer lang en nog 48 meter hoger dan de Eiffeltoren in Parijs! Wat een kolos, wat een natuurschoon. Eén van de zeven wereldwonderen en ze ligt aan onze voeten. We zoeken een geschikte plek om De Foto te maken, maar dit mislukt. Iedere tien meter lijkt De Plek om De Foto te maken. Wellicht zijn vele toeristen ons al voorgegaan en hebben zij de nodige ongelukken veroorzaakt, want langs de hele Uluru-route worden regelmatig plekken aangegeven waar je niet mag stoppen. Wellicht geldt hierbij ook het feit, dat de Aboriginals op diverse plekken op en bij de Uluru de grond heilig hebben verklaard en er geen foto’s gemaakt mogen worden. De ene plek is heilig voor de Aboriginal vrouwen, een andere plek is weer heilig voor de Aboriginal mannen en weer een derde plek is heilig voor alle Aboriginals. Wat een fantastische ervaring dit! We hebben de afgelopen weken al veel gezien, maar om hier zo aan de voet van de Uluru te mogen zijn, dat bezorgt ons toch kippenvel. We rijden de route om de Uluru heen en kijken in Yulura, het stadje waar de meeste toeristen zich verzamelen voor een slaapplek in een hotel of op de camping. Dat Australië toch ook wel de nodige benefit ervaart door deze Uluru is wel duidelijk als we jullie vertellen dat de goedkoopste overnachting in een hotel hier al snel AUD 380 (€ 350) per nacht kost. Wij hebben een plek gevonden op de campground en ook deze camping is voorzien is van alle gemakken. Het lijkt meer op een camping zoals we die gewend zijn in Nederland: groots, de nodige activiteiten, een zwembad. Het enige dat ons laat zien dat we in Australië zijn en niet in Nederland is het feit, dat hier veel 4WD’s en de bijbehorende swags (trekkerstentjes) staan, maar dat de avond hier tot zeker 22 uur duurt – een latertje voor Australische begrippen - , bewijst wel, dat er hier genoeg mensen en verschillende culturen samenkomen. Super!
We kopen in het ‘dorpje’ lekkere brownies ‘with chunky chocolate’ en twee kaarsjes, eentje met ‘3’ en eentje met ‘7’ en pakken de aansteker erbij. Daar zitten we midden in Yulura, aan de voet van de Uluru, op een schaduwterras met een fles 1,5 liter Coca-Cola en we proosten op Margrethe haar verjaardag! Cheers! We willen vanavond nog wel graag de zonsondergang vastleggen omdat deze de Uluru zijn rode gloed bezorgt en rijden naar de speciale ‘lookout sunsetview’ samen met zeker 80 andere toeristen in hun auto’s. Maar terwijl de zon nog helder aan de hemel staat als we er naar toe rijden, drijven er wolken voor de zon zodra de zonsondergang nadert. We zijn er niet zeker van of het nu regen of zand is geweest, dat een grijsroze wolk voorbij de Uluru deed drijven, maar De Foto hebben we nog niet kunnen maken. Dan morgen maar weer proberen en anders woensdagavond, want zoals je in Nederland de 11-steden op diverse manieren kunt afleggen (o.a. fietsen, lopen, motor), gaan wij de Uluru op diverse manieren op camera vastleggen. Vandaag met de auto, morgen willen we rond de Uluru lopen en woensdagavond gaan we met een helicopter de Uluru en de Olga’s vanuit de lucht bezichtigen!

Dag vierentwintig (dinsdag 20-11)
We worden wakker met de nodige bewolking aan de lucht. Het is grijs, maar dat deert ons vandaag niet, want we rijden naar de voet van de Uluru. We lopen een route van 9,3 kilometer rondom de Uluru. Het valt ons op, dat we heel weinig toeristen tegenkomen, beter gezegd, dat het sowieso erg rustig is bij de Uluru. Wellicht is het de tijd van het seizoen, maar het kan ook zijn, dat de meeste toeristen reizen met organisaties die enkel en alleen stoppen bij de lookouts of bij de toiletten… :-)  We zijn goed voorbereid, maar toch vinden we nog de nodige waarschuwingsborden en watertappunten langs de route die de toeristen er aan herinneren, dat een wandeling langs of op de Uluru niet voor iedereen is weggelegd. Bij een temperatuur van meer dan 36 graden mag niemand de Uluru beklimmen. Er blijken in het verleden al meer dan 30 toeristen te zijn overleden doordat de warmte en de inspanning te veel van hun lichaam heeft geëist. Wij hebben onze eigen theorie en denken, dat de toegangsroute om de Uluru te beklimmen gesloten is enkel en alleen uit respect voor de Aboriginals. Veel is heilige grond en toen het door Australië teruggegeven is aan de Aboriginals is er veel veranderd in het (Aboriginal-)toerisme, zo is ons verteld.
’s Middags gaan we weer terug naar de camping en genieten van ‘niets’. Omdat we gister geen zonsondergang hebben zien ‘schijnen’ op de Uluru, rijden we al vroeg naar de ‘outlook’. We zoeken een mooie plek en installeren onze fotocamera op het statief, maar ook nu weer zonder het beoogde resultaat. Dit is geen probleem, want morgen gaan we het voor de laatste keer proberen in de helicopter!

Dag vijfentwintig (woensdag 21-11)
Yes! Het is woensdag! We gaan vanavond per helicopter over de Olga’s en de Uluru vliegen en daarna dineren met ‘Sounds of Silence’. We houden het tempo laag vandaag. Het voelt drukkend en het is bewolkt. We moeten de hele dag duimen voor de nodige zonnestralen vanavond!
Omdat we vandaag een ‘vrije dag’ hebben, doen we wat praktische dingen zoals wassen en opruimen, maar voor de rest van de dag blijven we lekker bij de tent zitten. Rond 16u worden we al wat onrustiger en frissen ons alvast op, zodat we klaar zijn om opgepikt te worden door Johan. Johan is een enthousiaste Nederlandse helikopterpiloot die voor twee jaar in Australië aan het vliegen/werk is om op deze manier ‘vlieguren’ te maken voor zijn helikopterbrevet. Johan brengt ons naar het vliegveld en we stappen in ‘onze helikopter’. Terwijl Johan nog even ‘de ramen poetst’, zetten wij onze headphones op en wachten op wat komen gaat!

Wow! Dit is gaaf! Zo geheel anders dan vliegen in een vliegtuig. Door de grote ramen lijk je in een glazen bol te vliegen en ontgaat ons niets. Op 1 kilometer hoogte zien we prachtige vergezichten en zien we vanuit iedere hoek óf de Uluru óf de Olga’s. De Uluru is jullie wel bekend, maar de Olga’s zijn in totaal 36 heuvels – mini Uluru’s -  die heilig verklaard zijn door de Aboriginals. Hier mag je niet op of overheen wandelen en worden als trekpleister gemeden. We zijn het er met z’n drietjes over eens, dat deze heuvels bijna even mooi, zo niet nóg mooier dan de Uluru zijn. Johan lijkt niet uitgesproken te raken over de Uluru en de Olga’s en heeft hierover duidelijk de nodige informatie verzameld. Hij vertelt ons ook, dat het voormalige toeristenoord tot de jaren ’80 in gebruik is geweest, maar dat het daarna verplaatst is naar de huidige locatie. Het toenmalige ‘toeristenoord’ is teruggegeven aan de oorspronkelijke bewoners en wordt nu bewoond door 18 Aboriginalfamilies.
Omdat we op deze hoogte vliegen,  hebben we mooi  totaaloverzicht over de wijdse vlakte en zien we wat Johan bedoelt, als hij vertelt dat het gebied rondom de Uluru miljoenen jaren geleden een zee geweest moet zijn, want we zien de ronde vormen in het gebergte die door het water uitgesleten zijn. De Uluru heeft haar mooie rood-bruine kleur voornamelijk door het omringende zand, maar ook omdat de Uluru voornamelijk uit ijzererts bestaat, is er door het erodiseren een bruine roestlaag ontstaan.
We vliegen aan de westkant van de Uluru richting dé verrassing van de avond! We worden als twee VIP-gasten afgezet bij ‘Sounds of Silence’. Een groep van ca. 40 gasten wordt midden in het landschap op een ‘geheime locatie’ verwend met een heerlijk diner onder de sterrenhemel. Terwijl de andere gasten allemaal al voorzien zijn van een aperitiefje, worden we persoonlijk welkom geheten door onze gastheer Luke. Bovenop de zandduin is een overweldigende locatie gecreëerd en terwijl we genieten van ons drankje kijken we naar de zonsondergang over de Olga’s. Helaas heeft ook vanavond de zon niet genoeg kracht om de Uluru rood te kleuren, maar het uitzicht over de Olga’s zorgt al voor zoveel ‘oehhs’ en ‘aaahs’ dat de avond nu al geslaagd is! We worden voorgegaan door Luke en de gastvrouwen en krijgen een plekje toegewezen aan een tafel met drie Amerikanen, een Chinese, een Italiaan en een Française. Een gemengd, maar enthousiast gezelschap waarmee we een prima avond mogen beleven! We toasten op het feit dat we hier genieten van de zonsondergang, zo dicht bij de Uluru en laten ons de smaak van kangoeroebeef en lamsbout welgevallen. De Amerikanen blijken toch iets meer ‘GROOT’ te denken, dan de Europeanen aan onze tafel, zo merkt de ober op, want na het opscheppen van het dessert blijken de Amerikanen aan onze tafel allemaal een GROOT bord gebruikt te hebben en hebben wij, de Europeanen, keurig de dessertbordjes gepakt.
Inmiddels is voor sommigen de lust om door te eten en te drinken voorbijgegaan, omdat het door alle bruine ‘torretjes’ bijna onmogelijk wordt gemaakt om een hap of een slok te nemen, zonder dat er een torretje op het bord of in het glas geland is. We zitten aan een grote ronde tafel, met in het midden een gedimd lichtje, maar het straalt genoeg licht uit om deze torretjes per honderd tegelijk op onze tafel te laten landen. En als één van de Amerikanen dan ook nog vol enthousiasme de torren per 10 tegelijk verplet, drukken wij ons bord aan de kant. Wat nog wel leuk is om te vertellen, is dat het begrip ‘buffet’ in Australië wellicht een heel andere betekenis heeft, dan in Nederland. Daar waar je in Nederland ‘onbeperkt’ kunt opscheppen, blijkt hier dat je bij je eerste ronde genoeg op je bord hebt moeten scheppen, want zodra het hele gezelschap heeft opgeschept, bleek het buffet, voordat we het ons goed en wel realiseerden, opgeruimd en keken we elkaar verloren aan... Al snel worden we opgeschrikt door een tafel met gasten die allemaal enthousiast applaudisseren en kijken naar een stel dat al de gehele avond met z’n tweetjes samen aan hun ‘eigen’ tafel zit. Al snel wordt duidelijk waarom, want als we allemaal omkijken zien we dat hij op zijn knieën gaat en zijn vriendin ten huwelijk vraagt. Een meer romantische plek dan deze had hij niet kunnen kiezen zo in de woestijn, in het donker – helaas geen sterrenhemel, vanwege de bewolking – bij de Uluru. Onder luid applaus van alle gasten antwoordt ze volmondig JA! Terwijl de verloofden nog nagenieten van het aanzoek, worden wij verzocht de lichtjes op onze tafel te doven en te luisteren naar de sterrenkundige. Ze vertelt over het sterrenstelsel en waar we welke sterren kunnen vinden. Zoals wij op het noordelijk halfrond de poolster in het sterrenstelsel hebben, die ons het noorden wijst, zo heeft men op het zuidelijk halfrond de crucifix, ook wel Southern Cross genoemd. In ons eerdere verslag hebben we jullie al geschreven dat we al druk op zoek zijn geweest naar dit Southern Cross, maar dat we het tot nu toe niet hebben kunnen vinden. Dit blijkt na de uitleg van de sterrenkundige ook niet verrassend, want door de stand van  de crucifix ten opzichte van de aarde, is deze eigenlijk alleen maar heel vroeg in de ochtend te zien of straks als we in Nieuw-Zeeland zijn. To be continued, zullen we maar zeggen!

Dag zesentwintig (donderdag 22-11)
We hebben inmiddels al 8000 kilometer gereden (!). Dat klinkt alsof we dag in, dag uit in de auto zitten, maar het valt reuze mee als je bedenkt dat we alweer bijna vijf weken onderweg zijn. Het voldoet erg goed. Misschien nog wel beter dan we ons vooraf hebben bedacht. We doen het rustig aan en nemen de dag zoals ze aan ons voorbij komt. Soms hebben we ’s ochtends het voornemen om die dag 400 km te rijden, maar komt er iets op ons pad, waardoor voor die dag de planning toch geheel anders loopt. Daar moeten we dan wel hartelijk om lachen, want het is erg fijn om niets te moeten en niets te hoeven. Gek genoeg beginnen we daar nú pas echt van te genieten en het ons te realiseren, dat er niets in onze agenda’s staat. Daar hebben we dus blijkbaar vier weken voor moeten ‘acclimatiseren’ om tot dit échte laisser-fair-gevoel te komen. Tijd is erg onbelangrijk aan het worden en de vraag ‘Hoe laat is het?’met als antwoord ‘vakantietijd’ is dan ook regelmaat aan het worden. ;-)
We hebben vandaag veel kilometers gereden en daardoor weinig foto’s gemaakt. Wat we voor vandaag kunnen vertellen, is dat we weer een staatsgrens zijn gepasseerd; vanuit Nothern Territory rijden we nu South Australia binnen en passeren daarmee weer een tijdszone waardoor we alle klokken weer een uur vooruit kunnen zetten. Een groot voordeel hiervan ervaren we als we het eten maken en het gewoon nog steeds licht is.
We slapen vanavond op Roadhouse Marla. Een enorm ‘complex’ inclusief supermarkt in de middle of nowhere. Er is niet al te veel aandacht aan de camping besteed, dat zien we ook aan het zwembad – is dat een blaadje of een beest dat daar drijft – dus we laten de verfrissende duik voor wat het is en gaan lekker slapen.

 Dag zevenentwintig (vrijdag 23-11)
We worden gewekt door de zon die in onze tent brandt. Vroeg opstaan! We pakken onze spullen in, genieten van een boterham met Nutella en stappen weer in de auto. We passeren op route richting Coober Pedy de grens met South Australia. Het landschap begint langzaamaan te veranderen en de wegen verbeteren. Daar waar we tot nu toe toch ook regelmatig op zandwegen reden, rijden we nu eigenlijk alleen maar op asfaltwegen. Er verschijnen zelfs zo nu en dan reflectorpaaltjes langs de weg! Het is misschien ook wel interessant om te vertellen, dat de infrastructuur hier op een geheel eigen wijze ingekleed wordt. Zo zijn de ‘highways’ wel vaak dubbelstrooks, maar daar moet je vooral niet vanuit gaan. Je vindt nergens verlichting langs de weg, laat staan reflectorpaaltjes. Stoplichten hebben we tot nu toe alleen maar in Perth en Adelaide gezien. Die zijn natuurlijk ook geheel overbodig op de rustige buitenwegen. Rotondes zagen we in Perth en Adelaide en dan vooral in de nieuwere woonwijken. Wat voor ons nog steeds erg tegenstrijdig voelt, is het voorrang krijgen van verkeer van links, terwijl we zelf als bestuurder aan de rechter kant van de auto zitten. Ook een afslag nemen – bij een van de weinige klaverbladen – blijft raar, want gevoelsmatig rijd je de verkeerde kant op. En dan met name als je de snelweg weer op wilt rijden… Hier zullen de lezers die ooit in het Verenigd Koninkrijk hebben gereden precies begrijpen wat we bedoelen.
Halverwege de dag rijden we Coober Pedy binnen. Een dorpje dat bekend staat om zijn opalen. De naam Coober Pedy komt van het Aboriginalwoord Kupa Piti, dat witte man in hol betekent.

In verband met de verzengende hitte leven namelijk veel inwoners onder de grond ‘in een hol’. Onder de grond biedt hun woning bescherming tegen de warmte (temperaturen lopen op tot 50 graden in de zomer) en tegen de kou (de temperatuur kan ’s nachts dalen tot rond het vriespunt). Coober Pedy is een zanderige woestijnachtige vlakte, maar overal verschijnen diverse ‘platte piramides’ in het landschap. Het zijn de resten van het mijnwerk op zoek naar opalen. Opalen zijn prachtige gekleurde mineralen die vaak blauw tot paars gekleurd zijn, maar ook vaak schakeringen van groen in zich kunnen hebben. Het hele dorpje Coober Pedy leeft voor het grootste gedeelte van de opbrengst van de opalen en levert 70% van alle opalen wereldwijd. Het lijkt alsof de tijd hier 50 jaar heeft stil gestaan. De huizen die boven de grond staan zien er armoedig uit en zowel de auto’s als de werktuigen lijken zo uit de film Grease weggereden te zijn.
We verlaten Coober Pedy en rijden door richting Port Augusta. Onderweg rijden we langs diverse grote zoutmeren die mooi roze, blauw of groen schijnen. We maken een paar foto’s bij Lake Hart van het ‘roze’ zout, maar helaas is dit op de foto niet goed te zien. Het landschap is erg verrassend, want het wordt vlakker, maar wordt gecombineerd door de zoutmeren en de enorme tarwevelden. We kunnen zien dat de staat South Australia bekend staat om zijn tarwe-opbrengsten. Enorme vlakten, kilometers lang, staan vol met tarwe. Het is het begin van de oogsttijd hier en we zien dan ook al veel boeren met hun enorme combines aan het werk. Sommige boerderijen hebben wel 10 silo’s op hun erf staan.

We arriveren in Port Augusta. Een stadje dat bekend staat als de grootste energieleverancier van deze streek. De pijpen van de grote kolengestookte centrales torenen boven de stad uit. De stad ziet er troosteloos uit en is in onze beleving ook zwaar vervuild; er hangt een grote grijze deken boven de stad. We zien ons niet genoodzaakt om hier een kampeerplek te zoeken, dus we rijden nog wat verder via de kust van Port Augusta en zien een bordje ‘CAMPING’ staan. We rijden een paar honderd meter over een onverharde weg en openen een hek dat ons naar een verwilderde rodeo-site leidt. Papagaaien, parkieten en twee honden laten ons weten dat we welkom zijn. Ver weg van de bewoonde wereld staat een sta-caravan waaruit we een vrouw zien stappen die toch zeker de 50 al gepasseerd moet zijn, maar qua kleding- en haarkeuze nog in de beginjaren 80 is blijven hangen. ‘Hi there, welcome at our campground!’ schreeuwt ze ons met haar zwaar Australische accent enthousiast toe. Ze heet Vicky en beheert samen met haar broer Rendall deze toenmalige rodeo-campground. Naar ons idee is het meer een ruïne dan een camping, maar we moeten er wel om lachen. We lopen achter Vicky aan richting het toilet en de douche en treffen daar drie hokjes aan, die ons niet beter bekend zijn als de Australische versie van Dixi. Het douchewater wordt verwarmd door een houtgestookte kachel. De kachel ziet er uit alsof ze een plaatsje verdient in een museum, maar deze is toch écht nog in gebruik aangezien er een hele stapel met hout naast ligt. Als we willen douchen met warm water, dan zullen we eerst zelf de houtkachel aan moeten zetten en dan kunnen we na 30 minuten genieten van een heerlijke douche (!). Voor de volledigheid vertelt Vicky ons ook nog even dat het sanitair iedere dag schoon gemaakt wordt… Haar broer Rendall komt even bij ons staan en vraagt of wij ‘Ronald en Siska uit België’ ook kennen. Ronald is een oude schoolvriend van hem. We proberen hem uit te leggen, dat er in Nederland en Belgie samen nog meer mensen wonen dan in heel Australië, maar Rendall kijkt ons glazig en denkt er het zijne van.

We zoeken een plekje tussen de bomen, maar na 5 minuten komen we er al achter, dat we maar beter een plekje aan de rand van het open veld kunnen zoeken in verband met alle steekmuggen en vliegen. We pakken de lange broeken en de lange mouwen er gelijk maar bij, want dit wordt een lange avond (…). Na het eten kruipen we daarom ook maar veilig in de tent om een lange nacht te slapen.

Dag achtentwintig (zaterdag 24-11)
Om half zes ’s ochtends worden we gewekt door het geblaf van de honden van Vicky en Rendall. We pakken snel de tent in terwijl we de vliegen van ons af slaan. Het douchen laten we even voor wat het is en maken wel toilet bij de auto. Wegwezen hier!
We rijden door naar Adelaide, een route van nog zo’n 350 kilometer. Dan hebben we deze afgelopen dagen een mooie ‘inhaalslag’ gedaan qua route. We hadden even genoeg van twee weken woestijn en hadden behoefte aan een andere omgeving. We rijden naar het centrum van Adelaide en parkeren onze auto bij een auto-wasserette. Na twee weken dirt-road zit het rode zand écht overal en wordt het tijd om alles weer uit de auto te halen en grondig schoon te maken!
We rijden door naar het centrum van Adelaide en zoeken een parkeerplek bij een mooi park. Dit is in Adelaide niet heel erg moeilijk, want bij het ontwerpen van de stad Adelaide heeft de architect het hele stadscentrum laten ‘omheinen’ door parken. Als je de plattegrond van Adelaide bekijkt (check google) dan zie je ook echt dat het gehele centrum is omgeven door groen. Het is een prachtige ruime stad die erg vriendelijk oogt door de Victoriaanse bouw. Vele gebouwen zijn prachtig en smaakvol gerestaureerd. Hierdoor ook een totaal andere stad dan Perth, die veel zakelijker en moderner lijkt. De bewoners van Adelaide hebben duidelijk meer (Europese?) smaak. Een totaal andere kledingstijl en door heel de stad vind je gezellige terrassen en internationale keukens. We willen graag wat van de sfeer proeven en gaan daarom op zoek naar een slaapplek, maar dat lijkt een onmogelijke opgave. In verband met een belangrijke cricketwedstrijd en de daarmee samenhangende festiviteiten door geheel de stad zijn alle hotel- en motelkamers én b&b’s volgeboekt. Daarom rijden we met de auto naar de kustlijn in de hoop daar een camping te vinden, maar ook dat zit niet mee. Het wordt al wat later op de avond en terwijl we net hebben afgesproken, dat we dan nog maar wat meer kilometers zuidwaarts moesten maken, prijkt er een bord ‘BIG4 Awardwinning campsite’. We kijken elkaar verrast aan en rijden ‘ons huis’ het terrein op. En of dit een Awardwinning campsite is! Alles is schoon en ruim en alle voorzieningen die je op een 4*-camping mag verwachten, zijn hier aanwezig. Van overdekte keukens tot zwembaden. De plekken zijn, afhankelijk van je kampeervoorziening, zelfs voorzien van asfalt. En voor de kleine ‘trekkerstentjes’ zijn er speciaal zandbanken gecreëerd waarover heen een mooie mat is gespannen, zodat je niet al het zand in de tent ‘loopt’. We hebben nog een heerlijk bakje verse sushi en pakken een koel glas wijn… Laat deze avond maar lang duren!

Dag negenentwintig (zondag 25-11)
We willen nog een beetje Adelaide proeven en pakken onze tent weer in. We laten de was nog even aan de waslijn hangen – deze halen we vanmiddag wel op – en rijden naar het centrum van Adelaide. We parkeren de auto dicht bij de Botanische tuinen en genieten van een overweldigende groene oase midden in het drukke centrum van Adelaide. We verwonderen ons erover dat een botanische tuin als deze, met deze afmetingen en prachtige unieke flora en fauna, zo’n plek heeft in het centrum. Je kunt zien dat de vrijwilligers die dit park beheren er met veel trots aan werken. Nergens zie je een papiertje of groenafval liggen. Alle bloemen en planten zijn keurig verzorgd en gerangschikt. Een compliment voor Adelaide en haar vrijwilligers is hier absoluut op zijn plaats!
We pakken onze iPad uit de auto en gaan op zoek naar een gratis wi-fi-spot. We willen graag de overtocht naar Tasmanië in orde maken, onze overnachtingen in Sydney regelen en onze vlucht naar Nieuw-Zeeland boeken. We treffen het, want juist daar waar we een wi-fi aansluiting vinden, is een mooi terras in de schaduw en de eigenaar heeft zijn café gesloten, dus we maken gelijk gebruik van de gelegenheid en eigenen ons een tafeltje toe. Met het zicht op de auto, aan de grens van wederom een prachtig onderhouden park regelen we de nodige reserveringen. – Waar zouden we zijn zonder internet! -
We halen nog snel even de was op bij BIG4 en omdat we gisteravond zo heerlijk genoten hebben van onze sushi, rijden we nog snel even via ‘Sushi Here’ voor een heerlijke lunch en een smaakvol diner! ;-)  De lunch willen we graag nuttigen buiten de stad en rijden het gebied ‘Flinders Ranges’ binnen. Een totaal andere omgeving. Per ongeluk rijden we langs Stirling. Het blijkt er gezellig ‘dorps’. Zo geheel anders dan we tot nu toe ervaren hebben in Australië. Jullie kunnen je het voorstellen als een klein dorpje in Het Gooi met een echte dorpskern en natuurlijk is er markt. We doen nog een paar boodschapjes en zoeken een bankje op in het park van de bibliotheek. We rijden verder langs de kust en genieten van de diverse zoutmeren die we tegenkomen. Het is een zeer verrassend landschap waar we maar niet genoeg van krijgen. Het lijkt alsof we door een duinlandschap rijden, maar dit wordt afgewisseld met grote weilanden. Soms lijken het wel kwelpolders en zodra deze ‘droog staan’ vormen ze enorme zoutmeren die in diverse kleuren doorschijnen; roze, groen of soms lichtblauw. De kust is zó totaal anders dan de westkust. Daar waar je aan de westkust over kilometers strand kon lopen, is er hier weinig tot geen strand. De stranden zijn hier vervangen door grote kliffen en onbegaanbare rotspartijen. De wegen worden smaller en kronkelen letterlijk door het landschap. De weg brengt ons bij de campsite ‘Coorong 42 mile crossing’. Een off-road route naar de kust. We kunnen, gezien de tijd en de forse koude zeewind, geen enthousiasme opbrengen om de banden leeg te laten lopen voor het échte 4WD-werk, dus we parkeren de auto met tent veilig achter het struikgewas om het eten en de nacht tot een veilig einde te brengen. De zon gaat al snel onder en de wind haalt aan… We kruipen in onze tent en hebben, ondanks de vermoeidheid, een onrustige nacht voor de boeg.

Dag dertig (maandag 26-11)
Het is koud en guur. De nacht was onrustig door de harde wind die het deed lijken alsof ieder moment de tent de lucht in zou worden geblazen. Nu moeten we eerlijk toegeven, dat dit wel mee zal vallen, maar het is toch regelmatig schrikken als de buitentent door de rukwinden tegen onze binnentent klappert. Het heeft al een paar uur geregend, maar als het even wat langer droog is, kunnen we de tent toch droog inpakken. Het is koud en guur en sinds lange tijd, en geheel tegen de vakantieprincipes in, houden we onze lange broeken tijdens het ontbijt maar aan. Maar dit mag de pret niet drukken en we pakken de route weer op richting Port Fairy. De weg brengt ons weer door een heel verrassend landschap. Enorm hoge dennenbomen torenen ver boven de horizon uit. Afgewisseld door weilanden met hier en daar prachtige Victoriaanse boerderijen. Dat de historie hier in de Victoriaanse tijd is begonnen, is duidelijk te zien. De woningen en boerderijen zijn allemaal erg goed onderhouden. De koeien grazen rustig in de weide en als we niet beter wisten, zouden we denken dat we in Engeland reden. Alles ademt hier een gemoedelijke sfeer uit. Wat ook opvalt, is dat de mensen niet alleen hun woningen keurig onderhouden, maar dat ook de tuinen de nodige aandacht krijgen. Voor het eerst in onze 8000 kilometer lange rit zien we dan ook tuincentra aan ons voorbij komen. In de verschillende tuinen groeien, net zoals in Engeland, de meest kleurrijke en grote rozenstruiken, allemaal omlijst door buxus of lavendel. Zo nu en dan heeft de eigenaar écht zijn of haar best gedaan en heeft een mooie wilde tuin aangelegd. Dat dit een groen omgeving is, blijkt dan ook uit alles!
We komen langs The Crags Coastal Reserve. Wederom een lange kustlijn met prachtige kliffen en de hoge golven breken met schuimende witte koppen tegen de rotspartijen die onder water liggen. Het ziet er dreigend uit, maar daardoor is het ook gelijk een prachtig gezicht. Er is in dit reservaat speciaal aandacht voor de flora en fauna. De Australische overheid heeft alle routes en toeristische voorzieningen erg goed verzorgd, dus ook deze wandelroute brengt ons naar een prachtig uitkijkpunt. De wolken hebben inmiddels plaats gemaakt voor de zon en ze staat al weer hoog aan de hemel. De temperatuur stijgt hierdoor gelukkig meteen en de korte broeken kunnen weer aan! We rijden weer over een glooiende asfaltroute langs uitgestrekte landerijen en op deze manier rijden we het vriendelijke Port Fairy binnen. Het is van oudsher een oud vissersdorp dat in het verleden groot geworden is  door de walvisvangst. De dorpskern bestaat uit brede lanen met aan weerszijden de enorme dennenbomen – we denken dat sommige exemplaren wel meer dan 60 meter hoog zijn en soms met hun spanwijdte wel 30 meter halen – Een perfect gerestaureerd vissersdorpje. Ook hier zie je weer duidelijk de Victoriaanse stijl terugkomen. De eigenaren zijn erg trots op hun dorp. Dat blijkt wel uit de manier waarop ze hun woning aangekleed hebben en hun tuinen hebben aangelegd.
We eindigen op de BIG4 Port Fairy-campground  waar we hartelijk worden ontvangen door het eigenaars-echtpaar en we een beschutte plek zoeken, want ook hier kunnen de ‘stormlijnen’ wel uit. De zeebries blaast ons bijna van onze plek af, maar als we eenmaal een beschutte plek naast de auto vinden met onze tafel en stoelen, hebben we daar geen last meer van!

Dag eenendertig (dinsdag 27-11)
We beginnen de dag al loom. Als we om 7u op de klok kijken, draaien we ons nog één keer om. Diep onder de dekens voelen we niets van de kille wind… En als we dan 1,5 uur later weer wakker worden, moeten we wel lachen. Ons enthousiasme om op te staan ontbreekt vandaag en we maken er acuut een rustdag van. We plaatsen onze stoelen in de luwte, op een zonnige plek, en genieten van een dagje niets doen.

Dag tweeëndertig (woensdag 28-11)
Gisteren heeft ons goed gedaan. We hebben een lange nacht geslapen en we staan weer vroeg op. We laten Port Fairy achter ons en vervolgen onze route richting Melbourne. We kiezen voor de Great Ocean Road.

Een toeristische route die langs de gehele kust voert richting Melbourne. Naar aanleiding van de verhalen van de mensen die we over deze route hebben horen vertellen, moet het een prachtige route zijn en niets is minder waar! Om de 500 meter wijst een bord weer naar een Scenic View waarvan de vergezichten nog mooier zijn dan de vorige! Grappig genoeg is er één heel groot verschil met Nederland als we deze Scenic Views bezoeken; er is geen ijskraam, friettent of souvenirshop (!) We reizen nog steeds door een prachtig groene omgeving met langs de kust enorme kliffen die zo hoog zijn, dat er gewaarschuwd wordt voor levensgevaarlijke situaties. We worden langs de ‘London Bridge’ geleid; helaas is er in 1990 een rotspartij in zee gestort, waardoor de brug nu ‘incompleet’ is, maar absoluut niet minder mooi. Ook de ‘twaalf apostelen’ in Port Campbell National Park gaan niet aan onze aandacht voorbij. 12 enorme geërodeerde rotsformaties stevenen boven de oceaan uit langs de kust.
We vervolgen de groene route langs de kust, maar dwars door de bossen. Het is niet te beschrijven hoe enorm hoog de bomen hier groeien. We kunnen merken dat we hier in meer tropische oorden komen, want naast de nodige naald- en loofbomen, treffen we ook kleurrijke tropische bomen aan en zien we varens die er door hun hoogte uitzien als ‘echte bomen’ van soms wel drie meter hoog! Gek genoeg kunnen we zo nu en dan ook zeggen, dat we door ‘klein Zwitserland’ rijden, want de route wordt afgewisseld met groene valleien waar de koeien grazen.

Omdat de route in ‘tijd’ wel opschiet, maar in kilometers niet zo zeer – door de kronkelende weggetjes – zoeken we vandaag onze camping in Wye River, wederom een BIG4-campground, waar we na onze maaltijd nog een korte wandeling maken en daar een geweldig moment beleven! Op nog geen 3 meter afstand zien we een koala-moeder met haar jong aan de blaadjes knagen! WOW! Wat een prachtig fotomoment! Dit is nu juist zo’n moment waarop we jullie graag over ons schouder mee willen laten kijken, om te laten voelen hoe we dit ervaren. Je kunt niet op papier zetten wat voor een euforisch gevoel dit is…

Voor de oplettende mee-lezer moeten we nog even terugkomen op de verantwoordelijke taken van iedere individu hier in Australië. Wat ons namelijk opvalt, is dat er hier veel handelingen zijn, waarbij in Nederland de werkzaamheden allang door een machine vervangen (zouden) zijn. Hele plantsoenen worden ge-herstructureerd. Er is iemand die de steentjes uit het plantsoen haalt, er is iemand die de steentjes reinigt, daarna komt er nog iemand om de steentjes weer op een nieuwe plek neer te leggen etc. etc. Ook bij road-traffic – ook daar waar maar maximaal vijf auto’s per dag langskomen – staan er geduldige wegwerkers met een STOP-SLOW-sign te zwaaien. En tijdens de zeven uren dat er geen auto’s rijden, zit deze persoon keurig te wachten onder een parasol, vergezeld door een koelbox met koude versnaperingen. We hebben ons er tot nu toe menig maal over verbaasd en zodra er zich weer een situatie voordoet, zullen we deze met jullie delen. Afgesproken!