Op route van Sydney naar het Great Barrier Reef

Zondag 10-02 tm zondag 17-02 (dag 106 tm 113)

Warm, vochtig, tropisch en daardoor vooral groen! Sinds onze terugkeer op het ‘vaste land’ van Australië, zijn we nu vanuit Sydney onderweg naar de tropische regenwouden in Queensland. Inmiddels verblijven we circa 2000 kilometer boven Sydney in Airlie Beach bij de Whitsunday Islands aan de ‘Sunshine Coast’.

Na een prima vlucht vanuit Christchurch moeten we met een taxi naar de wijk Bronte –naar Max en Bronwyn- om onze auto op te halen. Maar zover is het nog niet. Bij de paspoortcontrole worden we er tussen uit gepikt en moeten ons melden bij... de immigratiedienst. We kijken elkaar aan en direct hebben we in de gaten waarom we ‘ondervraagd’ gaan worden. We realiseren ons dat we nog geen ticket van Australië naar onze volgende bestemming (Singapore - Maleisië) hebben geboekt; dit omdat we nog niet exact weten wanneer we vertrekken. Mede omdat we onze reisplannen hebben gewijzigd en nu vanaf Perth naar Singapore vliegen.

Dit kan betekenen dat, indien we geen goede uitleg hebben, we het land niet inkomen en per direct op het vliegtuig naar Nederland worden gezet. Onze visa (3 maanden geldig) zijn in orde, maar wat brengt ons in Australië is de eerste vraag? En wat zijn onze plannen dan de komende periode? En we zijn dus ‘travellers for another three months in Australia’? We hebben namelijk onze visa al eerder voor 3 maanden gebruikt binnen een geldigheidsduur van 1 jaar.

How do you travel? And how much money do you have on your account? Do you have a job? Heel veel vragen. We leggen de man uit op welke wijze we reizen en dat we van Sydney naar Perth gaan. Dat onze auto in Sydney staat. O ja? zegt hij, ‘En bij wie staat deze auto dan nu?’. Gelukkig hebben we een adres in Sydney. Hij verdwijnt in zijn kantoor met onze paspoorten en na vijf minuten komt hij terug met enkele A4-tjes met al onze persoonlijke- en reisgegevens erop. We kunnen zien dat er overzichten op staan van betalingen via de creditcard, ons reisschema van de afgelopen periode en dat onze Nissan geregistreerd staat in Western Australia. Zelfs Martin’s bedrijfsgegevens staan erop. –Big Brother is watching you- So you have your own business in Holland? Who is running the business there now? Don’t you need to work yourself and what is the lady doing in Holland? We leggen hem nogmaals uit wat onze plannen zijn en dat we over 2,5 maand Australie echt wel gaan verlaten én dat we voldoende geld hebben om een ticket te kopen richting Singapore. Hij verdwijnt weer richting zijn kantoor en na telefonisch overleg overhandigt hij ons onze paspoorten en mogen we verder lopen. ‘Have a nice trip’ zegt hij. We kijken elkaar lachend aan en na de koffercontrole nemen we een taxi. –Yes. we’re in-

Het is slecht weer in Sydney; het regent en het stormt. We besluiten dan ook de nacht door te brengen op een BIG4 in Sydney. Omdat we hier pas na 20:00 uur aankomen, is de receptie gesloten. We wijzigen onze plannen –vooral gezien de enorme regenbuien- en boeken via bookings.com hier in de buurt een hotelkamer. Hotel Steyne in de wijk Manly, een hippe en bruisende buurt gelegen aan de boulevard. Aangezien het –achteraf- een backpackers-hotel blijkt, verloopt het inchecken een beetje stroefjes, maar we zijn niet kritisch en na deze dag reizen verlangen we vooral naar een goed bed. Via de nodige trappen en lange gangen, vinden we onze kamer met uitzicht op… de binnenplaats van de kroeg waar een band speelt! Dus we laten ons verleiden en drinken er nog een biertje want nu slapen gaan heeft toch geen zin. –PROOST!-



De rit langs de oostkust van Australië naar Cairns staat voor ons in het teken van het ‘Great Barrier Reef’. Het is het grootste koraalrif ter wereld met een lengte van ca. 2000 kilometer. Tussen het rif en het vasteland liggen meer dan 2000 eilandjes en nog bijna 3000 riffen. Hier willen we bij de franjeriffen snorkelen. Om het mooiste koraal en vissen op het buitenste rif te bekijken, gaan we donderdag (21 februari) met een catamaran 50 km uit de kust naar het buitenste rif om daar te duiken en te snorkelen.

Om bij het Reef te komen moeten we vanaf Sydney vooral veel, heel veel kilometers rijden. We kiezen er voor om grotendeels via de Highway en Freeway te reizen, maar toch willen we ook een aantal 4WD routes door de Nationale Parken nemen. De snelwegen zijn goed, maar nergens vierbaans, behalve de Princes Highway. Wat opvalt is dat de route van Sydney via Brisbane naar Cairns heel veel ‘roadwork’ kent. Er wordt druk gewerkt aan een vierbaans snelweg. En dat over een lengte van ruim 3000 kilometer. Dat het er hier over vijf jaar heel anders uitziet, is ons duidelijk. En ja, waar wij bij De Centrale As werken aan hop-overs voor vleermuizen… hier zijn ze al in gebruik.

Dat de Highway en Freeway de hoofdwegen zijn waarover ook al het vrachtverkeer reist, merken we vooral aan de waarschuwingsboren met betrekking tot vermoeidheid. Deze borden laten niets aan de verbeelding over en zijn vooral keihard met hun boodschap. De borden met beelden van lijkkisten zijn duidelijk, maar ook de teksten zijn scherp en helder:

STOP! Revive! Survive!

Break the drive! Stay alive!

Rest or R.I.P.

Er staan ‘trivial persuit’ borden langs de weg waarop vragen staan om de bestuurder alert te houden. Een kilometer verderop staat dan een bord met het antwoord. Maar ook staan er borden langs de weg met teksten die in onze beleving niet veel inhoud hebben, maar waar we gek genoeg nog wel wat langer over blijven nadenken, zoals:

‘Still a long way to go kids!’
‘Mom, are we there yet?’
‘Dad, how far is it’?

–Het blijven rare jongens, die Australiërs-.

Ondanks het feit, dat je dan op een van de hoofdwegen van Australië rijdt, staan er gewoon huizen langs de weg. Een onbegrijpelijke situatie voor ons. Stel je toch eens voor, dat je oprit uitkomt op de A1 en dat je ’s ochtends zonder speciale invoegstrook gewoon met je auto invoegt. –of met je fiets, dat mag hier ook!-

Dat we een beetje geluk hebben gehad bij de immigratiedienst beseffen we ons als blijkt dat de REGO op de Nissan verlopen is. Het verlopen ervan is gebeurd, terwijl we in Nieuw-Zeeland waren. De REGO is een soort van autoregistratie zoals wij in Nederland ‘de groene kaart’ hebben. De REGO is weer gekoppeld aan de verzekering van de auto. Zonder REGO mag de auto absoluut niet rijden en zijn we niet verzekerd. We willen dit dan ook zo spoedig mogelijk in orde brengen, dus laten we ons informeren op welke wijze we dit kunnen doen. Het blijkt dat er een ‘green’ slip en een ‘pink’ slip nodig zijn om de REGO te verlengen. De green slip hebben we bij de koop van de auto gekregen via de verzekering en de pink slip dient door een ‘mechanic’ te worden afgegeven. Dus we rijden naar een autobedrijf om een afspraak voor een keuring te maken, zodat we ook de pink slip mee kunnen nemen naar het RTA, het registratiekantoor. De monteur kijkt even door het raam naar ons kenteken. ‘Can’t do that’ zegt hij, ‘cannot give you a pink slip!’ Huh? ‘Why not?’ vragen we hem. ‘You need to registrate your vehicle in Western Australia’ zegt hij. That’s the only way. Or you have to change your plates, but that costs you some big money! This is New South Wales (NSW), not Western Australia (WA)! -Tja, en daar sta je dan met WA op dik 3000 kilometer afstand-.

We hebben het adres van het RTA en besluiten dan ook daar na te vragen op welke wijze we het nu moeten aanpakken. In de auto bespreken we zelfs de mogelijkheid om ‘geen slapende honden wakker te maken’ en omdat we toch over een paar weken weer in WA zijn, kunnen we het dan ook regelen! Maar onverzekerd rondrijden de komende weken is geen optie, dus lopen we het RTA binnen. Hier wordt uitgelegd, dat iedere staat van Australië haar eigen regelgeving hanteert. We moeten dan ook onze auto laten overschrijven naar NSW en ook –gekgenoeg- een nieuwe verzekering afsluiten. -Dit kan toch niet waar zijn!- We krijgen een handjevol papieren mee die we moeten invullen en het kan zo’n drie tot vijf dagen duren voordat alles in orde is. We geven aan dat we reizigers zijn, zonder vaste woon- of verblijfplaats. Dat we op doorreis naar WA zijn. En wat moeten we doen als we weer in WA (Perth) zijn en onze auto willen verkopen? Moeten de toekomstige eigenaren de auto dan weer overschrijven van NSW naar WA? ‘Why don’t you call the RTA in WA?’ zegt de dame achter het loket. Maybe they know what to do! Dat lijkt ons een logisch advies en terug in de auto zoeken we via internet naar REGO registration WA. Tot onze verbazing blijkt: we kunnen -omdat we geregistreerd staan in WA- de REGO gewoon online verlengen. Niks geen pink slip of green slip, niks geen formulieren of overschrijven, gewoon je creditcard gebruiken. Binnen 2 minuten hebben we de REGO verlengd tot juli 2013. -Waar zouden we zijn zonder internet!- 

De kustlijn is een prachtige route om te rijden. Naarmate we meer noordelijk komen, wordt het vochtiger en klammer. De natuur is prachtig en we rijden door veel leuke en gezellige badplaatsen. De beroemde Gold Coast ten zuiden van Brisbane is een coast met ‘alleen maar’ appartementen, luxe hotels, clubs en het allerbelangrijkste: 42 km gouden zandstranden. Surfers Paradise Beach is één van de grote topstranden van de Gold Coast. Hier moeten we dan ook geweest zijn. –met muziek van de Beach Boys op de achtergrond-

Tijdens het kopen van een parkeerticket, realiseren we ons opeens dat we al een hele tijd een uur in de tijd vooruit leven. Wij waren tot dan toe in de veronderstelling, dat het 17 uur geweest moest zijn, maar onze ticket is ‘geldig tot 17:04’ uur, maar dat is toch nu? Jullie raden het al, het blijkt dus 16:04 uur te zijn. Dit verklaart ook gelijk waarom we vanochtend midden in de ochtendspits van Brisbane reden. Het was toen dus nog niet 08:00 uur, maar 07:00 uur. Er is ons al eens verteld, dat niet heel Australië aan zomer- en wintertijd (daylight savings) doet. Dit is per staat (of per stad) verschillend. Er zijn staten die de klok helemaal niet voor- of achteruit zetten. Sydney heeft dus wel een zomer- en winterklok, maar Brisbane niet. Aan de westkust van Australië is tussen 2006 en 2009 een proef geweest met de zomerklok, maar na een referendum hebben de mensen tegen deze Daylight Savings gestemd.

We vervolgen onze route door het Noosa National Park, waar zich koala’s bevinden. Vanaf hier nemen we een 4WD track naar het Cooloola National Park onder Fraser Island. Het ruige track van 60 kilometer waar we bijna drie uren voor nodig hebben, is een verademing om te rijden. Lastige rotspaden en diepe poelen waar we doorheen moeten.



Op een gegeven moment worden we gewaarschuwd voor de brug die op instorten staat dus we kiezen ervoor om door de rivier te gaan in plaats van eroverheen. Eerst controleren waar we langs kunnen -dus zelf het water in en peilen hoe diep het er is-. Gelukkig valt het mee, het diepste punt is ca. 75 cm onder water. Wat misschien meer een obstakel vormt, is de steile en rotsachtige oever aan de overkant om er tegenop te rijden, maar de Nissan lacht erom. -WOW, wat een ervaring om zo te kunnen rijden!-

We hebben een ‘permit (kampeervergunning)’ en een ferryticket nodig om op Fraser Island -het grootste zandeiland ter wereld- te komen. Het eiland heeft heuvels en valleien met regenwouden en alleen terreinwagens zijn toegestaan. We informeren bij de lokale ranger en hij vertelt ons dat we feitelijk net zo goed naar het naastgelegen Cooloola National Park (NP) kunnen rijden om hetzelfde te ervaren als op Fraser Island. Dit scheelt een ferryticket en dit NP is op 5 km afstand. We boeken twee nachten in het NP en rijden via een 16 km ruig track door diverse regenwouden naar onze overnachtingsplek. Een geweldige locatie aan de rand van het bos en bijna op het strand. De verleiding is te groot en we crossen door het rulle zand het strand op. Een dik 80 kilometer lang wit onbemand strand nodigt uit om het gaspedaal even goed in te drukken. WOW!



Of zout water schadelijk voor de auto is, hebben we –gelukkig?-niet kunnen ervaren want vanaf het moment dat we weer terugrijden en onze tent opzetten, begint het te regenen. Heel hard te regenen. We maken nu kennis met het regenseizoen. -Vanaf dit moment wordt het voorlopig niet meer droog!-

De regen valt onophoudelijk met bakken uit de lucht. En dat overdag bij temperaturen van dik boven de 25 graden. Ook ’s nachts blijft het hozen, maar gelukkig houden we het in de tent tot nu toe droog. Het ontbijt nuttigen we dan ook in de auto, want buiten is werkelijk geen droog plekje te vinden, zelfs niet onder onze ‘awning’ (luifel). De grond om ons heen is één grote sompende watermassa. Wanneer de ranger voorbij rijdt en we hem vragen wat de weersvoorspellingen zijn, is zijn antwoord niet echt bemoedigend.. ‘Just like this the next days!’. Het heeft dan ook geen zin om hier nog langer te blijven en we besluiten er op te gokken dat het meer noordelijk misschien beter weer is/wordt. Alleen hoe pak je de tent in bij zulk extreem weer? Het juiste moment pakken en wachten tot het iets minder hard regent? Op dat moment komen er zelfs twee families met hun 4WDrives en offroad-caravans het terrein oprijden. Met regenjassen aan worden de tenten en caravans in de modderpoel opgezet. Zijn ze nu echt zo gek of is dit hier normaal? Omdat het weer niet gaat veranderen, pakken we de tent snel en kletsnat in. Gelukkig kunnen we alles zo dubbelvouwen en de hoes eroverheen gooien. -Dan maar een nat matras, maar dat droogt wel weer in ‘betere’ tijden!-

Door de regenval zijn de 16 kilometer terug door het NP een ware uitdaging. De banden slippen behoorlijk diep weg in de modder, maar de auto is in zijn element. –En wij ook!- Door de regenval lijkt het regenwoud nog groener en frisser.

Wanneer we Bundaberg -de suikerstad van Midden-Queensland- passeren, zien we de gevolgen van de hevige overstromingen van dik een maand geleden. De cycloon en hoge waterstand hebben een ravage aangericht in het centrum van de stad waar de rivier stroomt. Inmiddels is het peil al weer negen(!!) meter gezakt. Huizen zijn verwoest en verzakt, zeilboten en jachten liggen kapot op de wal of in achtertuinen van de mensen.



Overal zie je bomen die zijn meegesleurd door de stroming en zelfs asfaltwegen zijn compleet weggespoeld. Onvoorstelbaar, maar omdat het nog steeds zo regent kunnen we ons nu wel een beetje voorstellen hoe het hier te keer kan gaan. Wanneer we een aantal lokalen spreken, vertellen ze ons dat er binnen drie dagen meer dan 1000 ml water is gevallen. Waar we in Christchurg (Nieuw-Zeeland) de gevolgen van een aardbeving hebben gezien, is dit aangezicht wederom vreselijk.

Het gebied waar we nu doorheen rijden, is het hart van de vlees- en suikerindustrie. Gigantische suikerrietvelden waar de highway dwars doorheen gaat. De stank van de suikerfabrieken is goed te ruiken.



Ook steenkool is hier een veel voorkomende grondstof. We rijden door dorpjes met overslagstations en tellen zo af en toe het aantal wagons achter de locomotief om te schatten hoe lang de combinatie is. Sommige combinaties zijn bijna twee kilometer lang!

De stad Maryborough heeft veel arbeiderswoningen tot schitterende Queenslanders. Deze woningen staan hoog boven de grond om koele luchtstromen te creëren en hebben grote veranda’s.

Het regent nog steeds en rijden richting Eungella National Park. Dit park, bestaande uit vulkanisch gesteente bedekt met regenwouden en tropische flora, willen we graag bezoeken. Bij Finch Hatton Gorge (waterval) in het park leven namelijk ‘vliegende’ koeskoezen, dit zijn buideldieren die kunnen zweven. In de stromende regen maken we een lange wandeling, maar hebben deze beestjes helaas niet gezien.



Het park is werkelijk schitterend, we wanen ons nu echt in een tropisch regenwoud. Een andere locatie in het park (ca. 50.000 hectare groot) is Broken River en is één van de weinige plaatsen in Australië waar het vogelbekdier leeft. Wederom in de regen bezoeken we de locatie in het bos waar ze bij schemering te spotten zijn. Geduld hebben is het advies én stil zijn! Als twee doorweekte zombies staan we langs de wal in een rivier te turen. We lijken wel gek! Net zoals de koeskoezen zullen ook deze beesten wel diep in hun hol verscholen zijn met dit weer. Maar dan… opeens zien we iets wat lijkt op een stuk hout in het water drijven. Het beweegt en schiet snel weer onder water. Na enkele seconden komt het weer boven en duikt opnieuw onder water. Het is echt waar, we zien het vogelbekdier. -Dit is toch wederom een van de vele WOW-momenten!- Het lukt nog net om een foto in de regen te maken en zoeken dan snel een droge plek op.

Deze avond willen we op een locatie in het park overnachten, maar bij aankomst staat het terrein deels onder water. Er zijn wel enkele beschutte plekken met een picknicktafel, maar we zien het overnachten hier niet zitten. Er is verder ook niemand op deze campground. Omdat we naar Airlie Beach bij de Whitsunday Islands toe willen waar we het Great Barrier Reef op gaan, kijken we of dit vanavond nog te berijden is. Het wordt al schemerig, maar we besluiten het toch te doen. Via een 4WD track kunnen we een versnelde route naar de highway nemen en dan is het nog een uurtje rijden naar Airlie Beach. Opeens schrikt Margrethe wanneer haar scheenbeen heftig lijkt te bloeden. Het blijkt dat er al een tijdje een bloedzuiger op haar scheenbeen zit en zichzelf behoorlijk vol heeft gezogen. Met behulp van een slipper halen we het beestje van haar voet. Doordat een bloedzuiger een antistollingsmiddel in de wond spuit gaat en blijft de wond gigantisch bloeden. Gelukkig is een beet niet gevaarlijk en kunnen we er om lachen.

Met behulp van de routekaart op onze iPhone -zolang we 3G hebben- worden we over weggetjes gestuurd die over het terrein van boeren en dwars door de suikerrietvelden gaan. We rijden over de bermstroken van het spoor heen en komen zo af en toe stil te staan voor een hek wat de doorgang blokkeert.



Machtig om zo door de outback te avonturen. Is de ene weg geblokkeerd dan proberen we gewoon weer een ander pad. Het is al snel pikkedonker en met behulp van de ‘spotties’ naderen we de highway. In plaats van dat de regen mindert, haalt de wind aan en stort de regen neerwaarts. We zijn blij nu op de highway te zijn, maar met dit noodweer is het verraderlijk glad. Ze hebben hier totaal geen verlichting langs de wegen en we krijgen te maken met een floodway. Dit betekent dat sommige delen van de highway onder water staan. Het is vermoeiend rijden in het donker, vooral wanneer je met 80 km/uur een onzichtbare diepe waterplas nadert en inrijdt.

Na achten rijden we het terrein van een BIG4 op en vragen we via de intercom of er nog een plekje voor ons is. De vrouw reageert verbaasd wanneer we aangeven dat we onze tent nog even gaan opzetten in dit noodweer. We rijden met de auto eerst letterlijk de campkitchen binnen, omdat we willen eten en misschien dat in die tijd de regen mindert. Maar niks is waar, het blijft hozen. We trekken onze zwemkleding aan en overleggen hoe we de tent gaan opzetten. Nu beseffen we ons ook wat een voordeel het is om op de auto te slapen, want binnen no-time staat de tent, zijn wij zelf doorweekt, maar na een warme douche hebben we een droge plek om te slapen.

De komende dagen blijven we op deze campground en hopen dat de weersomstandigheden beter worden om te kunnen ‘vrijkamperen’. -The weatherforecast ziet er in ieder geval goed uit!-