Op route van Darwin naar Perth (deel 2)

Dag 138 – donderdag 14 maart 2013
Vandaag vervolgen we onze route over de Tjukaruru Road door de Great Sandy Desert. We zijn al vroeg op en om 7:00 uur passeren we voor de laatste keer de Uluru. Waarschijnlijk omdat we zo vroeg zijn, zien we voor het eerst dat de Uluru ‘open’ is om te beklimmen. Wanneer het te hard waait of warmer is dan 35 graden, is een beklimming niet toegestaan. Martin twijfelt even of hij alsnog de klim gaat maken, maar omdat een klim al gauw 2 tot 3 uur duurt en omdat we een lange rit door de woestijn gaan maken, ziet hij er toch vanaf. -Een volgende keer dan maar…-   ;-)

We rijden nog steeds door het Uluru-Kata Tjuta National Park. Op circa 45 kilometer afstand van de Uluru liggen de Olga’s. Dit is dezelfde rotsformatie als de Uluru, maar dan aan het andere ‘uiteinde’. Ondergronds legt deze rotsformatie dus een afstand af van 45 kilometer. Kata Tjuta betekent ‘vele hoofden’ in de lokale Aboriginal-taal. Het is een formatie van een dertig-tal rotsen waarvan de hoogste meer dan 500 meter hoog is. We nemen op deze ochtend één van de kortere wandelroutes door de formaties heen. Volgens de Aboriginals woont op de hoogste rots een mythologische slang. De haren van de slang zijn de donkere lijnen op de oostkant van de rots. -Gelukkig komen we tijdens onze wandelroute deze ‘vriend’ niet tegen-.

De Tjukaruru Road is een dirtroad vanaf de Olga’s naar de staatsgrens tussen Northern Territory (NT) met Western Australia (WA). Omdat we via Alice Springs zijn gereden, passeren we op deze route opnieuw de staatsgrens. Waar we een aantal dagen geleden (za 09-03) nog fruit en andere producten moesten afgeven, is er bij deze grenspassage geen enkele controle. Het enige dat we zien is een roestig bord welke ons welkom heet in de nieuwe staat. Vanaf hier loopt de Great Central Road door de Great Victoria Desert (GVD) tot Kalgoorlie. Het is wederom een dirtroad van ruim 1500 kilometer dwars door Aboriginalgebied en uitgestrekte vlakten.



Voordat we deze route nemen, tanken we in Docker River, een Aboriginal communitie, waarbij de Aboriginals over hun eigen ‘weg’ rijden en bezoekers/toeristen via een andere weg moeten rijden. Als we het dorp eenmaal binnenrijden, verbazen we ons wederom over de leefomstandigheden, beter gezegd leefeigenschappen van de bewoners. Auto’s rijden er zonder ramen, overal rotzooi en de enorme luidruchtigheid van de bewoners. Wanneer we de winkel binnenstappen is de geur van de bewoners bijna onverdraaglijk. Dit klinkt erg onvriendelijk, maar we kunnen het niet beter  omschrijven. Omdat deze geur overal hetzelfde is, lijkt de persoonlijke hygiëne van de Aboriginals een andere, dan wij gewend zijn.



Vervolgens komen er twee Aziaten vanachter de toonbank vandaan en deze lijken alles prima onder controle te hebben. Zij ‘openen’ voor ons de benzinepomp en anders dan de Aboriginals mogen wij ‘achteraf’ na het tanken betalen in plaats van ‘vooraf’.

We kunnen merken dat de temperaturen hier de hoogste zijn in heel Australië. Het is onvoorstelbaar hoe verzengend de hitte in deze woestijn is! Het landschap van de GVD bestaat uit kleine zandheuvels, rotspartijen en (opgedroogde) zoutmeren. Deze woestijn is meer dan 700 kilometer breed (van west naar oost). Na de Sahara en de Arabische woestijn wordt gezegd dat de GVD de grootste woestijn ter wereld is. In ieder geval is ons wel duidelijk dat Australië een aantal woestijnen heeft die qua grootte in de top 10 ter wereld staan. De GVD heeft de naam woestijn gekregen vanwege de weinige regenval, maar dat betekent niet dat het er droog en dor is. Ondanks de droogte valt het ons op hoe groen delen van deze woestijn zijn. De planten en struiken zijn kennelijk gewend aan de weinige regenval en na een regenbui lijkt de woestijn tot leven te komen. We zien vandaag  dan ook prachtige paarse wilde bloemen, groene struiken en veel wildlife (kamelen, kangoeroes, wilde paarden, dingo’s).

The Great Ocean Road is feitelijk de ‘hoofdroute’ van oost naar west. Wanneer je goed voorbereid deze route neemt (voorzien van satelliettelefoon, voldoende water en brandstof) is deze prima te rijden met een 4WD. Ze noemen het ook wel ‘The Outback Way’, een onder alle weersomstandigheden berijdbare 4WD route die oost en west met het midden van Australië verbindt. Wanneer we willen afwijken van onze route, hebben we een ‘permit’ nodig.

We besluiten dan ook om vandaag naar Warburton Roadhouse te rijden en daar te overnachten. Dit is een roadhouse in een Aboriginal dorp. Wanneer we even na 17:00 uur bij het roadhouse aankomen, blijkt deze al verlaten te zijn en achter slot en grendel te zitten. De borden aan de muur wijzen ons erop hoe het hier door de week tussen 5 PM en 8 AM werkt: ‘no sales outside these hours’ en ‘we especially ask you to make sure any jerrycans of fuel are kept extremely secure. Please do not leave them on your trailer and keep them in sight when you are camping’. Zelfs de poort van de campground waar we hadden willen overnachten, is al verlaten en gesloten.



Naast het pompstation zien we een overkapping en een picknicktafel staan. ‘Daar kunnen we mooi overnachten!’, zeggen  we tegen elkaar. We rijden de auto er naar toe en zetten onze tent zo op dat we enigszins verdekt staan en volgen dan ook maar het advies van de waarschuwende borden op. We zorgen er voor dat we de spullen die altijd ‘op’ de auto liggen, deze nacht ‘in’ de auto opbergen. Het wordt snel donker en na het avondeten komen er nog een aantal reizigers het dorp binnenrijden en volgen ons voorbeeld. Op een gegeven moment staan we met drie auto’s bij elkaar en dat geeft ons een toch enigszins veilig gevoel. Zeker als blijkt dat één van de buren een Nederlander is die net als ons op doorreis is. Omdat hij uit tegenovergestelde richting komt, kunnen we elkaar vertellen wat de mooiste routes zijn om te avonturen. Op zijn advies onthouden we een aantal tracks die we wellicht over een aantal dagen zullen gaan rijden.

Dag 139 – vrijdag 15 maart 2013
Voordat we vandaag verder rijden, moeten we eerst tanken. Omdat er pas weer service is na 8 AM bij het roadhouse nemen we een ontbijt en wachten totdat het roadhouse geopend wordt. Rond een uur of half acht begint het opeens druk te worden. Vanuit alle kanten komen grote getale Aboriginals aangereden. Ze hebben de autoramen open en er klinkt luide muziek. Niet normaal hoeveel Abbo’s -zoals wij de Aboriginals noemen- zich hier op dit vroege tijdstip verzamelen. We kunnen ons niet voorstellen dat ze allemaal, net als wij, zitten te wachten op brandstof of eventueel eten uit het roadhouse. Wanneer de deuren van het roadhouse om exact 8 AM geopend worden, zwermen ze naar binnen. Voordat we getankt hebben, komen de eersten met gebakken kippenpoten, frisdrank, brood en weet-ik-wat-niet-allemaal al weer naar buiten. Het lijkt wel een invasie! …en er komen er steeds meer aangereden.

Nieuwsgierig vragen we de medewerker of dit de normale gang van zaken is. De man vertelt ons dat er vandaag een begrafenis van een Aboriginal is en dat iedere aanverwante, familie, vriend of bekende daar bij aanwezig wil zijn. Dat is de gewoonte en daarom komen vandaag de naasten van heinde en ver naar Warburton. Wat ons het meest verbaast, is dat degene die vandaag begraven of gecremeerd of op welke manier dan ook zijn of haar afscheid krijgt, al meer dan een maand geleden overleden is. We begrijpen niet hoe een lichaam bij deze temperaturen een maand lang boven de grond kan staan, daarom is ons meest voor de hand liggende conclusie, dat het lichaam waarschijnlijk al begraven is en dat er een ceremonie ter nagedachtenis gehouden wordt. Dat verklaart waarschijnlijk ook de luide muziek die we gisteravond vanuit het dorp hoorden, alsof er een groot feest gaande was.

De rit vandaag door de woestijn is dezelfde als gisteren. Naast het wildife, zien we uiteraard weer diverse ‘kunstwerken’ langs de route staan. Zelfs complete opleggers mét lading staan weg te roesten in het landschap.

We rijden vandaag zelfs op een R.F.D.S. Emergency Airstrip. Dit is een verhard gedeelte in de weg bestemd voor de Royal Flying Doctors Service om met vliegtuigjes te kunnen landen en weer op te stijgen. Een prachtige ontwikkeling dat zelfs in deze uitgestrekte woestijn binnen no-time hulp geboden kan worden!

Wanneer de avond invalt zoeken we een plekje bij een zoutmeer, Lake Carey. Het is weer zo’n avond dat de vliegen het ons onmogelijk maken om op welke manier dan ook te genieten van een maaltijd, laat staan het bereiden ervan. Het is dan ook al donker voordat we gegeten hebben en we duiken daarna snel onze tent in.

Dag 140 – zaterdag 16 maart 2013
De route van Lake Carey, een zoutmeer van ruim 50 kilometer, naar Kalgoorlie is erg indrukwekkend.  We rijden nu niet meer over de Great Ocean Road, maar zijn bij Laverton zuidwaarts een 4WD track opgereden, op advies van de Nederlander die we twee dagen geleden tegenkwamen.



Deze route gaat dwars door de mijnenvelden van zuidwest Australië. Het valt ons nu pas op hoeveel mijnvelden er zijn en dat de Australiërs werkelijk alles openboren om delfstoffen als goud, nikkel of zink te vinden. Het transport ervan gebeurt d.m.v. roadtrains en de wegen zijn speciaal voor dit transport aangelegd, waardoor je als burger geen gebruik van deze wegen mag maken. Waarschuwingsborden, ‘danger zones’ en boetes weerhouden je er wel van om deze wegen te gebruiken. Vreemd is het wel om in deze ongerepte natuur dit soort (desolate) wegen te vinden, terwijl je zelf een 4WD track neemt.

Na drie dagen onverharde routes te hebben gereden, slaan we in Kalgoorlie het nodige proviand in. We willen vandaag proberen om in Hyden te overnachten om daar morgenochtend de ‘Wave Rock’ te bezichtigen. We kunnen nu via de highway rijden, maar toch nemen we een 250 kilometer lang 4WD track omdat dit bekend is als het ‘John Holland Track’.



De borden geven aan dat de ‘road closed’ is maar we wagen het erop. Volgens ons is de route gesloten, omdat het hier de afgelopen dagen behoorlijk heeft geregend en er veel water kan staan, maar er zijn geen kruisende rivieren dus we nemen de gok. -Lukt het niet dan gaan we gewoon weer terug-.

Na 85 kilometer dirtroad (het woord dirtroad is nu echt van toepassing, want de modder zit werkelijk overal op de auto), komen we bij een splitsing en kunnen we het ‘echte’ John Holland Track oprijden. We kunnen zien dat we de eersten zijn die deze route na de regen gaan rijden en we spreken af een aantal kilometers te verkennen en dan te besluiten of we de route vervolgen of niet. Soms is de route zo smal dat we genoodzaakt zijn om uit te stappen en de struiken weg te drukken om de eventuele krasschade aan de auto te beperken. We rijden door diepe plassen en zakken soms zo ver weg dat we besluiten van deze route af te zien. De andere route naar Hyden, blijkt ook nog spectaculair genoeg te zijn! –al komen we daar pas later achter-.

Reden we gisteren nog in de verzengende hitte van de woestijn, zo voelen we vandaag de temperatuur teruglopen. We rijden nu ook meer in beboste omgeving en kunnen zien dat de regenval hier aanzienlijk is geweest. De auto ploegt zich werkelijk door de route heen! Wanneer we een tegenligger tegenkomen, informeren we elkaar over de route die we net gereden hebben en we horen dat we op tien minuten afstand van de ‘normale’ gravelroad zijn én dat het weer omslaat. Op zich is dit geen ramp, maar er blijken fikse onweersbuien aan te komen. We wensen hen succes met de lange route die zij nog moeten afleggen en vervolgen dan snel onze route. We inspecteren nog even of onze spullen nog stevig vastzitten op de auto en concluderen dat de Nissan wel een fikse regenbui kan gebruiken! ;-)

Vanaf de gravelroad is het nog drie uur rijden tot aan Hyden. De lucht betrekt en we zien om ons heen het onweer inslaan.



Net zoals een week geleden in de woestijn blijft het een mooi schouwspel zolang we maar in de auto zitten. Wanneer we ’s avonds een plek zoeken om te overnachten hebben we geen andere keus dan in een vrij open veld te gaan staan. We gokken er maar op dat de onweersbuien aan ons voorbij zullen trekken, maar niks is minder waar. ’s Nachts worden we diverse keren opgeschrikt door harde klappen alsof ze vlak naast de tent inslaan. Tot tweemaal toe besluiten we om voor de veiligheid in de auto te slapen, maar wanneer de ergste buien voorbij zijn, klimmen we rond 4:00 uur in de ochtend de tent weer in.

Dag 141 – zondag 17 maart 2013
De Wave Rock is net als de Uluru (Ayers Rock) een bekend natuurverschijnsel in Australië. De rots heeft deze naam gekregen, omdat het lijkt alsof het een enorme golf is die plotseling is versteend. De Wave Rock is een enorm blok graniet van ongeveer 110 meter lang en 15 meter hoog. Door de holle zijwand lijkt de rots op een golf. Dit effect wordt nog vergroot door de verticale lijnen die worden veroorzaakt door het regenwater dat van de rots afsijpelt.

Na een korte nacht en na een bezoek in Hyden bij de Wave Rock rijden we vandaag door naar Albany. Hier begint voor ons de reis door zuidwest Australië waar we ongeveer twee weken willen verblijven, voordat we weer naar Perth rijden. Het weer lijkt onze spelbreker te worden, want hoe zuidelijker we komen, hoe slechter het weer wordt.

De route naar Albany gaat langs zoutmeren en enorme graan- en tarwevelden. Dat landbouw in dit deel van deze streek een grote bron van inkomsten is, is duidelijk zichtbaar.



Wanneer we Albany inrijden, gaan we op zoek naar een BIG4-camping. We hebben de faciliteiten nu wel nodig voor we verder reizen; een warme douche, de kleren wassen en ook de auto moet schoongemaakt worden. Wanneer we ’s avonds langs het strand lopen, waait de koude gure wind om ons heen. Zijn we nu zo verwend of is dit deel van Australië nu zo’n wereld van verschil met het ‘andere’ Australië? Eerst maar een goede nachtrust, dan zien we morgen wel weer.

Dag 142 tm 147 – maandag 18 maart 2013 tm zaterdag 23 maart 2013
We kiezen ervoor een dag te ‘rusten’ op de BIG4 en een dag in Albany te blijven. We hebben de afgelopen weken heel veel kilometers gereden, veel prachtige indrukken opgedaan en we merken dat we hierdoor wat onrustig zijn. Misschien dat een dag rust daar positief aan bijdraagt, want het is toch wennen om weer in de bewoonde wereld zijn. We staan opeens op een afgebakende plek in plaats van in de vrije natuur. We pakken de boeken erbij en proberen ons wat in te lezen in deze omgeving. Kijken of er plekken zijn waar we graag naar toe willen. We hebben inmiddels veel  gehoord over locaties als Margaret River en Busselton en besluiten daarom om via de kustlijn richting Perth te rijden. We rijden door diverse bosrijke gebieden en nationale parken. Zo nu en dan kiezen we een 4WD route die ons naar diverse stranden aan de zuidkust brengt.



In het Pagett NP is de 4WD route dusdanig ‘zanderig’ dat we vast komen te zitten op het strand en dat terwijl we de druk in de banden hebben verlaagd van 45 naar 20 Psi. De auto lijkt zich ondanks deze minimale bandenspanning toch in te graven in het rulle zand. Wanneer het uitgraven met de schep én het gebruik van de ‘trackies’ geen oplossingen blijken te zijn, laten we als laatste alternatief de banden leeglopen naar 8 Psi. Bij deze bandenspanning moet je uitkijken dat de band niet van de velg loopt, vooral wanneer je een bocht doorrijdt. Maar omdat we alleen op het strand zijn, hebben we geen keuze. We maken de juiste keuze, want de auto trekt zichzelf uit het zand en we rijden met gemak de duinen door om onze route te vervolgen.

We missen de droogte en de warmte; we komen erachter dat dit gedeelte van Australië niet aansluit bij onze verwachtingen en belevenissen tot nu toe in Australië. We hadden verwacht dat we zeker twee weken in zuidwest Australië gingen doorbrengen, maar we beslissen om het anders te doen.

We rijden via o.a. Margaret River en Busselton naar Perth.



In Perth moeten we nog een aantal zaken regelen en rijden daarna gelijk door naar Francois Perron NP boven Denham. Dit nationale park ligt circa 1000 kilometer boven Perth. Hier hebben we in het begin van onze reis een aantal dagen doorgebracht en dit is één van de locaties die we nog heel graag weer een keer willen bezoeken. Het is met geen pen te beschrijven hoe mooi deze locatie aan de westkust van Australië is! -Voor ons wordt dit de afsluiter van ons avontuur door Australië-.

Dag 148 – zondag 24 maart 2013
Eén van de mooiste routes die we het afgelopen half jaar hebben gereden, gaan we vandaag weer herbeleven. Een route langs een kust met hagelwitte stranden en azuurblauwe zee. Ook gaan we nog een keer langs ‘Shellbeach’; een strand bedekt met een meters-dikke laag witte schelpjes. We genieten weer van de grote en droge vlaktes –ingedroogde zoutmeren- zoals we die tijdens ons eerste bezoek zagen, maar met dit verschil dat er deze keer veel ‘heide’ groeit. Dit is weer gaan groeien en bloeien na het regenseizoen. Het geeft het geheel een mooie paarse gloed.

Aan het einde van de middag rijden we onze auto naar Coronation Beach; een camping die door zijn ligging vooral ingericht lijkt voor surfers. Direct aan het strand, maar door de harde wind begrijpen we gelijk waarom dit een ideale surfplek is. In een duinpand zetten we onze tent op en genieten van de avond.  

Dag 149 en dag 150 – maandag 25 maart en dinsdag 26 maart 2013
Al vroeg pakken we onze tent weer op en rijden verder naar Herald Baight. Een vrije plek direct aan zee. Een kilometers lang strand dat we delen met drie andere kampeerders en enkele vissersmannen.

De zee is helder en wanneer we een duik nemen zien we op een gegeven moment in de verte een zwarte ‘schim’ door het water bewegen.



Op nog geen 100 meter afstand komt opeens een grote vin boven water en schiet op de kustlijn af. We lopen snel door het water het strand op en zien dat de haai wel drie tot vier meter lang is. Het blijkt een ‘hammer shark’ te zijn die een ‘guitar shark’ achterna zit. Ook de andere kampeerders hebben het gezien en terwijl we naar dit schouwspel staan te kijken, raken we in gesprek met een Nederlands stel, Peter en Irene. Zij zijn vier maanden op reis door Australië.

Als later op de middag twee vissers met hun vangst aan wal komen, kopen we twee grote vissen van hen voor op de bbq en genieten ’s avonds van een gezellige avond met Peter en Irene.



Omdat het hard waait op onze huidige plek, verplaatsen we de auto naar iets verderop. We staan hier meer uit de wind en hebben hier het gehele strand voor ons alleen. Onbeschrijfelijk. We genieten van zon, strand en zee. Niet alleen door de boeken die we lezen, maar ook door de vele vissen die hier zwemmen en de vogels die hier vliegen, vermaken we ons prima.

Dag 151 tm dag 156 – woensdag 27 maart tm maandag 1 april 2013
De afgelopen twee dagen waren fantastisch, maar door de toenemende harde wind zien, proeven, voelen en vinden we overal zand. We willen hier graag blijven staan, maar omdat we ons ieder moment van de dag zo moeten ‘wapenen’ tegen de wind besluiten we toch om een meer beschutte plek te zoeken en rijden daarom naar de ‘Big Lagoon’ aan de zuidzijde van het schiereiland. Als we nietsvermoedend de campground oprijden, valt onze mond open van verbazing; azuurblauw water in een kleine beschutte baai met een klein strandje, met enkele kampeerplekken. Dit mag men met recht een lagoon noemen! Aan de ene zijde de lagoon, aan de andere zijde mooie rode ‘duinen’ die genoeg beschutting bieden tegen de wind.

Later op de middag blijkt, dat we onze ‘buren’ al eerder ontmoet hebben; het Duitse stel Marcel en Steffi stond naast ons op Coronation Beach. Zij zijn net getrouwd en zijn op ‘honeymoon’. Ze reizen vijf maanden door Australië en Bali. Ze houden erg van kite-surfen en hebben hier op de Big Lagoon dan ook een prima plek gevonden.



Het water is ook hier weer zo helder, dat we alle vissen kunnen zien zwemmen. We zien haaien, roggen maar ook schildpadden aan onze voeten voorbij zwemmen.



Aangezien er hier in het nationale park geen voorzieningen en winkels zijn, voelen we ons net als twee kandidaten van het programma ‘Expeditie Robinson’. We hebben voor enkele dagen proviand mee, maar kunnen dit niet zonder pardon aanbreken of opeten. Overdag zwemmen we lekker in zee, wandelen we langs het strand en ’s avonds wassen we ons met zeewater dat door de zon is opgewarmd.



De vissersmannen bij wie we eergisteren vis hebben gekocht, leveren ook hier onze dagelijkse portie verse vis aan. ’s Avonds bereiden we samen met Steffi en Marcel de vis voor en genieten van onze maaltijd. Iedere avond biedt de ondergaande zon en de sterrenhemel de mooiste avondprogramma’s aan.

Dag 157 tm 173 – dinsdag 2 april tm donderdag 18 april 2013
Na deze fantastische dagen aan de Big Lagoon is het tijd om weer richting Perth te rijden. Martin zijn moeder, broer en zus komen over enkele dagen en we willen ze een week laten meegenieten van onze belevenissen in en rondom Perth. We hebben hiervoor een huis gehuurd in de wijk Mt. Pleasant nabij  de Swan River.

Voordat de familie komt, moeten we nog de nodige zaken regelen. We hebben besloten om de auto mee te nemen naar Azië en moeten hiervoor een Carnet de Passage (grensdocument) regelen en het inschepen organiseren. Dit blijkt allemaal ingewikkelder te zijn dan gedacht, maar de aanhouder wint. Het lukt ons om afspraken te maken en alles te regelen zodat we 18 april a.s. op het vliegtuig richting Singapore kunnen stappen. We kunnen de auto achterlaten bij het transportbedrijf in Perth en spreken met hen af dat zij de auto op die datum verschepen (overtocht Perth – Kuala Lumpur circa twee weken) waarop de auto gelijktijdig met ons arriveert eind mei in Kuala Lumpur, Maleisië. Hierdoor kunnen we nu eerst doorreizen naar Singapore, Bali en de Filippijnen om aansluitend de auto op te halen in Port Kelang, nabij Kuala Lumpur.

Ook moeten we nog een laatste twin-rix inenting in Perth halen, omdat deze herhalingsprik pas na vijf maanden na de vorige inenting kan worden gegeven.

Het weerzien met de familie is erg fijn. De week vliegt voorbij. Vele verhalen worden over en weer gedeeld en we hebben voldoende foto- en filmmateriaal voor een paar avondvullingen. Het is goed elkaar weer te zien. Ook worden we verblijd met het fantastische nieuws dat er eind augustus familie-uitbreiding is.



We rijden deze dagen een aantal routes langs de kust en landinwaarts. We laten de familie voelen wat een 4WD route in de duinen én een nationaal park te bieden heeft. We zien emoes en kangoeroes aan ons voorbij komen. ’s Avonds zoeken we een geschikte locatie waar we een lekkere maaltijd bereiden en kunnen genieten van de sterrenhemel op het zuidelijk halfrond.



We nemen de ferry over de Swan River naar Fremantle, bezichtigen de skyline en het stadscentrum van Perth.



Als afsluiter genieten we de laatste avond van een diner bij The Old Brewery aan de Swan River.

Na een geweldige week samen brengen we de familie zaterdag 13 april weer naar het vliegveld in Perth. Het afscheid is emotioneel, maar we hebben fijne dagen gehad met elkaar.

 We verblijven zelf nog een paar dagen in Perth om het transport verder te regelen, zodat we donderdag 18 april door kunnen reizen naar Singapore, waar we samen met vriendin Heidi een week gaan genieten van de bruisende stad Singapore.