Op route van Darwin naar Perth (deel 1)

Beste allemaal,

Vanaf Darwin -het Top End zoals ze het hier noemen- reizen we verder richting het zuidwesten met eindbestemming Perth. Perth was ons vertrekpunt vorig jaar oktober en in april dit jaar eindigt, na exact zes maanden, ons ‘Australië-avontuur’ ook weer in Perth. -En wat voor een avontuur!-. We hebben geprobeerd jullie aan de hand van de reisverslagen mee te nemen tijdens onze belevenissen, maar het echte reis- en outbackgevoel is simpelweg niet op papier te zetten. Daarvoor moet je het land zelf zien, voelen, proeven en ruiken!

Maar het is nog niet zo ver; we gaan eerst de woestijnen weer in! –Eindelijk-. Dat klinkt misschien raar, maar we zijn blij dat we na dik drie maanden ‘groen’ de kleur ‘rood’ weer mogen zien. Waar Australië vooral bekend om staat, is het ‘Red Centre’ -waar onder andere de Uluru (Ayers Rock) ligt-. Een gebied in het midden van Australië, bestaande uit alleen maar rood zand, rode rotsen, rode bergen en dat alles tegen een helderblauwe lucht.

Op onze eerdere reis door de Tanami Desert, vorig jaar november, zijn we vanaf het noordwesten van Australië via de Tanami Road (gravel road) het Red Centre in gereden. Toen zijn we via Alice Springs en de Uluru richting Melbourne gereden. Deze keer willen we de Canning Stock Route (CSR) rijden; een onverharde route waarover feitelijk alleen maar vee van waterbron (well) naar waterbron wordt geleid. Een bizarre route van bijna 1500 kilometer dwars door de Great Sandy Desert en de Gibson Desert. Om deze route te mogen rijden hebben we ‘permits’ nodig, omdat deze route over land van vele eigenaren én door Aboriginal gebied (remote areas) heen gaat. Deze permits moeten we daarom vooraf bij diverse lokale councils aanvragen.

Na de CSR vervolgen we onze reis over de Great Central Road, dwars door de Great Victoria Desert. Op de kaart is dit een meer bereden onverharde dirtroad naar het oosten richting Kalgoorlie-Boulder. Vanaf dit punt verwachten we ’eindelijk’ weer in de bewoonde wereld te komen én verharde routes te kunnen rijden naar Albany, één van de eerste grote kustplaatsen in het zuidwesten vanaf Port Augusta gezien. Het is de bedoeling om in twee weken de zuidwest hoek van Australië te verkennen en daarna door te reizen richting Perth. Daar gaan we een dikke week met familie genieten en moeten we nog enkele voorbereidingen treffen voor onze reis naar Zuidoost Azië.

Tenminste… zo hadden we alles vooraf gepland! –Uiteindelijk lopen zaken toch vaak weer anders-

Veel leesplezier,
Martin en Margrethe

Dag 132 – vrijdag 08 maart 2013
Het heeft vannacht stevig geregend en we pakken de tent vroeg in. Vandaag gaan we weer kilometers maken. Het is nog een lange rit naar de Great Sandy Desert, nog dik 1200 kilometer. We proberen vandaag in ieder geval in het gebied ‘Kimberley’ te komen richting de grens van Northern Territory met Western Australia. Dit is een uitgestrekt hoogland. Er zijn ontzettend veel rivieren en delen van de kust hier hebben de sterkste getijdenbewegingen van het zuidelijk halfrond. Dit gebied heeft klimatologische extremen: in het droge seizoen is het moeilijk bereikbaar vanwege de hitte, in het natte seizoen is het moeilijk bereikbaar wegens de hevige regenval. Vanaf morgen gaan we een onverharde route door de Kimberley rijden, maar we zijn er nu al op voorbereid dat dit, vanwege de regenval en de getijdenbewegingen, niet zou kunnen lukken. Maar dat zien we morgen wel! ;-)

Het is onvoorstelbaar hoe verzengend de hitte hier is omstreeks een uur of twee ’s middags. Wanneer we een stop maken -in the middle of nowhere-  worden we vanwege de hitte de auto weer ingedreven. Ergens een lange wandeling maken of iets bezichtigen is niet te doen onder deze omstandigheden. Nu is er -gelukkig maar?- ook helemaal niks in deze omgeving te doen of te bezichtigen. Het is zoals eerder gezegd een uitgestrekt hoogland met heuvelachtige rotsen en groene lage begroeiing. -Het is dan ook geen straf om met de airco aan vandaag veel kilometers te rijden-.

Aan het eind van de middag komen we bij Victoria River Roadhouse aan. Een, zo op het eerste gezicht, verlaten roadhouse. Wanneer we de deur opendoen en naar binnen lopen, staan er twee jonge meiden achter de balie. -Duidelijk Europees-. Zoals zo vaak verbazen we ons er over wat deze jonge meiden naar zo een verlaten roadhouse brengt. We weten inmiddels dat werkzoekenden via een ‘agency’ werk kunnen krijgen in heel Australië. Maar waarom dan niet in zuidoost of zuid Australië waar ze in ieder geval, naast werk, ook nog een sociaal leven kunnen hebben? Volgens ons verdienen ze waarschijnlijk hier zodanig goed en krijgen ze -zoals wij een gevarentoeslag kennen in Nederland- een soort van ‘ik-werk-in-een-verlaten-gebied-en-heb-geen-sociaal-leven’-toeslag. Dat kan bijna niet anders...

’s Avonds lopen we nog even het roadhouse binnen om een koud biertje te kopen; een aangename verrassing na de enorme hitte van vandaag. Buiten zitten een aantal Aboriginals en binnen worden aan de balie vele kratten met drank aan de Aboriginals verkocht. -Het lijkt wel een drankenhandel-. Een beetje lacherig kijken  we het allemaal aan en pas de volgende dag wordt ons duidelijk waarom hier zoveel drank verkocht wordt. (lees 09-03) Het is duidelijk, dat de eigenaar van dit roadhouse meer verdient aan de verkoop van drank, dan aan overnachtingen. We zijn dan ook de enigen die overnachten bij dit Roadhouse en wanneer we voor het slapen gaan een douche willen nemen, snappen we ook gelijk waarom we hier zo desolaat staan. Deze voorzieningen zijn een van de meest smerige en onhygiënische douchegelegenheden die we tot nu toe gebruikt hebben. -Wat een bende- In plaats van drank verkopen en op klanten wachten, kunnen ze beter de boel eens grondig schoonmaken! Martin glijdt bij binnenkomst van de douches nog net niet het toilet binnen… om vervolgens bijna achterstevoren op zijn rug de douche binnen te schuiven. Brrr… -Wegwezen hier!- We vullen dan ook maar enkele emmers met water en douchen ons lekker buiten, naast de auto.

Dag 133 – zaterdag 09 maart 2013
Na een bloedhete nacht pakken we vroeg de tent op en rijden richting Western Australia. Bij het naderen van de staatsgrens -zoals bij iedere passage van grenzen binnen Australië- worden we er vroegtijdig op gewezen, dat we een checkpoint gaan passeren. Hier wordt gecontroleerd of o.a. fruit, noten en groente, gekocht in een ‘andere’ staat dan de ‘eigen’ staat, de staatsgrens niet passeert. Dit uit voorzorg voor fruitvliegjes en ‘ziektes’ en dan geldt de gouden regel: voorkomen is beter dan genezen. Indien na controle blijkt dat je dit soort producten wel vervoert, worden er aanzienlijke boetes uitgedeeld. Omdat we tot nu toe bij geen enkele grenspassage gecontroleerd zijn, verwachten we hier ook geen controle te krijgen, maar we hebben het mis. Juist omdat we nu de woestijnen in gaan, hebben we een overvolle koelkast aan boord met veel verse spullen. We overwegen nog om de producten in een tas in de auto te verstoppen, maar de boetes zijn erg hoog en dus is het risico te groot. We zijn genoodzaakt om o.a. bananen, appelen, uien, een ananas en een krop sla af te geven wanneer we worden aangehouden en zien met lede ogen aan dat alles 1-2-3 in een afvalcontainer verdwijnt. We krijgen nog wel de gelegenheid van de agent, om voor overhandiging van de tas, alles op te eten, maar zo hongerig zijn we op dit vroege tijdstip ook weer niet. –meer dan drie kilo fruit is een beetje te veel van het goede-.

Een paar kilo lichter rijden we richting Kununurra. Hier hebben we afgesproken met onze Koreaanse vriend Glenn die we een aantal maanden geleden ontmoet hebben in het Pernululu NP. We hebben tijdens de reis contact gehouden en het toeval treft dat we vandaag zijn woonplaats passeren. Nu is het eerder zijn verblijfplaats, want Glenn woont tijdelijk in bij een Australisch/Nederlands gezin.

Dat de verzengende hitte om kan slaan in hevige regenval en gigantische onweersbuien, merken we wanneer we Kununurra binnenrijden. Binnen no-time staat de hele stad blank; het valt werkelijk met bakken uit de lucht terwijl om ons heen de bliksem her en der inslaat. -Wat een schouwspel!- Er is hier geen rioleringsysteem zoals wij dat in Nederland kennen, dus het water stroomt gewoon naar het laagste punt van de stad. Daar wordt al het water waarschijnlijk met een pomp de dichtstbijzijnde rivier ingepompt.

We spreken af in het centrum van Kununurra, maar we worden al snel uitgenodigd om bij Glenn, Rocky en Anita thuis te komen en tot morgen hun gasten te zijn. Anita is Nederlandse. Zij heeft tijdens haar backpacking-trip haar Australische man Rocky ontmoet. Ze wonen inmiddels al dik tien jaar samen met hun zoontje Ewen in Kununurra, Australië. We hebben een gezellige avond en wisselen veel reiservaringen uit. Het is altijd erg leuk om te vertellen op welke wijze wij de dingen in Europa doen ten opzichte van Australië én andersom. Tijdens dit gesprek wordt ons ook duidelijk, waarom de eigenaar van het Victoria River Roadhouse (zie 08-03) een levendige drankenhandel had in zijn café, want het blijkt, dat veel Aboriginals of Aboriginal-communities een restrictie op drankaankoop hebben en daarom hun alcohol kopen op plaatsen waar geen toezicht is –zoals het Victoria River Roadhouse-. In geheel Kununurra heeft men het beleid, dat er voor 14:00 uur geen alcohol mag worden verkocht en voor 17:00 uur ’s avonds mag er enkel en alleen bier o.i.d. in blikjes worden verkocht in verband met mogelijk zinloos geweld. Alleen toeristen mogen –vaak op vertoon van hun paspoort- alcohol kopen, maar zodra de inwoners of toeristen worden betrapt op ‘door-verkopen’, staan hier enorme boetes op! In sommige Aboriginal-communities is het zelfs zo streng geregeld, dat men bij aankoop van alcohol geregistreerd wordt en dan mag deze persoon die dag geen andere alcohol meer kopen. Rocky vertelde ons, dat er door dit strenge alcoholbeleid een ander ‘sociaal’ probleem is ontstaan; nu het tijdstip van aankoop naar later op de dag verschoven is, zijn de Aboriginals later dronken, waardoor het openbare dronkenschap of eventueel geweld laat in de avond plaatsvindt en politie, huisartsenposten en de Eerste Hulp-afdelingen nog vaak tot laat in de nacht hulp moeten verlenen. Het klinkt bizar –maar toch ook erg logisch- maar een gevolg hiervan is, dat het stadje Kununurra al drie jaar op zoek is naar een huisarts. Zowel het salaris ($ 350.000,- = ca. € 280.000,-), als de primaire en de secundaire arbeidsvoorwaarden (woning, auto, vakantiedagen etc) hebben nog geen enkele arts naar Kununurra kunnen lokken.

Rocky heeft zijn eigen bouwbedrijf en wanneer hij hoort dat Martin een ‘civil-engineer’ is, wordt Rocky gelijk enthousiast en stelt Martin voor om een paar jaar in de mijnindustrie aan de slag te gaan. Hier is volgens hem -en dat hebben we deze reis al vaker gehoord- goud geld te verdienen.  Zeker voor buitenlanders met aanzienlijke werkervaring. –Zeer zeker een ‘prikkelend’ voorstel…-

Glenn is industrieel ontwerper en laat ons zijn prachtige ontwerpen zien. Dat hij talent heeft en succesvol is, blijkt als Glenn ons enkele van zijn ontwerpen laat zien die door de Koreaanse overheid zijn gekocht en inmiddels zijn gerealiseerd. Glenn probeert in Australië vooral ervaringen op te doen en de Engelse taal te leren. Een fantastische jongeman met een prachtige droom! Hij wil dolgraag Europa verkennen en vooral landen als Griekenland, Spanje, Frankrijk en Nederland bezoeken. We spreken af dat hij bij ons te gast is, als hij zijn plannen realiseert, zodat wij hem Nederland kunnen laten zien. Uiteraard zijn we van harte uitgenodigd om bij hem in Seoul, Zuid Korea, op bezoek te komen. -Deze uitnodiging zullen we zeker niet aan ons voorbij laten gaan, als we in gelegenheid zijn!-

Dag 134 – zondag 10 maart 2013
Via de Gibb River Road willen we naar Wyndham, omdat daar veel zoet- en zoutwaterkrokodillen leven. Maar al gauw blijkt dat de getijdenbewegingen het niet mogelijk maken hier naar toe te gaan. Het hele gebied rondom Wyndham staat onder water. Ook de onverharde route die we daarna willen gaan rijden is afgesloten. Erg jammer, maar dat hadden we al verwacht in deze periode. Er zit niks anders op dan via de highway richting Halls Creek te rijden. Dit is de laatste stop voordat we via de CSR de woestijn ingaan.

We informeren bij het Visitor Centre naar de condities van de CSR. Deze route is van origine een veeroute dwars door de Great Sandy Desert. Daar worden we niet veel wijzer, omdat de man achter de balie niet op de hoogte is van de condities. We zoeken via de website van Western Australia naar de laatste updates en informatie. Wat we lezen is, dat er twee weken geleden een cycloon via de noordkust Australië is binnengekomen en dat delen van de CSR door de hevige regenval niet berijdbaar zijn. Enerzijds wordt er gewaarschuwd, dat er door de regenval gevaar is voor drijfzand en anderzijds is er gevaar voor brandstichting. In de woestijnen staan ontelbare droge graspollen genaamd ‘spinifex’ die wanneer je er over heen rijdt door de uitlaat gemakkelijk vlam vatten. Hierdoor ontstaan vaak woestijnbranden van enorme omvang. Waarschijnlijk zijn we de eersten die de CSR na deze cycloon gaan rijden en omdat we ‘alleen’ reizen besluiten we het niet te doen. Wanneer je vast komt te zitten, kan het soms weken duren voordat er een reiziger voorbijkomt die een helpende hand kan bieden en wanneer we via de satelliettelefoon hulp zouden moeten inroepen, kost een eventuele reddingsactie een vermogen omdat je op voorhand gewaarschuwd was om de route niet te nemen.

Dit is wel enigszins teleurstellend, omdat we deze route erg graag hadden willen rijden, maar we gaan gelijk op zoek naar alternatieve routes. Het ene alternatief is langs de oostkust en het andere alternatief is via de Tanami Road door de Tanami Desert. We kiezen voor de Tanami Road. Deze hebben we eerder bereden en is een prachtige dirtroad van 1000 kilometer richting Alice Springs. We kunnen halverwege de route een 4WD-route nemen om dan alsnog op het tweede gedeelte van de CSR te komen.

Wanneer we tegen het eind van de middag een kleine 100 kilometer van de Tanami gereden hebben, verandert de lucht en we zien dat er slecht weer op komst is. Het ziet er niet goed uit, maar het kan ook niet anders dan dat na de hitte het noodweer volgt. We proberen in te schatten welke richting het noodweer opgaat, maar het lijkt simpelweg recht op ons af te komen. -Er is maar één route die we kunnen rijden en die gaat de bui tegemoet- Er ontstaan om ons heen de meest prachtige kleuren in de lucht. We zien zelfs regenbogen die lijken te zweven. Schitterend! Regenschermen die aan ons voorbij gaan… Verderop zien we het onweer op verschillende plekken inslaan.



Om met dit weer op de vlakte te overnachten, lijkt ons geen goed idee. Zeker niet met al die inslagen, maar er is een klein Aboriginal dorp op circa 20 kilometer afstand. Het wordt snel donker en we besluiten het dorp in te rijden, omdat we daar beschutting hebben. We weten niet of we welkom zijn, maar we hebben geen keuze. Vaak moet je je melden bij de Town-Manager, maar omdat het al donker is en de Town-Manager al naar huis is, zoeken we een beschutte plek op achter een zeecontainer bij een soort ‘garage’. Hier staan we niet in het zicht en als we niet welkom zijn, dan horen we dat morgenvroeg vanzelf zodra het licht wordt. We pakken de tent snel uit, eten nog wat en wachten op het noodweer dat recht op ons af komt. Gelukkig raakt het noodweer deze nacht dit dorpje niet en hebben we geluk dat we er met een paar buien vanaf komen. We zien wel dat we, indien we een plek in de woestijn hadden gekozen, we de bui vol over ons heen hadden gekregen. –Lucky us!-

Dag 135 – maandag 11 maart 2013
Om zeven uur rijden we het dorp uit en vervolgen we de Tanami road. Het is op dit vroege tijdstip al ongekend warm. Wanneer we het dorp uitrijden, rijden we dwars door een autokerkhof. Ieder dorp heeft zo een eigen autokerkhof, omdat dit de enige mogelijkheid is om kapotte auto’s en trucks te stallen. -Het valt ieder keer weer op hoeveel autowrakken we tegenkomen in de woestijn-

De regenval van afgelopen nacht heeft duidelijk haar sporen achter gelaten en zo nu en dan rijden we door grote plassen die de weg lijken te blokkeren. Wat een verschil met een aantal maanden geleden. Toen was deze route nog droog en dor, maar nu staan zelfs delen van deze woestijn in bloei. Het water in de plassen kleurt oranje/rood met de omgeving. Wat een prachtige contrasten allemaal!

Na circa 350 kilometer te hebben gereden, zien we een bord langs de weg staan met ‘Roadwork ahead’. Dat blijft toch lachwekkend, want in the middle of nowhere –op een afstand van bijna 500 kilometer van de bewoonde wereld- wordt onderhoud aan een dirtroad gepleegd. Deze mannen verblijven een week in een keet in de woestijn. -Dit moet wel goud geld opleveren, want anders is dit volgens ons geen klus om graag aan te nemen-

We proberen vandaag in ieder geval bij het eerstvolgende roadhouse te komen om te overnachten. Dit ook in verband met het zomaar opkomende noodweer zoals gisteravond. Om daar te komen, moeten we nog een keer tanken in een Aboriginal dorp. De laatste route er naar toe gaat over rotsachtige ondergrond en plotseling horen we een knal en slingert de auto heen en weer over de weg. Dat is duidelijk… een lekke band! We zetten de auto aan de kant en bekijken de schade. Helaas, geen lekke band, maar een kapotte band! De hele band ligt aan flarden en is niet meer te repareren.

We verwisselen de band en beseffen ons gelijk dat dit consequenties heeft voor het vervolg van de reis; we willen namelijk niet zonder reserveband de reis door de woestijn vervolgen. We hadden gepland om morgen de afslag richting het tweede deel van de CSR te nemen, maar we zijn nu gedwongen door te rijden naar Alice Springs om een nieuwe band aan te schaffen. Alice Springs is het eerstvolgende stadje waar we een reserveband kunnen kopen, maar dan moeten we nu wel ‘even’ dik 300 kilometer doorrijden om er te komen. -Het is niet anders!-

Omdat we de band hebben moeten verwisselen, zijn we te laat om nog te kunnen tanken. Alles is al gesloten. Gelukkig hebben we twee jerrycans met benzine bij ons, dus vullen we handmatig de tank en rijden verder. Om 20:00 uur komen we in het donker aan bij Tilmouth Well Roadhouse. -We hebben het wel gehad vandaag- Een lange warme dag met veel autokilometers. We kopen een pizza en vragen of de magnetron deze voor ons kan opwarmen. We nemen eerst een verfrissende koude douche en wanneer we in het donker naast de tent een drankje drinken, zien we de adembenemende sterrenhemel boven ons. -We beseffen ons maar weer eens al te goed wat een fantastisch avontuur we beleven!-

Dag 136 – dinsdag 12 maart 2013
Bij de eerste zonnestralen is het vandaag gelijk warm. We worden daardoor al vroeg uit de tent gedreven en vervolgen onze route richting het zuiden. Aangezien we onze route hebben moeten ‘verleggen’ in verband met de aankoop van een nieuwe band in Alice Springs, realiseren we ons dat dit een mooie kans is om de Uluru (Ayers Rock) nog een keer te gaan bekijken en dan wellicht de kans te hebben om haar bij ondergaande zon nog een keer ‘wolkloos’ te kunnen fotograferen.

Eenmaal aangekomen in Alice Springs gaan we op zoek naar een Australische Kwik-Fit. We vragen advies bij ‘Beaurepairs’, een bandenspecialist, maar die stuurt ons zonder problemen door naar zijn con-collega, omdat de con-collega wél Cooper-banden verkoopt. Het lijkt hier in Australië geen enkel probleem om klanten door te sturen naar con-collega’s. We hebben dit al een paar keer ervaren, met name als het betrekking heeft op onze auto. Zelfs de Nissan-specialist in Darwin stuurde ons voor een onderhoudsbeurt zonder schroom door naar een garage-op-de-hoek. Dit lijkt in Nederland bijna ondenkbaar, maar hier de gewoonste zaak van de wereld.

Na de bandenspecialist rijden we nog even naar de supermarkt voor enkele boodschappen en vervolgen onze route om aan het einde van de middag de auto voor de nacht te parkeren langs de route op de restarea ‘Kernot Range’. We staan op een prachtige desolate plek in de schaduw van enkele bomen. Verderop zien we twee heren die bezig zijn met de voorbereidingen van hun maaltijd, maar ze zijn ondertussen de strijd aangegaan met de vliegen. Ze hebben zich gewapend met t-shirts en sjalen over hun hoofden. Zij weten helaas nog niet, dat ze ‘te vroeg’ zijn begonnen met eten koken, want inmiddels zijn we er achter, dat de vliegen ’s avonds vertrekken tijdens zonsondergang. Zodra de vliegen allemaal weg zijn –een half uur na zonsondergang- hebben we exact een half uur om ons eten te bereiden en op te eten voordat het donker is. Het klinkt voor jullie waarschijnlijk absurd, maar als we ons aan dit ‘schema’ houden, kunnen we lekker rustig eten koken. -morgenochtend zodra de zon opkomt zijn ze er weer!- Over de vliegen willen we absoluut niet klagen, maar het aantal lijkt sinds ons eerste bezoek in november jl. wel verdriedubbeld. Zodra we de auto uitstappen zitten ze écht overal!



We proberen de vliegen –tegen beter weten in- te trotseren, maar als we met onze vliegennetjes op onze hoofden, een glas fris en chips lekker achterover willen leunen om nog even van het zonnetje te genieten, zitten we binnen 10 minuten weer in de auto. Het is on-voor-stel-baar, maar we kunnen elkaar bijna niet eens meer verstaan door al het gezoem! Honderden, wellicht duizenden tegelijk zitten op ieder plekje op ons lichaam. Hoe ze het doen weten we niet, maar ze kruipen zelfs ONDER onze vliegennetjes. –sorry, toch weer even moeten klagen!-



Dag 137 – woensdag 13 maart 2013
We blijven er maar over doorvertellen, maar het is zó bijzonder om door de woestijn te rijden. De extreem hoge temperaturen, de dorheid, de uitgestrektheid en de rode gloed die over het landschap ligt door het rode zand. We zijn weer in ‘The Red Centre’ waar o.a. de Uluru ligt. Een gebied dat grotendeels 800 miljoen jaar oud moet zijn en een van de mooiste landschappen ter wereld heeft. The Red Centre waar de Aboriginals al meer dan 30.000 jaar leven en met hun rotsschilderingen houden ze slechts een van hun vele tradities in ere. Een groot deel van The Red Centre is inmiddels aan de Aboriginals teruggegeven. Hun cultuur blijft ons intrigeren. Hun communities zijn helaas erg slecht toegankelijk, waardoor we het betreuren, dat we niet meer van hun intrigerende cultuur hebben meegekregen.

Vandaag is het onbewolkt en krijgen we de kans de ‘sunset’ op de Uluru te fotograferen. We zijn inmiddels bekend met de locatie vanwaar we de mooiste shots kunnen maken. We merken dat we in het naseizoen zitten, want waar we vier maanden geleden nog met honderden toeristen naar de Uluru keken, staan we nu bijna alleen te kijken naar de ondergaande zon die de monoliet vuurrood doet kleuren. WOW!

We rijden terug naar onze camping, parkeren onze auto en zetten de tent op. Voor het slapen gaan willen we ons nog even opfrissen en als we na het douchen teruglopen naar onze tent, zien we op nog geen tien meter afstand een dingo aan ons voorbij lopen.