Op route van Derby naar Ormiston Gorge Campground

Lieve allemaal, wat geweldig om alle reacties weer te lezen! Blijf vooral schrijven! We zijn helaas niet in gelegenheid om iedereen persoonlijk bericht terug te sturen, dus daarom dit algemene berichtje aan jullie allemaal. We lezen met regelmaat via 3G onze email (als we bereik hebben), dus indien jullie ons een persoonlijk emailberichtje willen sturen, kan dit via Margrethe haar emailadres [email protected]   Via Martin zijn emailadres ([email protected]) mag natuurlijk ook, maar dit postvak kunnen we alleen openen via internet- of wi-fi aansluiting.

Tot snel! Lieve groeten, Martin en Margrethe

PS terwijl we hier nu bezig zijn ons verhaal te 'publiceren', worden we 'as we speak' geinterviewd door de muzikant en schrijver Barry Skipsey van Glen Helen Resort die bij gelegenheid interviews afneemt en foto's maakt voor het locale nieuwsblad. Hij sprak ons aan omdat hij onze 'werkplek' op Ground Zero of een hectisch zenuwcentrum vindt lijken, omdat we met laptop, iPad, de nodige mobiele telefoons en nog wat bankpassen onze adminstratie aan het bijwerken zijn. Dus 'flits', 'flits'.. Daar gaan we! We moeten vooral doen alsof we Barry niet zien, dus we zijn nu 'fake' aan het typen en ondertussen worden er nog wat 'fake' aansluitingen op de USB-poorten gemaakt en omdat we aan de biljarttafel werken, worden ook de biljartballen nog even gepossitioneerd en dit alles voor de foto... Binnen nu en een maand zullen we 'wereldnieuws' zijn in The Alice Springs Local Daily News. Barry heeft ons toegezegd een exemplaar toe te sturen - to be continued, zullen we maar zeggen -.

Dag veertien (zaterdag 10-11)
Wow! Wat een paradijsje op aard. Derby Caravan Park, en dat in een stadje als Derby. We hebben écht heerlijk geslapen, want zoals we in ons vorige verslag al schreven, hadden we allebei behoefte aan een nacht op een écht bed in een koele kamer. Natuurlijk slaapt ons tent-bed heerlijk, maar in de drukkende vochtige warmte zoals in Derby in combinatie met de spanning  zoals we die ervaren door de Aboriginals, hadden we behoefte aan een hotelkamer en deze plek was een prima oplossing. We hebben een eigen ‘suite’ met boxspring en koelkast, voorzien van airconditioning en fan. Het is niet meer dan dat, maar samen met de sanitaire voorzieningen van de camping, net als het zwembad en de aanleun-keuken (ingericht als een volwaardige ‘gemeubileerde’ keuken waar we dan ook erg gesmuld hebben van onze Australische bonenschotel!) is het een klein paradijsje. Door het subtropische klimaat groeien overal de meest prachtige tropische bomen en planten en vliegen overal om ons heen papagaaien in de meest geweldige kleuren. We hebben weer nieuwe energie gekregen door de afgelopen nacht, dus het is tijd om de auto eens lekker schoon te maken en te her-inrichten. We halen alles uit de auto – in de brandende zon en enorme drukkende warmte van 40 graden – en herpakken onze opbergboxen. We willen wat meer ruimte creëren. We hebben te veel kleren meegenomen, zo blijken broeken en truien echt niet nodig onder deze weersomstandigheden, en we komen tot de conclusie dat we onze bbq te weinig gebruiken, maar dat deze samen met de gasfles van 9 kg, wel heel veel ruimte inneemt. We besluiten haar daarom maar weer te verkopen, zodra we er een goede prijs voor kunnen krijgen!

De gastvrouw is erg vriendelijk en terwijl we al uitgecheckt hebben en de schoonmaak al is geweest, mogen we alsnog een keer onder de douche stappen. We krijgen de sanitair-sleutel zelf even in beheer, met het verzoek om ‘maar één douche te gebruiken’, want dat scheelt haar weer extra schoonmaak…  We stappen om 12uur – enigszins verlaat, maar vol enthousiasme – weer in de auto op weg naar de Boab Prison Tree.

Dit is een enorme boom van meer dan 1000 jaar oud, geheel hol van binnen en een omtrek van 16 (!) meter. De Boab Prison Tree wordt nu vooral bewoond door bijen en slangen, maar de Boab Prison Tree is een speciale Boab die door de Aboriginals heilig verklaard is, maar die vanaf 1887 tot 1906 werd gebruikt als ‘tussenstop’ om de Aboriginal-gevangen te laten overnachten voordat ze naar de gevangenis in Derby werden gebracht. Voordat ze bij de Boab Prison Tree aankwamen, hadden ze vaak dagen daarvoor iedere dag al 24 tot 48 kilometer gelopen en moesten ze zich ‘opfrissen’ bij de bron nabij de boom omdat de Aboriginals anders Derby niet binnen mochten komen. De Boab bomen zijn een speciale soort bomen die alleen in de omgeving van Derby groeit. Ze lijken vooral op de bomen, zoals kinderen die tekenen. Een dikke stam met dunnere takken die keurig een ronde kroon vormen met lichtgroene blaadjes.

Later op de middag – het kan niet uitblijven met de drukkende warmte – is er slecht weer op komst. Achter ons schijnt de zon hoog aan de hemel, maar voor ons pakken donkere wolken samen. Een prachtig gezicht, vooral op de foto’s, maar we worden bijna gedwongen een kampeerplek te zoeken, want het onweer houdt aan. We komen langs Ellendale, een campsite langs de weg, waar al snel meerdere toeristen ons komen vergezellen. Het waait hard, dus we zetten de luifel van onze tent extra stevig vast, maar de buien – en de wind -  gaan later op de avond gelukkig aan ons voorbij, maar dat ene ‘buitje’ heeft wel alles weer even opgefrist. We zoeken ons heil onder de luifel en genieten onder het genot van koel bier en een fles rode wijn nog even na van de prachtige onweersflitsen die tot zeker 22u de lucht blijven verlichten!

Dag vijftien (zondag 11-11)
We zijn vroeg op, eerlijk gezegd, te vroeg gewekt.. door onze buurtjes. Vier jonge meiden in een oud Toyota-busje hebben om half5 ’s ochtends al heel veel plezier, dus we staan ook maar op en zingen vrolijk mee! Het is weer een stralende zonnige dag en we zitten om 06:45 weer in de auto onderweg  naar Purnululu National Park. Onderweg treffen we weer een stevige bosbrand, hoge rookpluimen torenen boven de heuvels uit en later zien we ook grote vlammen langs de weg.

Tot vandaag hebben we deze branden vooral van veraf gezien of in ieder geval niet zo hevig, maar dit is allesvernietigend. We zien ook voor het eerst een helicopter over vliegen; waarschijnlijk om te inventariseren hoeveel schade er tot nu toe is berokkend of hoeveel hectare er verder nog zal afbranden. We zijn zwaar onder de indruk van dit natuurgeweld.

We zoeken een campsite in het bos van Purnululu National Park op Walardi Campground. We rijden  70 kilometer  4-WD dwars door creeks en over zwaar offroad-terrein. Wat een ervaring! Wow, dit is waar we al zo lang over gedroomd hebben. Geen steen te groot, geen creek te diep, de Nissan Patrol trekt ons er prima doorheen!

We zijn in het Purnululu National Park om de Bungle Bungle rotsformatie te bekijken. Deze bergen zijn wederom heilig verklaard door de Aboriginals en ze worden Bungle Bungle genoemd, omdat dit het Aboriginal-woord is voor bijenkorf. Als je namelijk goed kijkt, lijken het net bijenkorven. Het zijn bergen met laagjes geel-zwart; bestaande uit ijzeroxide en een bacterie. Zodra de bacterie verdwijnt, erodiseert het ijzeroxide en verdwijnen de Bungles...

Op de campsite ontmoeten we Glenn, een Koreaanse jongeman die als industrieel ontwerper werkzaam is in Australie om zijn  kennis te verbreden. Hij is hier dit weekend aan het kamperen met zijn Koreaanse vriend Kai en Taiwanese vriendin Sandy. Glenn is een enorm gedreven iemand die erg geïnteresseerd is in alles en iedereen en nodigt ons daarom van harte uit om samen met zijn vrienden een Koreaans biertje te drinken! We wisselen veel informatie uit over de Europese en Aziatische culturen. Zo blijkt dat een Koreaan maar 2 weken vakantie heeft op jaarbasis. Ook overwerken is een gewoon-goed in Korea; in de meeste gevallen worden overuren niet uitbetaald en is dit deel van je werk.

Dag zestien (maandag 12-11)
Wederom gewekt door buren! Deze keer door Glenn en zijn vrienden. Vanaf 4u ’s nachts zijn ze al druk met van alles en nog wat, maar Glenn kon niet slapen door het huilconcert van de dingo’s, zei hij. Wat geweldig! Midden in de nacht werden we wakker door het gehuil van enkele dingo’s. Het moeten er meerdere geweest zijn, maar hoeveel weten we niet. Dit is Australië, wow!
Kay wil nog een paar foto’s maken met zijn ‘Europese vrienden’ en we moeten allemaal ‘Gangnam- stijl’ op de foto. Allemaal in dezelfde pose en dan maar lachen! Dat is toch wel heel gezellig ontbijten zo om 6uur! Een aanrader voor diegenen die ’s ochtends wel wat gezelligheid kunnen gebruiken voordat ze naar kantoor gaan, of misschien juist wel op kantoor zijn!

We pakken nog een paar extra kilometers dirtroad naar Cathedral Gorge in Purnululu National Park. Een prachtige kloof waar na het natte seizoen héél véél water valt en waar dan een wilde rivier zal stromen. We kunnen het ons bijna niet voorstellen nu we hier zo vroeg al in deze warmte lopen. Alles is dor en droog en het pad waar we lopen, moet na het natte seizoen wel de rivier zijn. Ondertussen lopen we langs de diverse bruine ‘torentjes’, die dus allemaal termietenbulten blijken te zijn. Overal langs de weg, in ieder landschap staan ze. Sommige 20 cm hoog, anderen zeker wel 3 meter hoog! Het is een prachtig gezicht en je kunt er de brandgevoeligheid van de verschillende gebieden aan aflezen, omdat in die gebieden waar veel bosbranden zijn, de torentjes minder hoog zijn, omdat de termieten verbranden en daardoor niet verder kunnen ‘bouwen’.

Onze auto is nog steeds niet in orde. Door het offroad rijden horen we nog steeds een geluidje en zoeken een garage in Hall’s Creek. De garagehouder wil gerust even kijken en zet de auto ‘op de brug’. Terwijl hij samen met Martin naar de oplossing kijkt, vraagt Margrethe aan de eigenaresse of ze misschien iemand kent die belang heeft bij een z.g.a.n. Weber baby-bbq. ‘Ja, ik ben wel geïnteresseerd’, zegt ze zonder nadenken. De auto wordt in orde gemaakt en we zetten twee volle jerrycans benzine in de auto ‘in ruil voor’ onze bbq. Zo doe je dat!

We vervolgen onze route om via de Tanami-road richting Alice Springs te rijden. De Tanami-road (spreek uit als Tannamaai) is een 4-WD dirtroad van bijna 1000 kilometer dwars door de Great Sandy Desert. Een oneindige sliert rood zand met hier en daar een stevige kuil of de nodige ‘gravel’. We zijn nog laat onderweg, dat blijkt vandaag in ons voordeel, omdat kangaroes nachtdieren zijn en tot leven komen, zodra de schemer inzet. We zien vandaag dan ook meer dan ooit tevoren, zeker wel 10 exemplaren! Eindelijk! De kangoeroes blijven allemaal ‘nieuwsgierig’ zitten, zodat we prachtige foto’s en filmpjes van ze kunnen maken. Wat een geweldige beesten. Ze blijken groter dan we verwachten nu we ze van dichtbij kunnen zien. Enorme zwarte klauwen waarmee ze in de aarde graven én rake klappen mee kunnen uitdelen, zoals ons verteld wordt.

We rijden door naar Wolfe Creek Crater. Het is inmiddels erg donker. We moeten de nodige hekken openen en weer op slot doen – tegen loslopend vee en tegen kangoeroes -. We kunnen door het donker de route niet zien die we rijden, dus het is een verrassing wat we morgen zullen zien als we wakker worden. – Dit is avontuur, geloof ons! – De campsite is een open plek met hier en daar een struikje. Omdat we niets kunnen zien in het duister vragen we de enige andere campinggasten, twee Engelse jongens, waar we onze auto en tent neer kunnen zetten. Ze lachen.. ‘Anywhere, space enough. Pick any spot you want!’ Tja, ruimte is hier overal genoeg. Voor alles en iedereen. We kunnen ons inmiddels voorstellen, dat Australiërs geen idee hebben van hoe dichtbevolkt Nederland is!

Dag zeventien (dinsdag 13-11)
Onze campsite is aan de voet van de Wolfe Creek Crater. Deze krater is gevormd door een meteoriet inslag, 300.000 jaar geleden. Het is een krater van 850 meter in doorsnede met een diepte van 200 meter waarvan 20 meter door de jaren heen ‘gedicht’ is door stof en met zand. We lopen naar de rand van krater en voelen ons letterlijk ‘On Top of The World!’. Wederom een WOW-gevoel!

We rijden door naar de Aboriginal-community ‘Billiluna’waar we wederom moeten tanken met toestemming van het dorpshoofd. We gaan eerst even via de Community-store, waar het toch weer opvalt, dat de blanke mensen de winkel beheren en de Aboriginals de spullen kopen. De dame achter de kassa verwijst ons naar het Dorpshoofd ‘aan het begin’ van de commune en een keurige meneer die de status ‘Dorpshoofd’ wijs draagt, komt ons al tegemoet lopen. Of we even 10 minuten geduld hebben, want hij wil graag eerst even zijn lunch ophalen uit de Community-store, voordat hij ons kan helpen. ‘First things First’, zullen we maar zeggen… Het zijn flinke bedragen. Er hangt al jaren een lijstje met fixed-prices op de benzinetank; AUD 2,60 per liter - omgerekend € 2,20 per liter voor zowel diesel, als benzine. Voor ons moeilijk voor te stellen, maar de volgende klanten wachten geduldig op hun beurt en sluiten met hun auto keurig achter ons aan. We gooien onze tank maar niet helemaal vol, want verderop zal nog wel een benzinepomp staan die ons tot Alice Springs kan brengen en waar we wellicht weer voor ‘normale prijzen’ kunnen tanken.

Onderweg over de Tanami-road zien we wederom prachtige ‘kunstwerken’ staan. De meeste auto’s worden achtergelaten en nooit meer opgehaald of weggesleept. Ze blijven geplunderd en uitgebrand langs de weg staan en liggen. Aan sommige wrakken kun je niet meer zien wat voor auto het in originele staat is geweest , dus die zullen er toch al een behoorlijke tijd staan.

We kunnen ons niet voorstellen, dat in zo’n keurig land als Australië, deze wrakken gewoon blijven staan. Wel moeten we eerlijk toegeven: het geeft wel een extra ‘woestijn-tintje’ aan onze rit. Om aan te geven, dat de ANWB niet overal nodig is, blijkt wel, als we een auto zien naderen die een lekke band heeft. Daar heb je helemaal geen hulp bij nodig, zal deze man gedacht hebben en is gewoon langzamer gaan rijden. Hij reed inmiddels op de velg verder  – raar gezicht - . De woestijn is vele malen meer groen, dan we verwacht hadden. Het is een lange oneindige vlakte, maar er groeit veel meer struikgewas dan we in de film ‘Once Upon A Time In The West’ gezien hebben. De zon brandt vel en kleurt de hemel blauw. Het is een prachtig contrast met de roodbruine zandvlakte. Over deze vlaktes rijden we een nieuwe staat, Northern Territory, binnen en hiermee zijn we een volgende tijdszone gepasseerd. Dit hebben we niet in de gaten en verderop zullen we jullie hierover nog een leuk verhaal vertellen! We gaan op zoek naar een kampeerplek en strijken neer op het voormalige terrein van Rabbit Flat Roadhouse. Deze roadhouse is sinds vorig jaar gesloten en we zien dan ook niets meer dat aan deze roadhouse herinnert, niets anders dan dat de plek genoemd wordt op de kaart van Camps 6. We gaan ‘wildkamperen’ en zoeken een plekje achteraf, zodat we niet ‘in het zicht staan’. We zetten onze tent op en genieten van heerlijke, zelfgebakken pannenkoeken (van boekweitmeel) terwijl we de zon aan de horizon zien wegzakken. De pannenkoeken smaken misschien iets droger dan de Nederlandse exemplaren, maar ze smaken fantastisch! –het is een  goede reden om een beetje meer jam of Nutella op onze pannenkoek te smeren, haha! -

Dag achtien (woensdag 14-11)
We zijn gisteravond een beetje onrustig in slaap gevallen, omdat we allebei erg waakzaam waren met betrekking tot ondefinieerbare geluiden, maar we zijn alweer vroeg onderweg. Vandaag gaan we richting Tilmouth Well Roadhouse. In Camps 6 wordt Tilmouth beschreven als een prima kampeerplek met toilet en douche, dus off we go!

We hebben onze jerrycans, zoals we die zo goed afgedongen hebben in ruil voor onze bbq, tot nu toe niet nodig gehad, maar we redden het niet tot de volgende tankmogelijk, dus we stoppen de auto, pakken de trechter erbij en gieten onze eerste gele jerrycan leeg. Zelf benzine ‘tanken’ onderweg, wat een belevenis!

Hier worden afstanden van 500 tot 600 km zonder pardon overbrugd en dan zijn er in Nederland nog mensen die zonder benzine komen te staan? We kunnen het ons niet voorstellen, alles is relatief zullen we maar zeggen! We redden het prima tot Yuendumu, wederom een Aboriginal-community waar we zullen moeten tanken met toestemming van het dorpshoofd. We rijden het dorp in en zien gelijk weer de borden ‘Only Locals’. Maar ach, we zijn en blijven toeristen, dus we rijden brutaal door. Het is een droevig aanzicht. Het is een indrukwekkende commune, toch weer anders dan alle voorgaande Aboriginal-dorpen. We voelen ons niet op ons gemak en voelen de spanning. Er ligt overal rotzooi en afval op straat en langs/bij de huizen. Prima huizen, maar de mensen hebben in sommige gevallen hun hele interieur buiten staan, inclusief bedden en beddengoed. Auto’s die zonder wielen op kratjes zijn geparkeerd, een schoolgebouwtje waar de ramen uit zijn geslagen, en overal kinderen… Het lijkt alsof de Aboriginals elkaar niet goed verstaan, want op normale toon kunnen ze niet met elkaar communiceren. Ze schreeuwen alleen maar tegen elkaar en tegen de kinderen, waar je ze ook tegenkomt. Maar het Nieuw-Zeelandse echtpaar dat de   Community-store beheert, lijkt hier geen moeite meer te hebben. De Nieuw-Zeelanders zijn op doorreis, maar wilden graag een paar centen verdienen om verder te kunnen reizen. De vriendelijke man is behalve winkeleigenaar ook pomphouder en laat de winkel voor wat het is en loopt met ons mee naar buiten. Deze Community-store is niet alleen supermarkt, maar ook snackbar, voedselbank, internetcafé en showroom/prijzenkast  voor alle dorps-trofeeën. Het is schrijnend om hier door de Aboriginal-commune te rijden. We voelen ons niet alleen bezwaard om hetgeen we ‘zonder moeite’ kunnen kopen, maar ook omdat we onszelf  ‘zomaar’ toegang tot deze commune hebben verschaft. Het is ons niet duidelijk hoe de Aboriginals zich handhaven hier in Australië: worden ze als een minderheid gezien of gedragen ze zich als minderheid? Op deze vraag krijgen we later antwoord als we een gezellig gesprek voeren met de dame achter de bar van Tilmouth Well Roadhouse.

Onderweg zien we weer enorme bosbranden. Een fikse vlammenzee met vlammen tot 3 meter hoog slokt al het groen op dat we aan onze rechterhand zien. Het blijft indrukwekkend.

We reizen af naar Tilmouth Well Roadhouse, gerund door een Schot met zijn Australische vrouw. We blijven het iedere keer zeggen, maar ook deze keer weer een geweldige plek. Het lijkt wel een oase, een fata morgana. Een mooie groene wijde grasmat met mooie beschutte kampeerplekken.

Een restaurant, een winkeltje, een wasmachine en een zwembad. Alles omgeven door mooie palmen en papagaaien. ’s Avonds nemen we een lekkere verfrissende duik in het zwembad en drinken we een drankje aan de bar met de bedoeling om aan ons reisverhaal te schrijven, maar al tijdens de eerste bestelronde raken we in gesprek met Karen; zij werkt bij Tilmouth in de bediening, nadat zij als reisleidster heeft gewoond en gewerkt in Sydney. We vragen haar naar mooie plekken hier in Australië en al snel gaat het gesprek over onze indrukken die we opgedaan hebben in de Aboriginal-comminuties. Karen vertelt ons dan ook dat de overheid heel veel moeite doet om de Aboriginals als gelijken te behandelen, maar dat de Aboriginals zich blijven distantiëren van de ‘blanke Australiers’. De Abo’s ervaren nog steeds het gevoel dat Australie hen afgepakt is door de blanken. De overheid voorziet de Abo’s , uit een gevoel van schuld en excuus, met alle mogelijke middelen om hen bij de Australische gemeenschap te betrekken, maar uit niets blijkt er enige vorm van dankbaarheid door de Abo’s. De overheid geeft de Abo’s een uitkering, voorziet ze van woningen en auto’s en betaalt ook de brandstof. Helaas is het in de Aboriginal-cultuur zo, dat de vrouwen zwaar onderdrukt worden, zelfs zo erg, dat er veel (sexueel) geweld en drankmisbruik binnen de familie plaatsvindt. Karen verbeeldde dit helaas heel treffend en zei, dat de Aboriginal-kinderen met een drankprobleem geboren worden. Juist omdat de Abo-families geld van de overheid krijgen en de vrouwen geen zeggenschap hebben, lijden veel vrouwen en hun kinderen honger, omdat de mannen het geld vergokken en/of verdrinken. Om dit probleem te controleren, krijgen de Abo’s nu geen geld meer, maar krijgen ze pre-paidcards voor eten, drinken en brandstof. Wel eist de Australische overheid, dat de Abo’s het geld binnen de community verdeelt, dus als het ene gezin geen ‘inkomen’ meer heeft, moeten andere community-leden zorgdragen voor deze leden. Dit is wellicht in de Westerse cultuur een logische oplossing, maar binnen de Abo-cultuur zorgt dit voor veel ruzies, met soms zelfs hele vechtpartijen tot gevolg, want binnen de Abo-cultuur schijnen ook weer subculturen te zijn die niets met elkaar te maken willen hebben. Een ingewikkelde materie zullen we maar zeggen, maar inmiddels hebben we antwoord op heel veel vragen en trekken we onze eigen conclusie als het om minderheid gaat. Wel vertelt Karen dat er momenteel veel wordt gewerkt aan de situatie van de vrouwen en de kinderen. We hebben inderdaad gezien, dat er speciale health-centres en opvanghuizen zijn voor vrouwen waar ze onderwijs krijgen en medische zorg indien nodig. Omdat de man hiërarchisch boven de vrouw staat, mogen de vrouwen ook niet autorijden en zorgt de Australische overheid momenteel zelfs voor vervoer voor de vrouwen, zodat zij ook mobiel zijn.

Geheel iets anders, maar wat ons vreselijk heeft doen lachen is het tijdsverschil. Toen we ons vanmiddag aanmeldden op de campsite en we door de eigenaar rondgeleid werden, kwam het gesprek op ‘de tijd’. We dachten namelijk ‘lekker vroeg’ op de campsite te zijn, zodat we er een lekkere lange middag van konden maken, maar wat bleek.. de klok moest 1,5 uur vooruit. We waren in de veronderstelling, dat het ‘nog maar’ 14:30u was, maar we konden bijna met de warme maaltijd beginnen, want met het binnenrijden van Northern Territory was ook de tijdzone met 1,5 uur vooruit gegaan. Het bleek dus al 16:00uur. Wat een grap!

We kijken even in de Aboriginal- gallerie met de kunstwerken gemaakt door de locale inwoners. Prachtige grote kleurrijke doeken allemaal gemaakt met kleine ‘stipjes’ verf. Erg mooi, maar past niet echt in de koffer als we weer naar Nederland teruggaan. Terwijl de kok om het hoekje meekijkt, vraagt hij ons of we wel eens kangoeroe-soep hebben gegeten. Kangoeroe-soep? U maakt een grapje! Nee, nee, beslist niet, zegt hij lachend en gaat ons voor richting de vrieskast. Daar liggen enkele behaarde kangoeroe-staarten (!!) keurig vacuüm verpakt en voorzien van houdbaarheidssticker. De kok heeft het zelf nog nooit geprobeerd en trekt zijn wenkbrauwen vol afgrijzen op, maar vertelt ons dat kangoeroe-soep een specialiteit voor Aboriginals is. We laten de staarten voor wat het is, want we verkiezen vanavond onze rijst met curry-saus boven deze delicatesse…

Maar omdat we al dik 400 kilometer over dirt-road hebben gereden en jullie geen idee hebben waar en hoeveel rood zand er dan IN de auto ligt, kregen we spontaan last van een voorjaars-opruimwoede. Onze kleren en het beddengoed in de wasmachine, de lakens lekker buiten en het matras maar eens lekker luchten… Alles even lekker fris (gewassen) en schoon voor de volgende 500 kilometer dirt-road!

Dag negentien (donderdag 15-11)
Onze dag heerlijk begonnen met een frisse duik in het zwembad. Daarna, op advies van de kok van het Roadhouse, naar Lake Lewis gereden. Een groot zoutmeer waarbij het ons ten strengste werd verboden om met onze auto ‘op het meer’ te rijden omdat we onder de dikke zoutkorst binnen no time zouden wegzakken in een diepe modderpoel. En zo bleek, hebben ze al eerder enthousiaste toeristen uit de modder moeten redden! Wat een schoonheid, zo’n prachtige witte korst over een gigantisch groot (droog) meer. Geen begroeiïng, geen water, enkel de voetstappen van diverse kamelen. Met de Nissan bij de zandduin omhoog en dan over de ‘zoutheide’ een mooie uitkijkspot zoeken terwijl de zon het zout laat glinsteren. Zoals de Australiërs bij alles heel trots zeggen: ‘Just gorgeous!’

We rijden weer terug naar Tilmouth waar we de sleutel van de ‘cattlegate’ even terug moeten brengen. Er zijn dan wel niet veel hekken en omheiningen, maar zo nu en dan staat er een ‘cattlegate’… Waarom weten we nog steeds niet, maar wellicht zijn deze hekken er om de kudde bijeen te drijven als het vee op transport moet.

We gaan weer verder, deze keer richting Alice Springs. Het moet een prachtig stadje zijn volgens de eigenaar van Tilmouth. Een stadje midden in de heuvels. We hebben nog zo’n 200 km af te leggen en daar zien we het bord ‘Alice Springs’ aan de weg staan. Een mooie ‘entree’ met prachtige letters. Zo vanuit het niets staan we in de bewoonde wereld. Wat gelijk opvalt zijn het enorme aantal autogarages, autohandelaren en autoverhuurbedrijven. Natuurlijk voor alle toeristen die hier vaak hun reis beginnen of eindigen om de laatste kilometers richting Ayers Rock af te leggen. We zoeken een hotelkamer op voor de komende nacht en eindigen bij Todd Tavern. Wellicht zijn de 3-sterren 30 jaar geleden toegekend en nooit herzien, maar ondanks dat klagen we niet. We kunnen onze auto achter het hek parkeren ‘dat lijkt de receptioniste een stuk veiliger als we morgen nog mét daktent verder willen reizen’. We lopen het centrum nog even in en genieten daar van een gezellige avond op een ‘culturele markt’.  We merken nu al dat we ‘outback’ worden. We voelen ons unheimisch in het stadse leven. We leven al een heel ander ritme dan de stedelingen en het lijkt ‘te veel van alles’. We waarderen inmiddels al hele andere dingen en dat binnen een periode van vier weken. We lopen terug naar onze taverne en werken nog even aan ons reisverslag. Morgen weer een nieuwe dag!