Op route door Maleisië

Beste allemaal,

‘Als een kind zo blij’, zo voelden we ons toen de deuren van ‘onze’ container in Port Klang (Maleisië) geopend werden en we na dik zes weken wachten de Nissan Patrol weer zagen staan. De MSC Martina heeft het transport over zee hartstikke goed geregeld. De overtocht van Australië naar Maleisië heeft wel een week langer geduurd dan gepland. Dit omdat het schip –om een voor ons onduidelijke reden- een paar dagen voor de kade in Singapore heeft gelegen. Maar… op zondag 2 juni is het schip dan toch de haven van Port Klang binnen gevaren. Alle benodigde douanepapieren zijn keurig op tijd bezorgd bij onze contactpersoon in Kuala Lumpur waardoor het inklaren van de auto binnen enkele uurtjes is geregeld. Nadat we de tent op het roofrack hebben gemonteerd, vervolgen we op 3 juni onze autoreis en wel in Maleisie! -Dit is wederom een WOW gevoel!-

Vanaf Manila (Filippijnen) zijn we vrijdag 24 mei naar Kuala Lumpur (KL) gevlogen, de hoofdstad van Maleisië en tevens de grootste stad van het land. Het is een grote moderne stad met bijna twee miljoen inwoners, maar KL geeft echt een totaal ander gevoel dan Singapore –Tenminste, dat vinden wij-.

Door de vertraging rondom het verschepen, hebben we een dikke week in Kuala Lumpur doorgebracht. Dit heeft ons gelukkig een beetje tijd gegeven om te wennen aan het grote contrast tussen de Filippijnen en de ‘Westerse Wereld’ in Kuala Lumpur en het verdere Maleisië. Zelfs voor ons als westerlingen was de overgang van arm naar rijk wel heel erg groot. Soms tot irritatie en afschuw toe... Wanneer we de eerste dagen in KL de Petronas Towers bezoeken en door het KLCC -het zes verdiepingen tellende drukke en imposante winkelcentrum- lopen, merken we dat we niet kunnen wachten om weer met de auto verder te kunnen reizen. We storen ons namelijk zeer aan het gedrag van de ‘rijken’ hier, die soms lijken te denken dat de wereld van hen is en dat op ronduit asociale wijze laten zien.

We voelen ons hierdoor ook alsmaar meer en meer bevoorrecht dat we reizigers zijn; dat we prachtige ervaringen opdoen en dat we ons mogen verrijken met de geweldige indrukken die we opdoen tijdens onze bezoeken aan de verschillende landen. Waar we ook komen, we proberen zoveel als mogelijk ons te mengen onder de lokale bevolking. -Dat maakt voor ons deze reis juist zo geweldig en mooi!-

Vanaf KL zijn we naar de oostkust van Maleisië gereden, het hart van de Moslim-Maleise cultuur, omdat volgens de kenners dit deel de mooiste natuur én zandstranden van Maleisië heeft. Ook willen we aan de oostkust de beschilderde boten opzoeken –de bangau- die hier nog traditioneel worden gebouwd. Vervolgens willen we via de kustlijn noordwaarts tot vlakbij de grens met Thailand reizen waarna we een route volgen langs de ‘Jungle Railway’ -een spoorlijn van noord naar zuid- om het ruige binnenland van Midden-Maleisië te verkennen. Hierbij passeren we o.a. Tasman Negara, het oudste en grootste Nationale Park van Maleisië. De toegang tot dit park is erg spectaculair, omdat de 60 kilometer lange boottocht over de rivier de Sungai Tembeling de enige manier is om ons toegang te verschaffen. Ook wordt er gezegd dat er een mogelijkheid bestaat dat we tijdens deze boottocht in het wild levende olifanten en tijgers kunnen zien. –Het zal toch niet waar zijn!- Via de ‘hillstations’, Fraser’s Hill en de Cameron Highlands, eindigen we dan uiteindelijk in Georgetown. Dit is een stad aan de noordwestkust van Maleisië die op de Werelderfgoedlijst staat. Vanaf hier is het nog zo’n twee uur rijden naar de grens met Thailand…

Dat toeval echt niet bestaat, bewijst zich maar eens te meer wanneer we door Cameron Highlands rijden en daar ‘bij toeval’ het dorpje Kuala Terla passeren. Onze voorbanden zijn aan vervanging toe –deze hadden we in Australië al willen laten vervangen, maar het is er gewoon niet meer van gekomen- en we hebben in KL al op internet gezocht naar een dealer van ‘Cooper tires’ in Maleisië. Dit is het merk banden dat wij onder onze auto hebben, maar dat bijna niet verkocht wordt in Zuidoost-Azië. Jullie begrijpen het natuurlijk al: de énige dealer/garage die dit merk heeft en ons type banden verkoopt, is gevestigd in Kuala Terla –Alleen is dit dorpje zo klein, dat wij het op geen enkele wegenkaart hebben kunnen vinden… tot nu!- Wel wordt op internet vermeld, dat het ‘ergens’ in de Cameron Highlands ligt, maar waar precies is niet aangegeven. We hadden vooraf dan ook geen hoop, dat we dit dorpje ooit zouden gaan vinden… Laat staan dat we er gewoon doorheen zouden rijden! -Maar dus toch!-

We kijken elkaar lachend aan en rijden langzaam aan de garage voorbij om ons vervolgens te realiseren, dat ‘COOPER’ groot aan de gevel prijkt. We stoppen en er komt gelijk enthousiast iemand op ons aflopen en wijst verrast naar onze banden. ‘You don’t see this often!’ zegt hij met een brede glimlach. -Hier zijn we voorlopig nog niet weg, haha!- Wanneer we hem vertellen dat we Nederlanders zijn die met een Australische auto door Azië willen reizen, gaat het hem allemaal een beetje te snel. Abrupt worden alle werkzaamheden door hem en zijn collega’s gestaakt en komen ze allemaal om ons heen staan. De één schreeuwt nog harder dan de ander en ze bulderen van het lachen. In het Maleis wordt er van alles gezegd en wordt er druk met handen en voeten gepraat, waarna ze nog harder lachen en schreeuwen. We verstaan dan wel niet wat ze zeggen, maar aan hun houding merken we dat ze alleen maar enthousiast zijn en dat er niets verkeerds wordt gezegd. Het is voor ons een fantastisch schouwspel, ook al verstaan we er helemaal niks van. -We lachen gewoon maar hard mee!- Wanneer we ook nog vertellen, dat we richting Thailand, Cambodja, Vietnam en China reizen, slaat hij zijn hand op Martin zijn rug en voor we het weten staan we in zijn kantoor waar de meest prachtige foto’s hangen van 4WD-reizen die hij samen met collega’s heeft gemaakt. Hij heeft niet één reis gemaakt, nee, hij heeft zo ongeveer de hele wereld gezien en dit allemaal met zijn 4WD. Onder leiding van de Maleisische oliemaatschappij Petronas is hij meerdere malen deelnemer geweest aan reizen die hem over en langs alle werelddelen gebracht hebben. -Petronas is een megaconcern dat het alleenrecht heeft op alle olie- en gasvoorraden in Maleisië-. De reizen hebben hem naar Afrika, Azië, Siberië en Mongolië gebracht. Hij is zelfs tijdens een trip in 60 dagen van Maleisië via Rusland en Scandinavië naar Londen gereisd.



Jullie kunnen je het niet voorstellen, maar als deze garage het predikaat ‘vakgarage’ zou mogen dragen in Nederland, dan zou het hele gebouwtje in zijn geheel afgebroken moeten worden en daarna weer opnieuw gebouwd en ingericht moeten worden, want het begrip ‘Een Huishouden van Jan Steen’ dekt de lading hier nog niet eens voor de helft.



Het is op zijn zachtst gezegd een ‘ongeorganiseerde puinhoop’, maar nu we hier in Woon –de eigenaar van deze garage- zijn ‘kantoortje’ staan, weet hij precies waar zijn fotoboeken liggen en we zijn blij verrast door de geweldige herinneringsboeken die we mogen doorbladeren. -Onvoorstelbaar, wat hebben deze heren een reiservaringen opgedaan-. We worden meteen uitgenodigd om ’s avonds met Woon iets te eten en te drinken om met hem onze reisroute door te nemen. Hij wil ons alles vertellen over welke routes we wel en niet moeten nemen, welke landen we zonder de juiste ‘permits’ absoluut niet in komen, waar we de grenzen het beste kunnen oversteken en waar we mogelijk de nodige problemen kunnen verwachten. Betere inside-information kunnen we ons niet wensen. We nemen zijn uitnodiging daarom graag van harte aan! ‘And if you have any problems, anywhere’ zegt hij, ‘just call me and I will help you, wherever you are’. -Toeval bestaat voor ons niet meer.-

Groetjes van ons!


 

Dag 209 tm 218 - Vrijdag 24 mei tm zondag 2 juni 2013
Wanneer we telefonisch contact opnemen met Kirsty Joseph van Intermovers Malaysia, krijgen we te horen dat het schip met onze auto niet zondag 26 mei in Port Klang verwacht wordt, maar pas zondag 2 juni zal arriveren. Dit voelt een beetje als een tegenvaller, want hadden we dit vooraf geweten, dan waren we een week langer op de Filippijnen gebleven. Nu hebben we vanwege ‘tijdgebrek’ onze route op de Filippijnen gewijzigd en hebben hierdoor de zuidpunt van het eiland Luzon overgeslagen. Juist de zuidpunt hadden we ook graag willen bezoeken, maar ach, één ding is duidelijk; een reis laat zich écht niet plannen, zo blijkt maar weer. -Het is niet anders-.  ;-)

We verblijven hierdoor een week in het moderne hart van KL. Maleisië telt dik 28 miljoen inwoners waarvan er 1,6 miljoen in KL wonen. Maleisië is een land met veel religies, waarvan de Islam de officiële is. Dit hadden we op voorhand niet verwacht, maar wanneer we de stad verkennen, merken we al gauw dat meer dan 60% van de Maleise bevolking Moslim is. Daarbij zijn het Hindoeïsme en het Boeddhisme de belangrijkste geloofsovertuigingen van de zuid-Aziatische en Chinese gemeenschappen in Maleisië. Op veel plekken vinden we grote moskeeën en imposante tempels.

Het is drukkend warm in KL, de zon staat tot halverwege de middag fel aan de hemel, maar zo rond 15:00 uur trekken bijna iedere middag de wolken samen en begint het vaak onophoudelijk te regenen. –veelal vergezeld door een stevige onweersbui-. KL is een hele relaxte stad en een fijne smeltkroes van diverse culturen! Chinatown en Chow Kit voor de Chinezen, Little India voor de Indiase bewoners en Kampung Baru voor de Maleiers. Iedere wijk heeft zijn eigen gebruiken en kenmerken, maar als geheel oogt KL vriendelijk en rustig.



Wat ons gelijk opvalt, zijn de gesluierde vrouwen. De meeste Maleiers zijn moslim en de vrouwen dragen daarom uit geloofsovertuiging een hoofddoek. Dat hierin vele gradaties zijn, wordt ons in KL wel heel duidelijk. Het ‘gesluierd zijn’ varieert van een enkele hoofddoek waarbij haar en oren bedekt zijn tot de geheel ‘alles-verhullende-gewaden’, een ‘geblindeerd’ zicht in combinatie met zwarte handschoenen. We kunnen niet begrijpen, dat deze vrouwen zich op enige wijze nog vrouwelijk kunnen voelen als ze zich op deze manier kleden. Hetgeen ons nog het allermeest verrast, is dat we deze vrouwen ook tegenkomen in de duurste boutiques en parfumeriezaken in het KLCC, waar ze de meest prachtige kleding en dure make-up kopen die een vrouw zich kan wensen. Natuurlijk willen deze vrouwen zich ook ‘mooi voelen’ en prachtige kleding aanschaffen, terwijl we gevoelsmatig denken dat zij zich juist moeten wegstoppen onder hun burka’s en niqaabs. Wat we heel mooi vinden om te zien, is dat alle geloven en alle uitingen hiervan (door middel van de kleding etc) heel goed samen gaan. Nederland mag dan het land zijn van de tolerantie, maar hier in KL kunnen wij nog veel leren! ;-)

Met de LRT –Light Rail Transport- en de monorail is KL uitstekend te verkennen. Het wordt ons afgeraden om te voet door de stad te lopen vanwege de verzengende hitte. En nu we er toch zijn… nee, niet op vakantie... willen we de hoogste Twin-Towers ter wereld, de Petronas Towers, van dichtbij bekijken. We moeten toegeven dat het 88 verdiepingen tellende gebouw met een hoogte van 452 meter een imposant stukje architectuur is. In één van de torens is het hoofdkantoor van Petronas gevestigd waarover we al eerder schreven. -Dat de aardolie dit bedrijf geen windeieren heeft gelegd, is goed zichtbaar-. We proberen de luchtbrug tussen de twee torens te bereiken, maar daarvoor moeten we kennelijk ‘erg vroeg’ in de rij staan. Er worden ‘slechts’ 800 bezoekers per dag toegelaten en dit aantal heeft voor half negen ’s ochtends de bezichtiging al gemaakt. –Rare jongens die toeristen.- 

Onder de Petronas Towers bevindt zich het KLCC, het grootste winkelcentrum van de stad. Of dit GROOT is? Het is afschuwelijk groot! We kijken elkaar aan en of het nu komt omdat we net uit de Filippijnen komen of dat we dit niet (meer) gewend zijn, maar wij vinden het maar niks. Álle grote internationale modeontwerpers zijn vertegenwoordigd en hebben bizar grote winkels; enorme boutiques voor de duurste tassen, schoenen en aanverwanten hebben een ‘store’; iedere reguliere fastfood- en koffieketen geeft acte de présence, maar ook kan men een bezoek brengen aan tentoonstellingen over traditionele en hedendaagse kunst of een wetenschappelijk ontdekkingscentrum waar je een namaakboortoren kunt bezoeken, waar je een helikoptervluchtsimulator vindt of waar je zelfs de over de prehistorie geïnformeerd kunt worden. Tevens zijn er een hardloop-route en een speeltuin, een kunstmatig meer met dansende fonteinen en als je dan nog niet genoeg heb gezien, stap je een hypermodern aquarium binnen met als afsluiter een lange onderwatertunnel met uitzicht op een nagemaakt scheepswrak. Het is allemaal even geweldig, écht, maar wij zijn blij als we weer in de LRT zitten en richting ons hotel treinen.

Het uitzicht over KL vanaf de enorme hoogte op het uitkijkplatform van de Menara KL, ook wel de KL-toren genoemd, maakt veel goed. Deze toren behoort tot de hoogste vijf telecom-torens ter wereld. We brengen nog een bezoek aan de Chow Kit Market en maken een lange wandeling door de Lake Gardens aan de noordrand van de stad. Het is bijna onvoorstelbaar, maar het is zo rustig in dit park en dat terwijl het aan de rand van het drukke centrum ligt.



Wanneer we vrijdag 31 mei ‘eindelijk’ van Kirsty het bericht krijgen, dat we maandag 3 juni de auto kunnen halen, kunnen we niet wachten om richting Port Klang te gaan.

Dag 219 – maandag 3 juni 2013
Om 13.35 uur stappen we met onze koffers uit op het perron in Port Klang. Als het goed is, staat hier een werknemer van Intermovers op ons te wachten die ons met zijn auto –en onze koffers- naar de haven brengt.

Het is maar goed dat deze contactpersoon ons begeleidt en assisteert, want bij aankomst in de haven staan er lange rijen met mensen te wachten die hun ‘spullen’ moeten inklaren. Enneh… dit gaat niet zoals we in Nederland gewend zijn. Alle borden en documenten zijn in het Maleis en niets is vertaald in het Engels. –Voor ons niet te lezen en dus niet te begrijpen!- Wanneer we de douanepapieren overhandigen, moeten we letterlijk op onze knieën. Niet omdat de hiërarchie ons hiertoe dwingt, maar omdat de loketten zo vreselijk laag zijn. Er staan allemaal kleine krukjes en de reden is ons direct duidelijk; daar moet je op gaan zitten, want anders kun je de beambte niet eens zien of spreken. Onze papieren blijken na controle prima in orde en daardoor worden we direct toegelaten tot het haventerrein waar ergens tussen al die containers onze container moet staan. Wat is dit een apart gevoel; we zijn allebei een beetje gespannen over hoe het zal zijn wanneer de deuren van de container worden geopend. Niks is minder menselijk natuurlijk, maar toch… Heeft de auto beschadigingen opgelopen? Is de tent op de juiste wijze gedemonteerd? Deze en vele andere vragen dwalen door ons hoofd. Nog net niet alles, maar wel heel veel draait momenteel voor ons natuurlijk om het ‘reizen’. We lezen erg veel over de bijzonderheden en de te bezoeken delen en steden van landen. We plannen iedere dag onze route en de auto is en blijft hierbij toch ons voornaamste vervoermiddel. Dan kun je toch écht wel gespannen zijn over het feit of alles goed is gegaan van Perth naar Port Klang.

Bij het openen van de deuren ziet alles er goed uit. Na het aansluiten van de accu’s is het gewoon Contactsleutel Omdraaien, Starten en Lopen. Tezamen met enkele medewerkers monteren we de tent op het roofrack –deze hebben ze in Perth gedemonteerd vanwege de hoogte van de container- en binnen twee uren staan we op het asfalt van de Maleise wegen. Een geweldige meevaller is het tanken aan de pomp. Waar we in Australië gemiddeld € 1,35 per liter in de steden betaalden –met uitschieters tot € 2,40 p/ltr in de woestijn- betalen we hier € 0,45 p/ltr. We hebben een auto die ‘m aardig lust, dus dit is voor ons wel erg prettig tanken.

We rijden vanaf Port Klang richting KL en zoeken een geschikte overnachtingsplek. Morgen gaan we de auto opnieuw indelen, alles moet zijn plekje weer krijgen en we willen nog wat boodschappen doen en dan snel over de ‘highway’ richting de oostkust.

Dag 220 – dinsdag 4 juni 2013
Het is net alsof we weer wat rust hebben gekregen, nu we weten dat de auto weer in ons bezit is. Dit klinkt misschien raar, maar het reizen zonder eigen vervoer is –voor ons- zo veel meer inspannend. De wegen in Maleisië zijn prima te berijden. De hoofdwegen zijn gevoelsmatig van dezelfde kwaliteit als in Nederland. Dit verbaast ons wel, omdat we veel verhalen hebben gelezen over de slechte wegen in Azië. Nu weten we dat landen als Cambodja en Vietnam wel een dramatisch wegennet kennen, maar Maleisië is met de auto erg goed te doen.

Maleiers zijn vreselijk aardige mensen. De mensen zijn geïnteresseerd in ons en velen lopen spontaan naar ons toe en stellen ons vragen over wie we zijn en wat we in Maleisië gaan doen. Ons Australische kenteken draagt daar ook het nodige aan bij. Waarschijnlijk heeft 95% van de bevolking nog nooit een andere kentekenplaat gezien, laat staan een Nissan Patrol. (De Patrol kennen ze niet in dit gedeelte van Azië) Als we ze –vaak met handen en voeten- vertellen dat wij Nederlanders zijn die in Australie een auto hebben gekocht en hiermee door Azië reizen, snappen ze er vaak helemaal niks meer van.

Wanneer we op een parkeerterrein met de motorkap openstaan -omdat er een kabeltje van de accu is losgeschoten- komt er een auto aanrijden met twee Maleiers erin. ‘Do you need help, Sir?’, zegt de een, ‘I am a mechanic’. Hij is speciaal voor ons van de snelweg afgereden om zijn hulp aan te bieden, omdat hij ons met de motorkap open zag staan. -Dat is toch geweldig!- Wanneer we uitleggen dat het probleem al verholpen is, wil hij het liefst álles weten over de auto en onze reis. Het lijkt hem ook fantastisch om ‘ooit’ nog eens met een 4WD te mogen reizen. Hij biedt ons zelfs zijn spanningszoeker aan, zodat we deze bij ons kunnen houden, als we in de toekomst nog eens een breuk in een stroomdraad moeten opsporen. Omdat we zelf al een spanningszoeker bij ons hebben, bieden we hem als dank een stroopwafel aan. Deze hadden we nog steeds bewaard vanuit Australië –gekregen van de familie tijdens hun bezoek in Perth-. Hij kijkt er wat vreemd en angstig naar, maar neemt dapper een hap en geniet daarna duidelijk van deze oer-Hollandse lekkernij.

Waar we in Australië elke dag –dankzij onze camp 6- een campground of een vrije plek vonden om te overnachten, zo anders is dat hier. We hebben gezocht naar geschikte campgrounds, maar deze zijn schaars in Maleisië. Vrij kamperen is niet verboden, maar we lezen ook nergens dat het toegestaan is. We hebben wel een paar ‘campsites’ op internet gevonden, maar de recensies waren niet om over naar huis te schrijven. Nu willen we natuurlijk wel alles zelf ervaren, maar toch…

Gelukkig zijn in Maleisië de prijzen van overnachtingen in home-stays, B&B’s en hotels heel gunstig en divers. Voor een prima prijs kun je een geschikte overnachtingsplek vinden. We sluiten bij binnenkomst van ieder land altijd direct een prepaid nummer af, waardoor we altijd online kunnen zijn. Waar we in Australië erg beperkte ontvangst hadden –vaak alleen in stedelijk gebied-, in Maleisië werkt het  mobiele netwerk uitstekend. En tegen een prijs waar wij iedere keer weer versteld van staan, zo goedkoop! Dankzij het 3G-netwerk kunnen we via o.a. http://www.booking.com heel gemakkelijk kamers bekijken en online reserveren. Soms zijn de kamers op de getoonde foto’s in werkelijkheid verrassend anders, maar eigenlijk zijn we iedere keer weer dik tevreden over wat we aantreffen. Dit heeft ertoe geleid dat we onze tent niet gebruikt hebben in Maleisië. Dit komt misschien ook mede door het weer, dat vaak spelbreker is geweest. Vanaf ons vertrek uit KL is het weer omgeslagen. Vanaf juni zitten we in de moessontijd en dat merken we. Iedere dag begint het vanaf een uur of twee ’s middags te regenen. -Hard te regenen!- De laatste dagen in Maleisië regent het zelfs hele dagen. De zon laat zich bijna niet meer zien, terwijl de temperaturen nog steeds zalig zijn –tussen de 25 en 35 graden-. Het is hierdoor erg drukkend en benauwd. We kunnen jullie vertellen, dat een hotelreservering dan toch ook erg welkom is! (airconditioning)

We stoppen even bij een eetstalletje langs de weg –Maleisië stikt van de eetstalletjes, maar daarover later meer- voor een Pau Ayam (Broodje bapao kip) en vers fruit op een stokje… op een stokje, denken jullie nu. Ja, op een stokje! Of het nu mango, ananas, papaja of watermeloen is, je krijgt het keurig geschild in kleine stukjes 'op een stokje' in een plastic zakje. Iedere dag vers fruit voor een paar centen, wat een verwennerij. Wij kunnen er in ieder geval geen genoeg van krijgen.

Het is inmiddels gaan regenen en we zien het niet zitten om met dit weer de tent op te zetten. Dus boeken we online een homestay in Kuatan, aan de oostkust. Wanneer we de homestay vinden, krijgen we een warm en luid zingend welkom door de speakers van de meneer die in de minaret zit… inderdaad, direct náást de homestay! -Kijk, en dat melden ze dus niet op de site, haha!- Gelukkig zingen ze ‘slechts’ vijf keer per dag, dus we zijn sowieso vanavond en morgenochtend vroeg nog twee keer aan de beurt. -Welkom in Maleisië!-

Dag 221 en 222 – woensdag 5 juni en donderdag 6 juni 2013
De route langs de oostkust is opvallend rustig te noemen en voert ons langs vele zandstranden. Hier bevindt zich de Zuid-Chinese Zee. De prachtige eilanden die vlak voor de kust liggen zijn hoofdzakelijk duik- en snorkelbestemmingen. Het lijkt ons geweldig –ondanks de regen- om een plek op een afgelegen strand te vinden en daar een paar dagen bij zee te blijven, maar waar we het strand ook op rijden, het is iedere keer weer bezaaid met rotzooi, glas en plastic –zo jammer!-. Wanneer we de heerlijk warme zee instappen, blijkt er ook nog eens een gevaarlijke onderstroming te zijn. Er wordt dan ook voor gewaarschuwd dat zwemmen langs de kustlijn erg gevaarlijk is en dat het enige veilige zwemstrand helemaal in het noorden is bij de grens met Thailand.

We zijn op zoek naar Pulau Duyung –pulau betekent eiland-. Hier worden beschilderde boten genaamd bangau gebouwd. Het is een eeuwenoude Maleise traditie om deze vissersboten te voorzien van frisse kleuren en te versieren met een uniek ontwerp. Maar waar we ook zoeken, we vinden de bouwers niet. Uiteindelijk vragen we aan een lokale eilandbewoner waar we de boten kunnen vinden, maar we krijgen te horen dat deze traditie alleen nog maar in het hogere noorden te bezichtigen is. Bij toeval passeren we bij onze zoektocht naar de boten Masjid Tengku Tengah -Masjid betekent Moskee-.



Het bijzondere aan deze moskee is dat het een drijvende stralende witte moskee is. Een combinatie van moderne en traditionele Moorse architectuur. Vaak zijn Masjids niet toegankelijk voor niet-moslims, maar nu we er toch zijn… Kennelijk vinden onderstaande gesluierde dames het geen enkel probleem, dat wij hier als niet-moslims de Masjid bezoeken, want wanneer we ze voorbij lopen, vragen ze ons verlegen en giechelend of ze met ons op de foto mogen.

Waar we ook zijn, waar we ook rijden, de Maleise keuken tref je overal op straat aan. We hebben ons inmiddels laten overtuigen door de heerlijke gerechten die ze serveren. Soms treffen we een gerecht wat we absoluut niet kennen, maar we hanteren de gouden regel: eerst proberen, dan bekritiseren. Dat kan soms tot –op zijn zachtst gezegd- verrassende smaaksensaties leiden. Er zijn weinig dingen die we niet proberen, maar soms laten we een gerecht toch op voorhand voor wat het is, omdat we zien dat er te veel pepers worden gebruikt of omdat er een ‘vleeskleur’ of ‘-structuur’ in is verwerkt die lijkt op dat van orgaanvlees. We merken dat –hoe meer we naar het noorden van Azië reizen- er steeds minder groente gebruikt wordt. Daar we op Bali nog onze dagelijkse ‘schijf-van-vijf’ nuttigden, zijn we nu blij, dat we onze extra ‘Roter-Vitamine-C’ hebben gekregen vanuit Nederland. Zoals we al eerder schreven, staat er in iedere straat een fruitstalletje, dus misschien halen we dan momenteel niet de vitamines uit onze (warme) maaltijd; dit compenseren we ruimschoots met de dagelijkse portie fruit! (Ananas, mango, banaan, watermeloen, dragonfruit, lychee, mangoestien e.v.a.)

De eigenaren van de eetstalletjes vinden het iedere keer weer een belevenis, dat wij juist bij hén komen eten. Ze halen alles uit de kast om het ons naar de zin te maken. Ook al begrijpen we elkaars taal ronduit slecht, met handen en voeten komen we iedere keer weer een heel eind. –En kip heet ook in Maleisie gelukkig ‘ayam’-. Ze genieten duidelijk van ons als ‘westerse gasten’ en ze lachen ons vriendelijk toe vanaf het eerste moment dat we bij hen aan tafel schuiven tot het laatste moment als we weer in de auto stappen. Terwijl wij ons de maaltijd iedere keer weer heerlijk laten smaken, staan de dames vaak giechelend in de keuken naar ons te kijken. –Het liefst zouden ze ons het eten nog voeren, denken we wel eens hardop.- Als afsluiter vragen ze dan ook vaak nog heel verlegen of ze misschien met ons op de foto mogen, wat wij dan weer geweldig vinden, omdat het iedere keer weer een leuke foto oplevert!



We hebben deze twee dagen een prachtige route gereden langs de oostkust. De mensen zijn allemaal even vriendelijk, maar omdat we het idee hebben, dat het midden van Maleisië ons ook veel te bieden heeft, gaan we deze dagen veel kilometers maken. We eindigen de dag daarom vandaag in Krai. Een klein stadje wat stil gestaan lijkt te hebben sinds begin jaren ’80. Grijze oude smakeloze gebouwen, brede vervuilde straten en weinig mensen op straat. Het is al laat en ‘online’ is er geen hotel te vinden, maar midden in deze ‘ghosttown’ vinden we toch een hotel: Hotel Krai. We weten niet precies wat we er van moeten denken; of het nu komt omdat de duisternis is ingevallen of omdat we ons niet op ons gemak voelen door de verhalen die we onszelf inmiddels hebben wijsgemaakt door het jaren ’80-imago, maar enigszins schoorvoetend openen we de ‘entree’ van het hotel. Via een zijdeur worden we omhoog geleid via drie trappen waarvan de leuning meer los, dan vastzit. De verschillende geuren die we ruiken, dragen absoluut niet bij aan een ‘Be Welcome-Feel at Home’-ervaring. We horen mannen tegen elkaar schreeuwen; wat kunnen we hier vanavond verwachten? De receptie wordt beheerd door een kleine, niet-engelssprekende meneer die zo de rol van een louche type in een Chineze gangsterfilm kan spelen –maar we hebben geen vooroordelen- en hij vraagt gelijk of we de betaling voor de overnachting in orde kunnen maken. –wat weer geheel past in het foute film-scenario-. We lopen achter ‘Jacky Chan’ aan naar onze kamer toe. Drie niet bij elkaar horende 1-persoonsbedden ieder voorzien van een minimaal 40 jaar oude ‘paardendeken’ staan tegen elkaar aangeschoven in een hoge en kille ruimte. De verkleurde gordijnen zijn zo gaar, dat we ze niet durven te openen, maar ze bieden in ieder geval genoeg privacy in deze door twee grote TL-buizen verlichte kamer. Onlangs moet hier nog een schilder aan de slag geweest zijn, want de muren zijn verrassend fris. –deze schilder heeft zijn taak ‘witten’ heel letterlijk genomen, want niet alleen de muren zijn voorzien van de latex, maar ook de stopcontacten, deurposten, stroomdraden en alle andere obstakels op de muren-.

Dag 223 – vrijdag 7 juni 2013
Om 05:00 uur in de ochtend worden we geheel vrijblijvend gewekt door wederom een zingende vriend in één of andere minaret nabij het hotel. Ditmaal is het net alsof de speaker bij ons voor het raam hangt, want het is een oorverdovend gezang. We drukken onze hoofden al mopperend nog eens dieper in en onder de kussens, maar het heeft totaal geen zin. We worden gewoon verplicht te luisteren naar het gebed dat hij ten gehore brengt. En nu we zo liggen te luisteren, komen we tot de conclusie, dat deze man een hele mooie stem heeft. Wanneer we goed luisteren, horen we dat hij eigenlijk zeer zuiver zingt. Nu hebben we ook geen keus om wel of niet te luisteren, maar inmiddels zingt hij feilloos een octaaf hoger. We betrappen ons erop dat we zelfs neuriënd met hem meedoen! -het zal de meligheid wel zijn, die toeslaat door het veel-te-vroeg-wakker-zijn-. Na de zangdienst van dik een kwartier wordt er door de speakers een monoloog opgestart die vervolgens dik een uur duurt. Dit heeft ook wel weer een groot voordeel; om kwart over zes staan we onder de douche om vervolgens om 07:00 uur met piepende hallal-banden ‘ghosttown’ te verlaten.

De jungleroute –langs de Jungle Railway- is prachtig. We wanen ons echt in de wildernis. De heuvels zijn rotsachtig en begroeit met ontelbare palmbomen en varens. Groen is hier écht groen.



De rivieren die we passeren zijn donkerbruin gekleurd. Zo anders dan de rivieren in Nieuw Zeeland en Australië. Ook de sterke stroming kenmerkt de rivieren hier; vaak zien we boomstammen met hoge snelheid voorbij stromen. Zo af en toe is er een behoorlijke verzakking in het wegdek, maar de wegen zijn bijzonder goed. Vandaag proberen we Tasman Negara -het grootste Nationale Park van Maleisië- te vinden. Waar we in Australië de meeste parken met de auto binnen kunnen rijden, is hier toegang tot de parken alleen via wandelpaden of via rivieren mogelijk. Het vinden van de longtail-boot die over de rivier ‘de Sungai Tembeling’ het park invaart wordt ook nog eens bemoeilijkt, omdat de Maleise wegbewijzering voor ons niet leesbaar is.



Dankzij de iPhone-routeplanner –de wegenkaart laat ons helaas vaker in de steek, dan de iPhone- vinden we dan toch uiteindelijk het vertrekpunt van de boot. We treffen het, want over 10 minuten vaart er een laatste boot het park binnen. De tocht duurt ongeveer drie uren en je moet de nacht doorbrengen in het park, omdat er vandaag geen boot meer terugvaart. Dit is voor ons absoluut geen probleem, want een jungle-nacht lijkt ons geweldig om mee te maken. We hebben deze boottocht juist uitgekozen omdat er langs de rivier wilde olifanten en tijgers te zien zijn. -Tenminste, zo staat in de beschrijving van de folder-. Dit moet toch een fantastisch belevenis zijn! Enthousiast vragen we daarom aan de kapitein van de boot of dit werkelijk het geval is. Zijn antwoord is duidelijk; ‘No, we have never seen any elephants or tigers for the last five years on the route’. -En daar staan we dan, want daarvoor kwamen we nu juist-. We hebben de afgelopen dagen met de auto al een jungletocht langs rivieren gereden en om nu met een boot een gelijksoortige tocht te maken… We besluiten daarom om door te rijden en de jungle te laten voor wat hij is. We gaan naar Kuala Gandah; hier is een National Elephant Conservation Centre gevestigd. In dit park helpen ze de bedreigde Maleise olifant te beschermen. Ze vangen hier olifanten op die ooit in gevangenschap geleefd hebben en mishandeld of verwaarloosd zijn, maar ook hebben ze een speciaal fokprogramma en kunnen bezoekers samen met de kalveren het water in.



Door stropers worden helaas nog steeds (de enkele) in het wild levende olifanten op brute wijze afgemaakt. Onbegrijpelijk voor ons! Inmiddels hebben we ook gelezen over de wijze waarop olifanten worden ‘getemd’ om toeristen te plezieren voor een ritje op de -zeer kwetsbare- olifantenrug. -Een olifantenrug kan niet meer dan 100 kilo dragen en dan te weten, dat een olifant vaak twee tot soms wel vier volwassenen moet dragen-. Of ze worden ‘getraind’ om als attractie boomstammen te verplaatsen. Er zijn geen woorden voor die kunnen beschrijven welke mishandelingen hebben plaats gevonden om dit ijzersterke dier zo ‘klein’ te krijgen. We zouden het geweldig vinden, om tijdens onze reis door Azië nog een wilde olifant te mogen spotten!

Dag 224 – zaterdag 8 juni 2013
De route naar Fraser’s Hill brengt ons naar een hoogte van 1500 meter. Fraser’s Hill noemen ze een ‘hill station’ vanwege het koele constante klimaat dat hier heerst. Om de top te bereiken, maken we een schilderachtige tocht door bossen van bamboe en boomvarens met steile haarspeldbochten waarbij de weg de laatste kilometers net breed genoeg is voor één auto. Was de temperatuur aan de voet van Fraser’s Hill nog boven de dertig graden, wanneer we de top bereiken is de temperatuur gezakt naar rond de twintig graden. We hadden gehoopt op een mooi en wijds uitzicht, maar we zitten op deze hoogte volledig in de wolken. De natuur is hier prachtig, maar als het ook nog begint te regenen, rijden we snel verder.

We zijn nu op route van zuidwest naar noordwest Maleisië. Halverwege liggen de Cameron Highlands, ook een hill-station en hét theegebied van Maleisië. We willen graag dit gebied bezoeken, omdat hier de oorspronkelijke bewoners van Maleisië leven in hun authentieke leefgemeenschap.

Dag 225 – zondag 9 juni 2013
De route door de Cameron Highlands is prachtig. We zien de uitgestrekte theeplantages.



We rijden door ongerepte natuur waarbij we een aantal ‘Orang Asli’-dorpen zien.



Wanneer we de Cameron Highlands verlaten, rijden we door het kleine bergdorp Kuala Terla. Hier ontmoeten we Woon waarover we in het begin van dit reisverslag schreven. Nadat onze banden vervangen zijn, spreken we met hem af dat we een overnachting in Ipoh boeken. Dit is de woonplaats van Woon en hij beweert dat we hier de beste mie van Maleisië kunnen eten. Om half negen worden we door hem bij ons hotel in Ipoh opgehaald. Het is geweldig om de ervaringen en belevenissen van Woon te horen, het enthousiasme waarmee hij over de landen vertelt! Woon heeft van 1999 tot en met 2009 ieder jaar een 4WD-reis gemaakt. Op dit moment is hij bezig om een reis te organiseren door Zuid-Amerika. Ze willen volgend jaar van Brazilië naar Chili reizen, hoofdzakelijk off-road. Wanneer we opmerken dat ons dat ook een prachtige reis lijkt, zegt hij spontaan: ‘Then you go with us! No problem! We’ll ship the car and you’re very welcome’. -Een buitenkans!-

Woon heeft voor alle bovengenoemde reizen de routes uitgezet en vastgelegd in GPS coördinaten. Ze rijden vaak in konvooi van circa 20 auto’s. Tijdens de Petronas-reizen heeft iedere deelnemer zijn/haar specifieke taak. Er zijn o.a. een dokter, een verpleegster, een kok en een fotograaf en Woon is tijdens de reizen ‘hoofd-techniek’ en daarom nemen wij zijn adviezen over de het onderhoud en bepaalde reserveonderdelen m.b.t. de Nissan graag aan.

We doorlopen met Woon ons reisschema door Zuidoost-Azië en China. Hij weet de afstanden tussen alle dorpen en steden bijna op de kilometer af uit zijn hoofd. Landen als Vietnam en China worden lastig om met eigen vervoer binnen te komen. Dat wisten we al, ‘Maar’, zegt Woon, ‘het gaat altijd lukken!’. En dat is ook zo; via de juiste kanalen en wegen kom je altijd binnen. Maar toch, zelfs in konvooi en georganiseerd door een ‘grote jongen’ in Maleisië, was het ook voor de Petronas-kolonne heel erg zwaar om destijds China binnen te komen. Na het betalen van een dikke premie van meer dan € 20.000,- aan de grens werden ze uiteindelijk toch toegelaten. Dit soort omstandigheden moeten ons uiteraard niet overkomen, maar toch… Hij vertelt over landen als Bhutan en Laos, hoe schitterend deze zijn. Maar ook over Noord-China en Mongolië. We zijn één en al oor. De avond vliegt voorbij en om 02:00 uur ’s nachts zet hij ons weer af bij het hotel. Bij het afscheid krijgen we zelfs nog vier unieke reisboeken mee als kado ‘en ter voorbereiding op onze route’. Hierin staan alle verhalen, foto’s en routes en zelfs de GPS-coördinaten staan bij elke foto. -Wat een kostbaar bezit krijgen we hier cadeau-. Onvoorstelbaar, we ontmoeten ‘toevallig’ iemand omdat we onze banden willen vervangen en een paar uren later krijg je reisinformatie van onschatbare waarde, van een man die dat graag met ons wil delen.-wat een gastvrije man ontmoeten we hier!-

Dag 226 en 227– maandag 10 juni en dinsdag 11 juni 2013
Vanaf Ipoh rijden we naar Georgetown op de noordoostkust van Penang. Via de ‘Penang Bridge’ is Georgetown verbonden met Maleisië.

We lopen naar de Weld Quay Clan Piers, hier steken lange steigers met houten huizen en ‘shops’ in het water. De steigers worden bewoond door Chinees- Maleisisch boeddhistische clans. Alle steigers eindigen in een kleine tempel.

De penang heeft een aantal prachtige tempels. We brengen een bezoek aan de Burmese Dhammikarama Temple, een thervadaboeddhistisch klooster.

De Wat Chayamangkalaram is de grootste boeddhistische tempel in Penang. De tempel bevat een beeld van 33 meter van de rustende boeddha.

De Kek Lok Si Temple is de grootste boeddhistische tempel van Maleisië. Deze bevindt zich op een heuveltop en vanaf daar hebben we een prachtig uitzicht over de stad. Op het binnenterrein staat een enorm bronzen beeld van Kuan Yin, de godin van genade.

Ook rijden we nog naar de Snake Temple omdat hier slangen uit het omringende oerwoud er beschutting zoeken. Er wordt gezegd dat de pythons overdag niet gevaarlijk zijn, omdat ze loom zijn door de wierrook. ’s Nachts zijn ze actief en eten ze de offers van de gelovigen op. Een leuk verhaal, maar wij denken het er onze van. Wanneer we de tempel binnenlopen, zitten de pythons werkelijk overal! -Wat een waanzinnig gezicht-.



Dag 228 – woensdag 12 juni 2013
Vandaag rijden we naar Bukit Kayu Hitam waar we de grens naar Thailand oversteken. We kiezen voor deze 'veilige' grensovergang omdat de grenzen aan de zuidoost-zijde een negatief advies hebben.