Op route door Nieuw-Zeeland - deel 2

Maandag 28-01
Zoals we gisteren schreven, zijn we absoluut bevoorrecht, maar dan moeten we wel de zandvliegen op de koop toe nemen. We wisten dat dit het ‘risico’ was voor deze dagen aan de westkust, maar ze ontnemen ons -ondanks alle antimug-artikelen- helaas toch veel reisplezier. Vandaag waren we graag nog iets zuidelijker doorgereden naar ‘Jackson Bay’, maar deze plannen laten we voor wat ze zijn, omdat we zeker weten dat we daar nog meer vliegen tegenkomen. We pakken onze spullen op en gaan richting het noorden om de Fox Glacier en de Franz Jozef Glacier te bezoeken.

Omdat we vanochtend ‘gevlucht’ zijn voor de zandvliegen, gaan we vanochtend ontbijten bij ‘Knights Point Lookout’. Een prachtig uitkijkpunt over zee. Zodra we onze ontbijtspullen op de aanwezige picknicktafel zetten, weten de zwarte kwelgeestjes ons gelijk te vinden. –dan maar ontbijten in de camper met ramen en deuren gesloten- Snel nog een paar foto’s maken en door naar de Fox Glacier.

De Fox-gletsjer is alleen toegankelijk via een wandelroute. Na een stevige ‘klim’ over instabiele hellingen wandelen we langs de Fox River naar de gletsjer omhoog. De ijsmassa lijkt ons tegemoet te komen. Dat het er hier, onder andere weersomstandigheden, stukken dreigender uitziet, merken we wel door alle waarschuwingsborden en adviezen m.b.t. kledingvoorschriften, weersveranderingen en vallende stenen.
De Fox-gletsjer is een indrukwekkende ijsmassa, maar ook hier weer ‘verscholen’ onder een dikke laag grijs puin. Helaas, dus de kans dat dit bij de Franz Josef-gletsjer ook het geval is, is groot. We besluiten dan ook door te rijden via Hokitika naar Lake Kaniere.



Lake Kaniere is een acht kilometer lang meer dat ons in een totaal andere wereld brengt, dan de kuststreek aan de Tasmanzee. Het is omringd door dichte bossen en hoge bergen en zorgt ervoor dat we vandaag op een idyllisch kampeerplekje staan. In de Hans Bay genieten we vanmiddag dan ook heerlijk van de zon en duiken diverse malen het water in!



Dinsdag 29-01
Het weer is nog steeds geweldig! Wederom worden we wakker door de zon die in de campervan schijnt. We zijn inmiddels vastberaden om zo snel mogelijk naar de oostkust te reizen –jullie weten inmiddels waarom- en daarom gaan we vandaag auto-kilometers maken om vanavond in Kaikoura aan de oostkust te kunnen slapen.

In Greymouth móeten we even stoppen om de volgende foto’s voor jullie te maken. Zoals jullie kunnen zien, kan men bij dit hotel kamers reserveren met uitzicht over zee.. pardon, met uitzicht over de begraafplaats en daarna zee. En alsof het zo moet zijn, kun je die kamers reserveren bij Hotel Ashley –what’s in a name, misschien had het beter Hotel Ashes kunnen heten-



Naast de prachtige vergezichten en ongerepte natuur die we zien, is er in NZ ook genoeg industrie. Langs de verschillende Scenic Routes krijg je daar als toerist weinig van mee, maar zodra we onze eigen route bepalen, merk je dat sommige dorpjes al sinds jaar en dag bestaan van de kolenmijnindustrie. Deze gehuchten –meer kun je het niet noemen- bestaan uit een paar huizen en een dorpshuis en grote koolverwerkingsbedrijven. Vaak gelegen direct naast een spoorlijn, zoals we vandaag in het dorpje Stillwater kunnen zien.



Vanavond slapen we op een ‘Spot with a View’. Een uitkijkpunt en picknickplek aan Atia Point, South Bay, op het hoogste punt van Kaikoura, biedt ons een perfecte slaapplek met 360 graden uitzicht over het stadje Kaikoura, de Kaikoura Ranges en de Grote Oceaan. Voor de kust van Kaikoura leven veel walvissen. Zij hebben zich hier permanent gevestigd, omdat op enkele kilometers voor de kust een afgrond ligt waar de zeebodem een diepte van dik 1000 meter bereikt. Op deze plek zorgen koude stromingen voor rijke visgronden en zijn daardoor een ware voedselbron voor de kolossen. Van oudsher heeft men hier in Kaikoura altijd van de walvisvangst geleefd, maar sinds er een verbod is op de vangst, leven de inwoners van Kaikoura op een commerciële manier van de walvissen, het zgn. ‘Whale Spotting’. Met speciaal geprepareerde catamarans worden bezoekers naar plekken op zee gebracht waar men walvissen kan zien. Dit willen wij ook graag doen, maar we bewaren ‘the best for last’ en nemen ons voor om volgende week de walvissen te spotten, wat een fantastische afsluiter van onze NZ-reis moet worden!

Woensdag 30-01
Het noorden van het eiland kenmerkt zich door de Marlborough Sounds. De vertakte sounds lijken hier op zonovergoten fjorden, maar zijn dit beslist niet. Niet de gletsjers, maar de stijging van de zeespiegel heeft er voor gezorgd, dat de rivierdalen hier overstroomden. We zien veel baaien met uitgestrekte zandstranden en hier en daar een bewoner en hebben de indruk dat zich hier vooral de gepensioneerden en de upperclass vestigen. Grote vakantiehuizen en bungalows –en bijbehorende luxe jachten in het water- staan her en der eenzaam hogerop de heuvels van de baaien. Wij kunnen deze Sounds dan ook alleen maar beschrijven als kleine paradijsjes met haar tropische groen, hoge boomvarens en azuurblauwe zee.



Via de uitgestrekte wijnvelden –de Marlborough-wijngebieden zijn een van de grootste op het zuidelijk halfrond- zoeken we vandaag ons ‘eigen paradijsje’. Aan de Whatamango Bay staat onze campervan midden op een groene weide, direct aan de Queen Charlotte Sound.



Donderdag 01-02 tm woensdag 06-02
De Marlborough Sounds zijn in combinatie met de zon en warmte een waar paradijs. Omdat we de afgelopen periode veel gereisd hebben, gaan we de komende dagen een beetje ‘vakantie’ vieren, wat betekent: zon, strand en zee en dan natuurlijk het liefst in en rond een verlaten baai.



Na bijna 60 kilometer dirt-road komen we aan op de sheepfarm ‘Titirangi Bay’. Een schapenweide waar je op iedere willekeurige plek je camper kunt neerzetten. Binnen 3 minuten staan we op het strand. Vooraf hebben we voor een week boodschappen ingeslagen, want er is hier helemaal niets. De voorzieningen zijn overigens goed; enkel toiletten, geen stroom, alleen koud water en na een duik in een ijskoude zee, kunnen we het zout van ons afspoelen onder de –koude- douche. Heerlijk!



De wind haalt de laatste twee dagen aan en hierdoor blijkt hoe snel het weer om kan slaan. De enkele mede-kampeerders, welke vooral vis-families zijn, verlaten al snel het terrein, maar nu we hier zo alleen staan, versterkt het voor ons juist het WOW-gevoel!

Donderdag 07-02
Gisteravond hebben we de film ‘Bucket List’ gezien met Edward Cole (Jack Nicholson) en Carter (Morgan Freeman). Voor degenen die deze film gezien hebben, weten dat er op de bucket list van Carter één hele mooie wens staat: ‘Witness something majestic!’ Sinds vandaag hebben wij wel degelijk ook ‘Something Majestic’ gezien, namelijk sperm whales (potvis), dusky dolphins (donkergestreepte dolfijn), killer whales (orca) en albatrossen.

Vanochtend om 07:15 zijn we met een catamaran de Grote Oceaan opgevaren. Aan de hand van een sonarinstallatie weten de kapitein en zijn bemanning precies waar zij de boot stil kunnen leggen en terwijl we gespannen wachten op wat komen gaat, zien we opeens een gedeelte van een walvisrug boven de waterspiegel uitsteken. Een grote grijze strook ‘walvishuid’ van zeker 10 meter –één-derde van zijn totale lengte- straalt ons tegemoet. Terwijl de walvis zijn waterdamp ‘uitblaast’, staan wij verrukt op het schip naar dit spektakel te kijken! Ondertussen druk in de weer met onze fotocamera om vooral niet te missen, dat zo meteen het moment suprême komt; het moment waarop de walvis het water weer induikt en zijn staart aan ons zal laten zien, zodat we een échte National Geographic-foto kunnen maken. Nog een diepe teug adem en dan zwiept de staart meters hoog de lucht in. Wat overviel ons toen een geweldig emotioneel gevoel!

De potvis komt iedere 50 minuten naar boven om tien minuten lang diep te ademen –walvissen nemen relatief weinig lucht op in hun longen, de zuurstof wordt namelijk voor het grootste gedeelte opgenomen in hun spierweefsel- om vervolgens weer het diepe in te duiken. Walvissen kunnen tot drie kilometer diep duiken en leven hoofdzakelijk van plankton en krill.

Nadat we van deze belevenis bekomen zijn, varen we verder om vervolgens verrast te worden als we ‘midden in’ een hele school dolfijnen blijken te varen. Deze groep bevat zeker meer dan 30 exemplaren! Wat een fantastische gezicht! De zwart-witte dolfijnen springen vrolijk uit het water omhoog en hebben er duidelijk plezier in. Ze lijken geboren ‘entertainers’! Nieuwsgierig zwemmen ze langs en onder het schip door en slaan met hun staarten op het water. We zijn er gewoon stil van…

Het is een heldere dag en de kapitein wil van de gelegenheid gebruik maken om op deze dag nóg een keer een walvis te spotten en brengt ons verder de zee op. En wéér is het raak! Even verderop ligt er een walvisrug aan het wateroppervlak. We zijn helemaal verrukt, dat we dit schouwspel tot twee keer mogen beleven! -We realiseren ons wederom, dat we enorm bevoorrecht zijn, dit te mogen mee maken-.

En alsof dit alles nog niet genoeg is voor vandaag, roept de kapitein ons toe, dat hij ons nog ‘een bonus’ mee wil geven voor vandaag. We kijken elkaar lachend aan en vragen ons hardop af, wat we nog meer mogen verwachten vandaag, na dit alles! Een van de bemanningsleden komt bij ons op het dek staan en zegt ons, dat we goed over bakboordzijde moeten blijven kijken. Dan opeens verschijnt er onder de waterspiegel een grote zwart-witte kolos bij ons schip. Dit kan niet waar zijn: orka’s!



Omdat orka’s tot de dolfijnenfamilie behoren, zijn ze altijd met meerdere exemplaren, dus er volgen al snel meer. Niet te geloven! We zien een moeder met haar kalf en nog twee andere orka’s naast en onder ons schip door zwemmen. Op een bepaald moment springen ze zelfs met vier tegelijk uit het water omhoog en kunnen we ze heel goed bekijken. Wat een ervaring, wat een belevenis! Potvissen, dolfijnen en orka’s.

Ondanks het feit, dat het een zonnige dag is en de zee redelijk rustig lijkt, varen we in stevig tempo door en slaan de golven krachtig tegen de catamaran omhoog. De vele Aziatische gasten die bij ons aan boord zijn, blijven daarom noodgedwongen binnen zitten –of slapen zelfs- en de bemanning heeft het druk met het afvoeren van de ‘relieving bags’ (spuugzakjes) van de Japanners. Vanaf de eerste golven –meer dan een uur geleden- tot aan de laatste minuten bij het binnenvaren van de haven hebben ze moeten overgeven. Wellicht zijn wij als Nederlanders geboren met ‘zeebenen’, want samen met een ander Nederlands stel –waarmee we nog enkele reiservaringen delen en die we waarschuwen voor de zandvliegen, als ze straks de westkust van NZ gaan bezoeken- hebben we de hele reis nergens last van gehad! Na dit waanzinnige avontuur vervolgen we onze reis richting Christchurch.

Vrijdag 08-02
Vandaag overvalt ons een emotie van hele andere orde. De euforie die we gisteren voelden, toen we van het schip afstapten, heeft plaats gemaakt voor respect en verdriet. Vandaag rijden we door Christchurch, de stad die 22 februari 2011 zwaar getroffen is door een aardbeving en waar nu –na twee jaar- nog steeds de resultaten ervan zichtbaar zijn en waar twee emoties goed voelbaar zijn. Enerzijds het verdriet van de slachtoffers die persoonlijk leed moeten doorstaan omdat zij hun huizen niet meer kunnen bewonen, of nog erger, familie of vrienden zijn verloren, omdat de aardbeving met een kracht van 6,3 op de schaal van Richter, meer dan 180 levens heeft geëist. 30 verwoestende seconden lang… Anderzijds zie je ook de vreugde waarmee deze stad weer aan haar toekomst bouwt; de wegen zijn grotendeels hersteld, de restanten van de ingestorte gebouwen zijn veilig geruimd en wat nog herstelbaar is, staat in de steigers voor renovatie.



Het stadscentrum van Christchurch is het zwaarst getroffen in NZ. Zelfs zo zwaar, dat het gehele centrum tot eind 2011 dag en nacht bewaakt werd door het NZ-leger en vrijwilligers. Bewoners, maar ook toeristen werden niet toegelaten in hun huizen/hotels en mochten onder geen beding hun persoonlijke bezittingen ophalen. Tot op heden zijn er nog steeds gebouwen en parkeerkelders die nog niet geborgen zijn.



We kunnen dit gevoel maar lastig op papier verwoorden. We rijden langs een moderne, nieuwe woonwijk, waar op het eerste gezicht niets aan de hand lijkt, maar al snel wordt ons duidelijk dat er geen woning meer bewoond wordt. NZ is een land van de recht-toe-recht-aan-steden en alle straten en tuinen zijn kaarsrecht aangelegd, maar nu zijn de straten en tuinen soms wel vijftig cm tot twee meter ‘uit de lijn’. Woningen lijken letterlijk ‘gekraakt’; garages zijn ontzet, deuren passen niet meer in de kozijnen en sommige woningen zijn doormidden gebroken en hebben horizontale of verticale scheuren. ‘Onbewoonbaar verklaard’. We zijn er stil van... Veel historische gebouwen zijn verloren gegaan, maar we zien ook, dat er door de overheid en vele vrijwilligers dag en nacht gebouwd wordt aan herstel.

Ondanks het feit, dat het hier hoogzomer is en we een gemiddelde temperatuur ervaren van 25 graden, hebben we vandaag een echte sneeuwstorm beleefd! Dit klinkt natuurlijk nogal tegenstrijdig, maar deze sneeuwstormen zijn ‘kunstmatig veroorzaakt’ in het Antarctic Centre. Christchurch heeft namelijk een lange traditie als vertrekpunt m.b.t. Zuidpool-expedities.
In het Antarctic Centre worden we geïnformeerd over deze expedities door middel van veel film- en fotomateriaal.



Ook worden in dit centrum de seizoenen op Antarctica nagebootst door middel van licht; hierdoor stonden we  tijdens ‘het winterseizoen’ letterlijk in het pikkedonker. Op Antarctica is het tijdens de winterperiode maar liefst drie maanden lang donker en schijnt de zon er niet. Vanuit deze ruimte liepen we een speciaal hiervoor ingerichte ‘sneeuwcabine’ binnen en hebben we een échte snow-blizzard ervaren met een temperatuur van -30 graden. -deze temperaturen herinnerden ons aan onze Laplandreis-
Ook worden er tijdens de echte expedities speciale rupsvoertuigen gebruikt, de Hägglund. Tijdens een 15 minuten durende rit hebben we op een speciaal geprepareerd terrein de ‘ontberingen’ mogen beleven die expeditieleden ook moeten doorstaan. Over brede en diepe ijsspelonken, via steile hellingen van 45 graden, reden we door drie meter diep water terwijl het water tot aan onze ramen stond!

Zaterdag 09-02
Vandaag hebben we de campervan weer teruggebracht naar Wilderness en blijven we nog één nacht in Christchurch. Tijd om ons reisverhaal te completeren en te publiceren. Morgenmiddag vliegen we om 15:45 uur (locale tijd) richting Sydney, om hier om 17:15 uur (locale tijd) te landen en onze Nissan op te halen bij Bronwyn en Max. Vanuit Sydney vervolgen we ons avontuur via de oostkust naar het noorden van Australië, het tropisch en natte gebied.

**************************************************

Nog even een paar leuke feitjes met jullie delen:
- Er wonen ‘slechts’ 4,4 miljoen inwoners op NZ, op 267.000 km2 met een bevolkingsdichtheid van 14 inwoners/km2. (ter vergelijk: in Nederland wonen 17 miljoen mensen op 41.526 km² met een dichtheid van ca. 448 inwoners/km²);
- NZ is een ‘jong’ land. Steden zijn relatief nieuw en de steden zijn daardoor voornamelijk recht en hoekig . Een hoofdweg leidt door het stadscentrum met haakse straten op deze hoofdweg;
- De Kiwi’s (NZ bevolking) zijn erg op zichzelf en weinig hartelijk;
- Er wonen relatief veel Europeanen op NZ; 2/3 van de ruim vier miljoen inwoners behoort tot de Pakeha’s, die wortels hebben in Engeland, Schotland, Ierland, Nederland, Duitsland, Scandinavië, Balkan en Italië;
- Er wonen 22.000 Nederlandse immigranten op NZ;
- NZ leeft voor het grootste gedeelte van toerisme. Bijna drie miljoen toeristen geven in 2012 tezamen NZD 10 miljard (Euro 6,6 miljard), dat gelijk is aan 1/5e van de totale NZ-export;
- Seismografen registeren jaarlijks circa 14.000 aardschokken in NZ en iedere drie jaar wordt er een ‘big shake’ geregistreerd met een kracht van 7 of meer op de schaal van Richter;
-3/4 van NZ ligt op meer dan 200m boven de zeespiegel;
- De prijzen van fruit liggen gemiddeld erg hoog. Dit omdat NZ fruitvlieg vrij is en wil blijven en daardoor geen fruit importeert, maar hoofdzakelijk zelf teelt;
- Possums en stoats (hermelijn) worden hier gezien als ‘nationale pest’. Ze roven nesten leeg, doden vogels en knagen hele bossen en landschappen kaal. Door het hele land staan vallen en worden ze gedood met ‘1080’ - een vergif dat de dieren onherroepelijk doodt binnen maximaal drie uren-. Toch hebben we geen enkele levende possum gezien.